Οι νότες που πήγαν βόλτα

Συγγραφέας παραμυθιού

Κάποτε υπήρχαν κάτι νότες, τυπωμένες σε ένα πεντάγραμμο, ενός βιβλίου, που σχημάτιζαν μία μελωδία για παιδιά.

Η μελωδία αυτή, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή, γι' αυτό και υπήρχε σε πάρα πολλά βιβλία. Και δεν ήταν άλλη από την εξής:

Ντο ντο σολ σολ λα λα σολ, φα φα μι μι ρε ρε ντο

Όμως, στο συγκεκριμένο βιβλίο, οι νότες του συγκεκριμένου τραγουδιού ήταν πολύ ανυπόμονες. Περίμεναν πώς και πώς το παιδάκι που θα τις αγόραζε.

- Δε γίνεται να σχηματίζουμε αυτή την υπέροχη μελωδία, έλεγαν και να μη μας έχουν αγοράσει ακόμα

- Και έχουμε και πόσα άλλα από τα αγαπημένα των παιδιών τραγούδια… Πότε θα αποκτήσουμε αφεντικό;

Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγαν οι νότες και περίμεναν, περίμεναν με ανυπομονησία. Μέχρι που μία μέρα, μπήκε στο μαγαζί ένα παιδάκι με τη μαμά του.

- Μαμά αυτό είναι το βιβλίο, μου το έδειξε η δασκάλα, είπε και έδειξε το βιβλίο.

- Ναι αυτό είναι… Πάρ' το τότε και καλή μουσική σταδιοδρομία…

Ο μικρός πήρε το βιβλίο, και οι νότες ήταν μες τη χαρά που από νότες στο χαρτί, θα γινόταν μουσική. Πήγε στο μάθημα της μουσικής, και ξεκίνησαν με τη γνωστή μελωδία με τις ανυπόμονες νότες. Η δασκάλα τις έπαιξε στο πιάνο:

Ντο ντο σολ σολ λα λα σολ, φα φα μι μι ρε ρε ντο

Του έδειξε πώς να τις παίξει ο ίδιος και πώς να μελετήσει στο σπίτι του. Όταν ήρθε η σειρά του μικρού, έπαιζε τόσο αργά και με τόσα λάθη που ήταν σαν να εκτελούσε άλλο κομμάτι.

Ντο ντο………………….. σολ……. ντο…σολ… λα σι …

- Αααα δεν αντέχω, τόσο καιρό στο ράφι, και τώρα που βρήκα χέρια να παίζουν τη μελωδία μου να είναι έτσι… Είπε η πρώτη ντο

- Δεν πειράζει, δώσε του λίγο χρόνο, τώρα ξεκινάει να μας μάθει, είπε η σολ

- Τόσο καιρό στο ράφι, και τώρα ποιος ξέρει πόσο καιρό μέχρι να ακουστούμε σωστά είπε το μι…

- Ας του δώσουμε μία βδομάδα χρόνο να μάθει να παίζει τις νότες μας και θα δούμε μετά τι μπορεί να γίνει, πρότεινε η ρε.

Και του έδωσαν. Όμως, ο μικρός, δε διάβασε καθόλου, και πήγε αδιάβαστος στη δασκάλα του. Αυτή του έδειξε το παρακάτω κομμάτι και του είπε να διαβάσει αυτή τη φορά.

- Καταλάβατε τι συνέβη μόλις; Μας πέρασε με αυτό τον τρόπο και μας άφησε!

- Δεν αντέχω εγώ άλλο εδώ πέρα, θύμωσα, τόσο καιρό περιμένω να ακουστώ και αυτό είναι το αποτέλεσμα;

- Ούτε εγώ… Μάλλον, έπρεπε να βρισκόμαστε σε έργα μεγάλων μαθητών που μας βλέπουν σοβαρά!

- Ναι το δεύτερο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ, που μόνο πιανίστες καλοί το παίζουν…

- Εγώ βαρέθηκα, φεύγω, ακούστηκε από τη μι.

- Πού πας; Ρώτησαν οι άλλες;

- Βόλτα στο πεντάγραμμο σιγά μην περιμένω από ένα κακομαθημένο πότε θα παίξει τις νότες μου, θα κάνω ένα βήμα παραπέρα να δω πώς είναι να είσαι φα, είπε η μι και ανέβηκε στη φα

- Φυσικά όλες οι νότες ζήλεψαν από την ιδέα του παιδικού τραγουδιού και θέλησαν να κάνουν το ίδιο. Έτσι, ανέβηκαν όλες ένα βήμα. Όμως, το τραγούδι, είχε πλέον αλλάξει. Έγινε:

Ρε ρε λα λα σι σι λαα σολ σολ φα φα μι μι ρεε

Οι νότες, ήταν πολύ χαρούμενες που μπόρεσαν και έκαναν ένα βήμα πάνω, ξεπιάστηκαν λιγάκι και κοιτούσαν όλο χαρά τις καινούριες τους θέσεις.

Όσες τους έκοβε η γραμμή που βρισκόντουσαν ανέβηκαν πιο πάνω και είχαν όλο το χώρο δικό τους, και, όσες είχαν όλο το χώρο δικό τους, όλο χαρά δέχτηκαν να τους αγκαλιάζει μία γραμμή από τη μέση τους.

Ο μικρός όμως, όταν γύρισε στο σπίτι του, ήταν πολύ στεναχωρημένος που δεν τα είχε πάει καλά στο πρώτο του μάθημα. Έτσι, αποφάσισε να διαβάσει και να μάθει καλά το πρώτο του κομμάτι μαζί με το επόμενο που η κυρία του είχε βάλει. Αλλά… Έπαιξε το κομμάτι διαφορετικά, μιας και οι νότες είχαν πάει αλλού. Δεν ακουγόταν τόσο λάθος, αλλά μία νότα, η φα, ήταν τόσο παράφωνη… Τι να κάνει ο μικρός, αυτό έβλεπε, αυτό έμαθε αυτή τη φορά που διάβασε…

Οι νότες εν τω μεταξύ, αφού έκαναν βόλτα και σε άλλες νότες και περιπλανήθηκαν στο πεντάγραμμο, βαρέθηκαν και γύρισαν στις θέσεις τους.

Ώσπου, έφτασε η ώρα του μαθήματος, και ο μικρός ετοιμάζεται να παίξει το κομμάτι του. Κάθεται, και ξεκινά να παίζει το κομμάτι που έχει μάθει.

- Δε γράφει αυτό εδώ μικρέ, του λέει η δασκάλα, αλλά είμαστε μόλις στο δεύτερο σου μάθημα και δημιούργησες κάτι δικό σου, μία καινούρια μελωδία. Είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό! Να συνεχίσεις να δημιουργείς πάντα από την ατελείωτη φαντασία σου…

Από τη μέρα εκείνη, οι νότες, κάνουν διάφορες βόλτες στα διάφορα πεντάγραμμα για να μη βαριούνται. Όσο για το μικρό, διαβάζει αυτά που του λέει η κυρία του, αλλά πάντα έχει και κάποιο καινούριο δικό του τραγουδάκι, γιατί σε ό,τι και αν διαβάσει, πάει και ο ίδιος τις νότες του βόλτα…

ΤΕΛΟΣ

Κείμενο: Άννα Πατσώνη
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.4 (107 ψήφοι)