Είμαι η Μόλυ η μωβ κιμωλία, και αποφάσισα να σας πω την ιστορία μου. Τον λόγο, θα τον καταλάβετε στο τέλος.
Άννα Πατσώνη
Η σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει και τα πρώτα ζόρια με τα μαθήματα ξεκινούσαν. Ευτυχώς, όμως για τα παιδιά, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είχαν ένα μικρό διάλειμμα μιας άλλης γιορτής, που αν και σύντομη, ήταν απ' τις αγαπημένες τους γιορτές του κόσμου. Αυτή του Χαλογουίν.
Υπήρχε κάποτε μία μπάμπουσκα, που μέσα της είχε επτά μικρά παιδάκια. Ήταν πολύ χαρούμενη για τα παιδάκια της η μπάμπουσκα αυτή. Όλα μέσα της φώλιαζαν κι ευτυχισμένα ζούσαν.
Μία σουπιά πάει στο χταπόδι.
Μαμά θέλω καινούρια παπούτσια!
Ητανε μία φορά πριν χρόνια ένας καθρέφτης στρογγυλός σαν κυπαρίσσι ήταν ψηλός κι όλος πολύ γυαλιστερός! Σ' ένα καφέ αυτός βρισκόταν σε μία πόλη μακρινή κι οι άνθρωποι πριν μπούνε μέσα κοιτάζονταν όλοι εκεί.
Κάποτε υπήρχε ένα παζλ σ' ένα δωμάτιο παιδικό έστεκε εκεί στα ράφια του μόνο του για πολύ καιρό ποτέ του δεν το έβγαζε να παίξει το παιδί καθώς ένα κομμάτι του είχε πια αλλαχθεί.
Αφιερωμένο στη μαθήτριά μου που αγαπά την άμμο
Η Αλισιάνα, ήταν πάρα πολύ χαρούμενη, πήγε ήταν επιτέλους διακοπές… Ύστερα από έναν πολύ δύσκολο και χειμώνα, με βαρετά και δύσκολα μαθήματα…Τώρα, θα ήταν μόνο αυτή και η θάλασσα, χωρίς έγνοια καμιά στο κεφάλι της.
Κάποτε υπήρχαν κάτι νότες, τυπωμένες σε ένα πεντάγραμμο, ενός βιβλίου, που σχημάτιζαν μία μελωδία για παιδιά.
Μία φορά σε μία πόλη, ήταν μαζεμένα πολλά περιστέρια σε μία πλατεία, όπως γίνεται άλλωστε σε πολλές πόλεις. Εκεί κάποιες φορές, τα τάιζαν οι περαστικοί, άλλοτε όχι, αλλά κάνανε κάθε μέρα το πρωινό τους συμβούλιο. Συζητούσαν πώς περάσανε τη μέρα τους, πού πετάξανε, πού υπάρχει καλό φαγητό, αν χάθηκε κάποιο, και άλλα πολλά.
Υπήρχε κάποτε ψηλά στον ουρανό ένα αστέρι. Γύρω του είχε και άλλα πολλά αστέρια που καμάρωναν για την αρχοντιά τους, στέκονταν λαμπερά, όλο περηφάνια που οι άνθρωποι τα θαύμαζαν και εύχονταν για την τύχη τους συνέχεια σε αυτά. Θεωρούσαν πως στο χέρι τους είχαν τη μοίρα των ανθρώπων. Όμως, ένα αστέρι απ αυτά ήταν ξεχωριστό.
Έναν καιρό και μία φορά, κάπου στα αστέρια εκεί κοντά, ζούσε ένα σύννεφο μικρό, που όλο καθόταν μοναχό. Το μικρό σύννεφο, παρατηρούσε τα υπόλοιπα στον ουρανό, που ήταν ενωμένα και μαζί, ενώ αυτό ήταν μονάχο του.
Κάποτε σε μία ντουλάπα, όπως μπορεί να συμβαίνει σε πολλές ντουλάπες στον κόσμο, κάθονταν ένα καλοστημένο, μοσχομυριστό, ακριβό, σιδερωμένο, απαλό, γυαλιστερό, μακρύ και συννεφί φόρεμα. Ήταν το πιο όμορφο φόρεμα σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη.