Το Φτερωτό Άλογο

Κάπου μακριά σε ένα ηλιόλουστο μέρος ζούσε ο Φίλιππος με την οικογένειά του. Το σπίτι τους ήταν μικρό αλλά δίπλα του εκτείνονταν ένας μεγάλος στάβλος ο οποίος φιλοξενούσε άλογα.

Ο Φίλιππος αγαπούσε πολύ όλα τα ζώα αλλά κυρίως είχε μια μεγάλη αδυναμία στα άλογα. Η ζωή στο χωριό περνούσε ευχάριστα. Παρόλο που το παιδί βρίσκονταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, ακολουθούσε τους φίλους του όπου και αν πήγαιναν αλλά ορισμένες φορές δεν κατάφερνε να κάνει όλες τις δραστηριότητες που ήθελε.

Μια μέρα επέστρεψε σπίτι στεναχωρημένος και θλιμμένος. Έτσι κατευθύνθηκε στην φάρμα για να δει το αγαπημένο του άλογο τον Μαυρογένη. Όταν τον αντίκρισε άρχισε να κλαίει σπαρακτικά. Του εξομολογήθηκε την ανάγκη που είχε και αυτός να τρέχει στις αλάνες μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά,να ανεβαίνει στα άλογά τους, να τρέχει, να σκαρφαλώνει σε δέντρα και γενικότερα να κάνει ό,τι και οι υπόλοιποι φίλοι του.

Το βράδυ το αγόρι ήταν τόσο στεναχωρημένο που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έτσι, χαζεύοντας από το παράθυρο τα απέραντα βουνά που απλώνονταν μπροστά του οι ώρες περνούσαν και περνούσαν ώσπου το ρολόι χτύπησε δώδεκα τα μεσάνυχτα.

Τότε αντίκρισε κάτι που έβλεπε για πρώτη φορά. Ήταν ο Μαυρογένης αλλά όχι όπως τον είχε συνηθίσει. Τώρα, το κάτασπρο άλογο είχε αποκτήσει δύο τεράστια πολύχρωμα φτερά και στο κεφάλι του προεξείχε κάτι σαν κέρατο που και αυτό είχε πάνω του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Ο Φίλιππος χωρίς δισταγμό άνοιξε το παράθυρο του δωματίου του και ψέλλισε:

- «Μαυρογένη, έχεις φτερά»;

- «Ναι» του απάντησε το άλογο. «Έλα να πάμε μια βόλτα.»

- «Μα δεν μπορώ να ανέβω». Απάντησε με δισταγμό.

Τότε ο Μαυρογένης αγκάλιασε το αγόρι με τα φτερά του και το ανέβασε στην ράχη του. Η βόλτα τους ήταν μεγάλη και πολύωρη. Πέρασαν πάνω από χωριά, πόλεις, φωτισμένα και σκοτεινά μέρη, δάση και θάλασσες έως ότου κατέληξαν σε ένα μέρος παραμυθένιο.

Σε αυτή την μικρή πόλη βρίσκονταν όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Λιοντάρια, τίγρεις, καμηλοπαρδάλεις, αλεπούδες, κουνέλια, πρόβατα, άλογα και πολλά ακόμη. Ζούσαν όμως όλα μαζί αρμονικά,χωρίς συγκρούσεις. Το καθένα από αυτά εργάζονταν σε κάτι διαφορετικό.

Μα να!Τα λιοντάρια διδάσκουν στα σχολεία των μικρών. Οι τίγρεις είναι υπεύθυνες για την καθαριότητα. Ενω οι καμηλοπαρδάλεις φορούν στο κεφάλι τους κάποιες κεραίες με τις οποίες επικοινωνούν με τα υπόλοιπα ζώα.

Ο Φίλιππος ήταν φανερά ενθουσιασμένος και δεν ήθελε καθόλου να αποχωριστεί τον νέο του φίλο που τον είχε βοηθήσει να ξεχάσει τελείως την στεναχώρια του. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουν. Και με μιας το αγόρι βρέθηκε στο κρεβάτι του και αποκοιμήθηκε. Το επόμενο πρωί δεν έβλεπε την ώρα να βραδιάσει για να συναντήσει ξανά τον φίλο του.

Και η ώρα αυτή ήρθε! Και να σου πάλι ο Μαυρογένης να περνά πάνω από θάλασσες και βουνά για να καταλήξει ξανά στην μαγευτική πόλη των ζώων. Τελικά, το άλογο βρίσκονταν κάθε βράδυ στο παράθυρο του αγοριού χαρίζοντάς του μοναδικές στιγμές.

Έτσι ο Φίλιππος δεν απογοητεύτηκε ποτέ ξανά που δεν μπορούσε να ακολουθήσει παντού τους φίλους του. Και που ξέρεις μπορεί και εσύ κάποια στιγμή να συναντήσεις έναν Μαυρογένη που θα σε πηγαίνει σε φανταστικούς και όμορφους κόσμους.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Ονομάζομαι Τσιρογιάννη Αποστολία. Η έμπνευση για την συγγραφή παιδικών παραμυθιών δημιουργήθηκε μετά τον ερχομό της κόρης μου. Ευχομαι οι ιστορίες μου να ταξιδέψουν μικρούς και μεγάλους.