Μια φορά και έναν καιρό, στα μονοπάτια όπου το πραγματικό περιπλέκεται με το φανταστικό, σ’ ένα νησί μακρινό, ούτε στο μέλλον μα ούτε και στο παρόν, ζούσαν δύο κυρίες. Ήταν φίλες πάρα πολλά χρόνια, μάλιστα γνωρίστηκαν από τη μέρα που γεννήθηκαν και σε κάθε στιγμή στήριζε η μία την άλλη. Ήταν πολύ αγαπημένες! Κάθε νέα μέρα για εκείνες φάνταζε ένα καινούργιο ταξίδι με άρωμα χαράς, παιδικότητας και ελευθερίας! Λάτρευαν να περνούν χρόνο μαζί, ενωμένες σαν ένα με τον ιδιαίτερο τρόπο, που μόνο εκείνες ήξεραν! Η αλήθεια είναι, πως δεν τον αποκάλυπταν ποτέ και σε κανέναν αλλά όλοι γνώριζαν, πως ο ρυθμός τους ήταν ξεχωριστός.
Έβλεπαν τα πάντα όμως δεν είχαν τα γνωστά ανθρώπινα μάτια. Άκουγαν τα πάντα χωρίς να φαίνονταν κάπου τα αυτιά τους. Μιλούσαν κάθε μέρα, όμως κανείς δεν είδε μήτε το στόμα τους, μήτε τα λευκά τους δόντια, μήτε και τη γλώσσα τους. Το αγαπημένο χρώμα της μίας ήταν το κόκκινο, ενώ της άλλης το άσπρο. Η μία άκουγε στο όνομα Καρδιά και η άλλη στο όνομα Ψυχή. Αυτές ήταν λοιπόν οι δύο κυρίες˙ η κόκκινη κυρία Καρδιά και η άσπρη κυρία Ψυχή.
Ζούσαν σε ένα μεγάλο κάστρο, το οποίο αποκαλούσαν Σώμα. Κάθε μέρα, το εξερευνούσαν από την αρχή και πάντα μα πάντα έβρισκαν μέσα του κάτι καινούργιο, μιας που ποτέ όπως έλεγαν δεν παρέμενε ίδιο. Τούτο ήταν και το παιχνίδι τους! Να το ανακαλύπτουν ξανά και ξανά, με το ίδιο πάθος και το ίδιο πείσμα, με στόχο μία καλύτερη ζωή! Το κάστρο- Σώμα ήταν καλά χτισμένο ψηλά, μέσα στο πράσινο, με θέα τη γαλάζια κι’ απέραντη θάλασσα. Ο κανόνας τους ήταν να συνδυάζουν τα πάντα και να μην απορρίπτουν τίποτα. Είχαν ομολογήσει, πως κάποιες φορές φοβόντουσαν μήπως γκρεμιστεί αλλά αποφάσισαν, πως μόνο όταν κάτι δεν είναι γερά χτισμένο γκρεμίζεται εύκολα και έτσι το φρόντιζαν με μεράκι καθημερινά!
Δυστυχώς βέβαια, είχαν θυμώσει με έναν άλλο κύριο. Ειδικά, η κυρία Καρδιά δεν μπορούσε να του μιλήσει, γιατί σπάνια τον καταλάβαινε και την καταλάβαινε. Ζούσε και εκείνος στο ίδιο κάστρο-Σώμα και δεν είχε ένα συγκεκριμένο χρώμα, αφού συλλογιζόταν συνέχεια και άρα ήταν πολύχρωμος! Αυτός ήταν ο κύριος Νους που σκεφτόταν πάντα πιο πρακτικά και όχι συναισθηματικά όπως οι άλλες δύο. Είχαν προσπαθήσει να συζητήσουν αρκετές φορές, ωστόσο σχεδόν ποτέ δε βρήκαν κοινή λύση. Η κυρία Ψυχή κάποιες φορές τον συμμεριζόταν και η κυρία Καρδιά από την πλευρά της φυσικά απέφευγε την επαφή μαζί του, η οποία αναμφίβολα χαρακτηριζόταν απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του κάστρου-Σώματος. Ευτυχώς, ο κύριος Νους ήταν πολύχρωμος και όταν κουβέντιαζε μαζί με τις δύο κυρίες έβαζε μπροστά όχι μόνο το κόκκινο μα και το άσπρο και κάπως έτσι κατάφερνε να βελτιώσει την μεταξύ τους ατμόσφαιρα.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν στιγμές που το κάστρο-Σώμα τους περνούσε κρίσεις και οι τρεις τους με τη συνεργασία τους ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να το σώσουν και να το ξαναδημιουργήσουν. Η κυρία Ψυχή ήταν εκείνη που συνείσφερε στην ομαλή, ήρεμη και ευχάριστη επαφή τους. Χωρίς την ίδια, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική προς το χειρότερο, γι’ αυτό ακριβώς και άξιζε τη μέγιστη προσοχή και μέριμνα! Πράγματι, οι άλλοι δύο δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ούτε να την θυμώνουν ούτε και να την πληγώνουν και μ’ αυτό τον τρόπο επικοινωνούσαν. Τα λεπτά που ήταν μαζί χωρίς να το περιμένουν περνούσαν καλά και όταν στην πραγματικότητα ένιωθαν και αισθάνονταν το αποτέλεσμα ήταν το άριστο! Η κυρία Ψυχή χαιρόταν να τους αντικρύζει έτσι μονιασμένους και πρόθυμους για συζήτηση. Όποτε ήταν εφικτό, έβρισκε την ευκαιρία, τους έφερνε πιο κοντά και συνήθως το πετύχαινε με όμορφη κατάληξη.
Μια μέρα λοιπόν, οι καταστροφές του κάστρου-Σώματος θεωρήθηκαν πιο σοβαρές από ότι ανέμεναν και η αλληλεπίδραση των τριών δε στεκόταν αρκετή, ώστε να το διασώσει. Τότε, η κυρία Ψυχή εξέφρασε μία ιδέα που για την ίδια ήταν η μόνη που θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση και το κάστρο-Σώμα τελικώς να θεραπευτεί. Αρχικά, δίσταζε να τους την πει, διότι δεν ήξερε, πως θα αντιδρούσαν αλλά υποστήριζε, πως κάθε ιδέα γεννιέται για κάποιο λόγο, ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται και προορίζεται, για να έρθει στο φως! Έτσι, ύστερα από λίγο χρόνο με σταθερή και καθαρή φωνή τους είπε: «Ακούστε με σας παρακαλώ προσεχτικά. Έχω βρει την κατάλληλη λύση που δε θα οδηγήσει το κάστρο-Σώμα στην παρακμή. Θα παντρευτείτε! Σήμερα κιόλας!» Και οι δύο την κοίταξαν απορημένα, ενώ παράλληλα είχαν μείνει άναυδοι. Δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο! Για την ακρίβεια, η κυρία Ψυχή δεν έμεινε εκεί μα με τον ίδιο πειστικό τόνο στη φωνή της συνέχισε λέγοντας: «Με τον γάμο σας, ο πρακτικός και ο συναισθηματικός συλλογισμός θα ενωθούν και η σκέψη θα γίνει καλύτερη, πιο ολοκληρωμένη, με τέτοιο τρόπο που τόσο τα λόγια όσο και οι πράξεις θα πάψουν οριστικά να πληγώνουν.» Προς μεγάλη έκπληξη της κυρίας Ψυχής ούτε η κυρία Καρδιά ούτε και ο κύριος Νους αντέδρασαν αρνητικά. Αναμφισβήτητα, δε δέχτηκαν αμέσως, της πήρε ώρα, ώσπου να τους πείσει αλλά ειλικρινά έπιασε τόπο ο χρόνος, που τους αφιέρωσε!
Η επόμενη μέρα, τους βρήκε παντρεμένους και ο επόμενος χρόνος με παιδί, αφού η κυρία Καρδιά έδωσε καρδιά στον κύριο Νου και ο κύριος Νους με τη σειρά του έδωσε νου στην κυρία Καρδιά! Έκαναν το πιο όμορφο παιδί του κόσμου. Ή μάλλον όχι, δεν έκαναν το ομορφότερο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν όμορφα ή αντίθετα άσχημα παιδιά, για να ξεχωρίσουν κάποια, ακριβώς επειδή κάθε παιδί είναι μοναδικό! Ο γιος τους όμως προσέδιδε σε κάθε παιδί την αγάπη και την ειλικρίνεια, τον αποκάλεσαν Σεβασμό. Έτσι λοιπόν, όταν η κυρία Καρδιά γέννησε τον Σεβασμό και δηλαδή ο κύριος Νους έγινε πατέρας σε μία βαλίτσα έβαλαν τα όνειρά τους και παρέα με την κυρία Ψυχή ταξίδεψαν σε ακόμα περισσότερα κάστρα-Σώματα με ευχή την ελπίδα και με ελπίδα την ευχή για χαμόγελα !
Κείμενο: Νεκταρία Γκόφα
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια