Αγαπημένε μου φίλε, η μαμά μου όταν ήμουν μικρούλι, πιο μικρούλι φαντάσου από εσένα, συνήθιζε να μου τραγουδάει ένα πολύ όμορφο, γλυκό τραγουδάκι:
«Σ'αγαπώ πολύ πάρα πολύ απ’τη δύση ως την ανατολή ωωωω το αστέρι μου το μικρό μου ζουζουνάκι το μωράκι μου ένα όμορφο μουτράκι λα λα λαλα λα λα λαλα».
Μου το τραγουδούσε κάθε βράδυ, όλο το βράδυ, μέχρι να βγει ο ήλιος και να κοιμηθώ. Ίσως και να την έχεις ακούσει. Έχει πολύ γλυκιά φωνή.
Τώρα θα μου πεις, «μα καλά τον ήλιο περιμένεις για να κοιμηθείς; και όλο το βράδυ τι κάνεις;» Ε… αφού είμαι αστέρι. Όλο το βράδυ τεντώνομαι και τεντώνομαι για να λάμπω και όσο μεγαλώνω λαμποκοπάω όλο και πιο πολύ. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.
Την ημέρα ξεκουράζομαι. Κοιμάμαι μέσα στα αφράτα πουπουλένια σύννεφα, που νομίζω κιόλας ότι μοιάζουν με το μαξιλάρι σου. Πάντως αν το καλοσκεφτείς μπορείς να πεις ότι λάμπω όλο το βράδυ για να φωτίζω τα όνειρά σας, γιατί από ότι ξέρω εσείς κοιμάστε σωστά; Τουλάχιστον έτσι μου είπε η μαμά μου και εγώ την ακούω πάντα γιατί είναι σοφή και με αγαπά πολύ πολύ. Εδώ που τα λέμε νομίζω ότι όλες οι μαμάδες είναι σοφές.
Που λες ένα βράδυ, εκεί που έπαιζα στον άπλετο, απέραντο ουρανό και έλαμπα, τεντωνόμουν θυμάμαι εκείνη την ώρα για να φέξω ακόμα πιο δυνατά, το είδα. Ένα αστέρι… μα τι αστέρι. Τα έχασα. Τόση ομορφιά. Ήθελα να τρέξω αμέσως κοντά του να το γνωρίσω αλλά γρήγορα ανακάλυψα ότι ήταν πίσω από ένα τζάμι. Προστατευμένο αλλά απομονωμένο από το τζάμι αυτό βρισκόταν ένα πανέμορφο χρυσό αστέρι πάνω στην κορυφή ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου. Και τι δέντρου!!! Φωτεινού σαν εμένα! Τόσα λαμπάκια είχε πάνω του. Μπορεί να ήταν και το δικό σου, ποιος ξέρει;
Κάθε βράδυ, λοιπόν, από τότε το πλησίαζα όσο περισσότερο μπορούσα. Φαντάσου καλέ μου φίλε ότι άρχισα να πονάω από το πολύ τέντωμα. Βέβαια, δε μπορώ να πω, με βοήθησε όλη αυτή η προσπάθεια ώστε να γίνομαι όλο και πιο λαμπερός. Να σκεφτείς.. οι φίλοι μου εδώ στον ουρανό άρχισαν να με φωνάζουν Λαμπιράκη. Τόσο πολύ.
Που μείναμε; α ναι. Το κοιτούσα αυτό το αστέρι και το ξανακοιτούσα κάθε βράδυ. Προσπαθούσα να του δώσω από το φώς μου. Και αυτό βράδυ με το βράδυ, το έβλεπα, γινόταν όλο και πιο φωτεινό. Μήπως ήταν το δικό σου αστέρι τελικά; Αχ πολύ μου άρεσε και δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο χαιρόμουν.
Μέσα σε λίγες μέρες όχι μόνο φωτίστηκε αλλά άρχισε να μου χαμογελάει κιόλας. Και εκεί πάνω που κάθε βράδυ κάναμε παρέα, τη δική μας παρέα, και κόντευε να γίνει ένα κανονικό αστέρι σαν εμένα… εξαφανίστηκε. Απογοητεύτηκα πολύ. Και μάλιστα μαζί με το καταπράσινο, στολισμένο με όμορφες μπάλες δέντρο, που είχε πολλά πολλά λαμπάκια.
Η μαμά μου μου είπε ότι το μαζέψανε γιατί τελείωσαν τα Χριστούγεννα και ότι θα το ξαναδώ του χρόνου. Οπότε, αγαπημένε μου, καλέ μου φίλε θέλω να σου ζητήσω όταν στολίσεις φέτος το δέντρο σου βάλτο κοντά σε ένα παράθυρο ή μια μπαλκονόπορτα, ώστε να ξαναβρώ το φίλο μου. Και αν μπορείς άφηνε κάθε βράδυ λίγο ανοιχτή την κουρτίνα για να του δίνω από το φως μου. Έτσι θα σε φωτίζουν κάθε νύχτα δύο αστέρια, για να έχεις όνειρα γλυκά και φωτισμένα.
Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ πολύ ο φίλος σου Λαμπιράκης.
Κείμενο: Μυρτώ Πετροπούλου
Εικόνες: Παιδικά Παραμύθια