Μια φορά κι έναν καιρό, πιο μακριά και από τα πιο μακρινά, άγρια και καταπράσινα δάση, υπήρχε ένα πελώριο βασίλειο, γεμάτο με κάθε λογής πολύχρωμα φρούτα και λαχανικά το οποίο ονομαζόταν Κηπούπολη.
Ήταν Δεκέμβριος μήνας, παντού είχε κρύο, νιφάδες χιονιού άρχισαν να πέφτουν λίγο λίγο και όλο το τοπίο άρχιζε σιγά-σιγά να θυμίζει λιωμένο παγωτό. Σε λίγες μέρες, έρχονταν τα Χριστούγεννα και όλα τα φρούτα και τα λαχανικά, έκαναν ετοιμασίες για να γιορτάσουν την Αγία και μαγική αυτή Νύχτα.
Η Νίτσα, η Πεπονίτσα, είχε αρχίσει από το πρωί να στολίζει την πλατεία με πολύχρωμα λαμπιόνια, ενώ ο Άκης, ο Κουνουπιδάκης, μοίραζε αχνιστούς, νόστιμους κουραμπιέδες και μελομακάρονα σε όλους, καθώς μια έντονη ευωδία κανέλας και φρέσκου βουτύρου πλημμύριζε ολάκερο το βασίλειο από άκρη σε άκρη. Τα βατομουράκια, στόλιζαν γεμάτα χαρά το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με αγγελάκια και κόκκινες μπαλίτσες, οι φραουλίτσες παίζανε χιονοπόλεμο με τα πορτοκαλάκια, τα αγγουράκια με τα καροτάκια έκαναν ολόγυρα βόλτες με το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη, ενώ τα μαρουλάκια με τα κρεμμυδάκια έφτιαχναν την Αγία φάτνη με την Παναγία και τον Χριστούλη βρέφος.
Παντού επικρατούσε, μια αίσθηση ευτυχίας και γαλήνης. Ώσπου ξαφνικά από την άκρη του δρόμου, φάνηκε η Ρίτσα η Πιπερίτσα, τσάκα, τσάκα με τα τακουνάκια της, κουνιστή και λυγιστή.
Μόλις όμως την αντίκρισε η Άννα η Μελίτζάνα, άρχισε να την πειράζει:
- «Νάτη, η Ρίτσα η Στρουμπουλίτσα», είπε χασκογελώντας, ενώ ο κύριος Μπιζέλης συνέχιζε να την περιγελάει λέγοντας:
- «Κοιτάτε την, έχει και σπόρια παντού σε όλο το σώμα της»
Στο άκουσμα όλων αυτών, η Ρίτσα η Πιπέρίτσα δεν άντεξε και το έβαλε στα πόδια, κλαίγοντας.
Για μέρες, η Πιπερίτσα δεν έβγαινε από το σπίτι της, φοβόταν και έτρεμε τις κοροϊδίες των άλλων λαχανικών. Αναρωτιόταν, τι φταίει εκείνη αν γεννήθηκε έτσι; Τι φταίει αν δεν είναι ψηλή και λιγνή; Τι φταίει που είναι γεμιστή, κοντούλα και με σποράκια; Αφού έτσι γεννήθηκε.
Οι μέρες περνούσαν νωχελικά και η Ρίτσα αρρώστησε από τη στεναχώρια της. Μια μέρα πριν από την παραμονή των Χριστουγέννων, πήγαν να την επισκεφτούν οι φίλοι της, ο κύριος Αγκινάρας και η κυρία Πατάτα, καθώς ανησύχησαν που δεν είχαν μάθει νέα της, για τόσες πολλές μέρες. Όταν ή Ρίτσα η Πιπερίτσα, τους εξήγησε τι ακριβώς συνέβη, τότε ο κύριος Αγκινάρας της είπε:
- «Ο καθένας είναι όμορφος έτσι ακριβώς όπως είναι, γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός και αναντικατάστατος»
Η κυρία Πατάτα συμφώνησε λέγοντας:
- «Εμένα με βλέπεις Πιπερίτσα μου, είμαι γεματούλα και σκληρή αλλά κατα βάθος γνωρίζω, ότι μέσα μου είμαι μαλακή και ευαίσθητη, μπορεί να διαφέρω από τους άλλους, αλλά δε με νοιάζει ξέρω τι αξίζω!»
- «Πίστεψε σε σένα μόνο» τόνισε ο κύριος Αγκινάρας.
- «Εγώ πάλι, είμαι κοντός και άχαρος αλλά ξέρω ότι είμαι πολύ νόστιμος, χαριτωμένος και ευγενικός» πρόσθεσε ξανά.
- «Ακριβώς, να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου» είπε με μάτια που λάμπουν από αγάπη, η κυρία Πατάτα και της έδωσε μια θερμή και σφιχτή αγκαλιά.
Η Ρίτσα, η Πιπερίτσα, ακούγοντας όλα αυτά τα όμορφα, σοφά και γλυκά λογία αποκρίθηκε:
- «Αλήθεια, με αγαπάτε έτσι ακριβώς όπως είμαι;»
Τότε ο κύριος Αγκινάρας, της απαντάει ξανά χαμογελώντας:
-«Αχ, Πιπερίτσα μου, έχεις ένα κατακόκκινο γυαλιστερό και όμορφο δέρμα που πολλοί θα ήθελαν να είχαν, μα το σημαντικότερο είναι ότι είσαι καλόκαρδη και γεμάτη ωραία αισθήματα και αυτό είναι που αξίζει περισσότερο, να το θυμάσαι πάντα»
Η Ρίτσα, η Πιπερίτσα, ένιωσε αμέσως τη φλόγα της αγάπης, να αγγίζει βαθιά μέσα την καρδία της και μονομιάς ανακουφίστηκε.
Την επόμενή μέρα, η Ρίτσα, η Πιπερίτσα, ο Άκης, ο Καρπουζάκης, η Νίτσα, η Πεπονίτσα, η Λίτσα, η Μηλίτσα και όλα τα λαχταριστά και δροσερά φρούτα και λαχανικά του βασιλείου, μαζεύτηκαν στην πλατεία να γιορτάσουν την Άγια Νύχτα των Χριστουγέννων. Άλλα χόρευαν και τραγουδούσαν γύρω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, άλλα έτρωγαν ζεστή κολοκυθόσουπα, άλλα ξεδιψούσαν την ακόρεστη δίψα τους, πίνοντας παγωμένες βυσσινάδες και λεμονίτες και άλλα διασκέδαζαν κάνοντας πατινάζ. Η διασκέδαση και το γλέντι συνεχίστηκε έτσι, όλο το βράδυ.
Όσο για την Άννα, τη Μελιτζάνα και τον Τέλη το Μπιζέλι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν ενόχλησαν ποτέ ξανά τη Ρίτσα, την Πιπερίτσα και την άφησαν ήσυχη μια για πάντα. Από εκείνη τη μέρα, όλοι έζησαν καλά και εμείς ακόμα πιο καλά!
Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια πολλά σε όλους!
Όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας, κάνεις δεν μπορεί να μας στεναχωρήσει, ούτε να μας πληγώσει! Το παν, είναι να νιώθουμε εμείς καλά, με τον εαυτό μας, έτσι θα αρέσουμε και στους άλλους!
Κείμενο: Μαρία Στέλλα Τσάτση
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια