Παραμύθια που διαβάζουμε σήμερα
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην αυλή ενός χωριάτικου σπιτιού μια χελώνα, που είχε έναν μεγάλο καημό. Ήθελε να πετάξει στον ουρανό όπως τα πουλιά.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας έμπορος, ο κυρ Θωμάς, που είχε τρεις κόρες. Μια μέρα έπρεπε να φύγει μακρυά σε ταξίδι, και πήγε να χαιρετήσει τις κόρες του.
Σε μία πόλη που έμοιαζε με παραμύθι, κατοικούσε μία πριγκίπισσα η οποία έχαιρε της εκτίμησης όλων των κατοίκων για την καλή και ζεστή της καρδιά. Ήταν πάντοτε γλυκιά και ευγενική με όλους, δίχως ίχνος κακίας και αποστροφής για κανέναν άνθρωπο.
Μια φορά και έναν καιρό, σ’ ένα μεγάλο αρχοντικό σπίτι με πολλά δωμάτια, έμενε μια γριά. Το σπίτι ήτανε παμπάλαιο. Κανείς δεν το πρόσεχε πια και οι τοίχοι του είχαν αρχίσει να ραγίζουν, οι σοβάδες να πέφτουν, τα πατώματα να σαπίζουν.
Μια φορά και έναν καιρό, ο Ήλιος κι ο Βοριάς έπιασαν μια μεγάλη συζήτηση για το ποιος από τους δυο ήταν ο δυνατότερος.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Αλαντίν, ο γιος ενός φτωχού ράφτη, που είχε πεθάνει όταν το αγόρι ήταν ακόμη πολύ μικρό.
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια νεράιδα που ήταν συνεχώς λυπημένη. Τίποτα δεν της άλλαζε τη διάθεση. Ούτε την έκανε να γελά… Ούτε καν τα Χριστούγεννα ή την πρωτοχρονιά. Άκουγε τα γέλια του Άι Βασίλη που περνούσε με το έλκηθρο πάνω από το παλάτι της κάθε παραμονή Χριστουγέννων και αναρωτιόταν
Ο Μάξιμος στρογγυλοκάθισε στην πολύχρωμη πολυθρόνα του παππού και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Η καρδιά του κόντευε να «σπάσει» από το τρέξιμο, αλλά και από την αγωνία.
Άλλο ένα Πάσχα πλησίαζε και στο μαντρί επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση. Το ένα μετά το άλλο, τα πρόβατα εξαφανίζονταν και εκείνα που έμεναν πίσω, γίνονταν όλο και πιο ανήσυχα για την ασφάλειά τους.
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πανέμορφο κάστρο, ένα κάστρο πάνω στα σύννεφα! Το κάστρο αυτό το φύλαγαν μαγικοί μονόκεροι. Αυτοί οι μονόκεροι ήταν τόσο όμορφοι που σάστιζες από την ομορφιά τους. Είχαν μακρυά βελούδινη χαίτη, πολύχρωμη ουρά και το κέρατό τους ήταν χρυσό.