Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια νεράιδα που ήταν συνεχώς λυπημένη. Τίποτα δεν της άλλαζε τη διάθεση. Ούτε την έκανε να γελά… Ούτε καν τα Χριστούγεννα ή την πρωτοχρονιά. Άκουγε τα γέλια του Άι Βασίλη που περνούσε με το έλκηθρο πάνω από το παλάτι της κάθε παραμονή Χριστουγέννων και αναρωτιόταν:
"Πού το έβρισκε τόσο κέφι;
Από πού ερχόταν τόση χαρά;
Τι έβρισκε άραγε στα σπίτια που επισκεπτόταν και τον έκανε τόσο γελαστό;"
Μια μέρα, το έβαλε πείσμα να γυρίσει κι αυτή τα σπίτια και να δει τα παιδιά. Ξεκίνησε και πήγαινε από παράθυρο σε παράθυρο. Κρυφοκοιτούσε κι έβλεπε τα παιδάκια τρισευτυχισμένα με τα δώρα τους! Αφού γύριζε και ξαναγύριζε, δεν κατάφερνε να βρει τους λόγους που γελούσαν!
Ένα μικρό κουκλάκι ή ένα ξύλινο αλογάκι, δεν κόστιζαν τίποτα! Εκείνη μπορούσε να φτιάξει χιλιάδες τέτοια με το μαγικό της ραβδί! Μα δε γινόταν χαρούμενη...!
Περνώντας από κάποιο σπίτι και ακουμπώντας το κεφάλι στο παράθυρό του, έπεσε μια τόση δα μικρή πιάστρα από τα μαλλιά της! Δεν την ενδιέφερε να την πιάσει! Μπορούσε να έχει όσες ήθελε!
Έτσι σκέφτηκε και ξεκίνησε να φύγει. Μα άκουσε βήματα και κρύφτηκε!
Δεν ήταν παρά ένα μικρό κοριτσάκι! Δεν ήξερε το όνομά της, μα έτσι όπως την έβλεπε να τρέχει με το χαμόγελο στα χείλη, της ήρθε της πριγκίπισσας να την πει "γελαστή"!
Η γελαστή λοιπόν, πλησίασε στο παράθυρο και βρήκε την πιάστρα, αφού ρώτησε και φώναξε ξανά και ξανά για να βρει μήπως ανήκε σε κάποιον, σκέφτηκε πως μπορεί να της την πήραν για τα Χριστούγεννα. Να την άφησαν μάλιστα εκεί για έκπληξη. Πόσο μεγάλη χαρά πήρε! Το κορίτσι άρχισε να χοροπηδάει και η νεράιδα απόρησε. Πώς μπορεί να χαιρόταν για κάτι τόσο μικρό; Της φάνηκε παράξενο, μα αστείο και χαριτωμένο. Τόσο πολύ μάλιστα, που άρχισε να γελά! Ήταν το πρώτο της γέλιο! Κάτι σπάνιο! Κάτι μοναδικό!
Τότε κατάλαβε τι είναι ίσως αυτό που κάνει χαρούμενο τον Άι Βασίλη και τον ακούει πάντα να κάνει: "χο χο χο" με γελαστό πρόσωπο και χαρούμενο βλέμμα!
Είναι η προσφορά! Η χαρά του να δίνεις, να προσφέρεις και να βλέπεις τους άλλους ευτυχισμένους.
Τόσο πολύ το ένιωσε αυτό, που από τότε έδινε και η ίδια δώρα, για να χαίρεται μέσα από τη χαρά των παιδιών.
Εκείνα, την αγάπησαν και την εκτίμησαν για τα δώρα της και αποφάσισαν να της τα ανταποδώσουν! Μαζεύτηκαν όλα έξω από τα σπίτια τους, τη βρήκαν, ζήτησαν για λίγα μόνο λεπτά το ραβδάκι της και της χάρισαν το μυστικό τους, ώστε να γίνει ακόμη πιο ευτυχισμένη!
Με τη μαγεία του ραβδιού της έδωσαν λίγη παιδικότητα και σε εκείνη, ώστε να χαίρεται και να ενθουσιάζεται η νεράιδα σαν μικρό παιδί, με κάθε τι απλό και μικρό.
Η χαρά της λοιπόν μεγάλωσε, παρέμεινε, πήρε λίγη από την αθωότητα των παιδιών κι έγινε χαρούμενη για πάντα!
Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, ας προσπαθήσουμε κι εμείς να προσφέρουμε και να γίνουμε για λίγο παιδιά, ώστε να ζήσουμε τη χαρά και τον απόλυτο, αληθινό εορτασμό! Έτσι, θα ζούμε πια όλοι καλά κι ακόμη καλύτερα!
Καλές γιορτές!
Ένα παραμύθι για την προσφορά και την παιδική ευτυχία
Κείμενο-Αφήγηση: Ευαγγελία Γραμματοπούλου
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια
Ακούστε την αφήγηση του παραμυθιού από τη συγγραφέα στο παρακάτω βίντεο σε μουσική του Βασίλη Φαγογένη. Η σχεδίαση εικόνας είναι της Ελένης Φαγογένη