Αλλεργία στην σοκολάτα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια ήσυχη πόλη έξω από την Γαλλία, ζούσε η Ρενέ, ένα όμορφο κορίτσι γύρω στα 12, μαζί με την οικογένεια της.

Τα μάγουλα της ήταν πάντοτε ροδοκόκκινα, τα μάτια της ζωηρά και γεμάτα έκφραση, ολόγλυκο το χαμόγελο της και κατακόκκινα σαν παχνιασμένα τριαντάφυλλα τα μαλλιά της.

Ήταν ένα καλοσυνάτο κορίτσι, γεμάτο ζωντάνια που αγαπούσε πολύ το σχολείο, τους γονείς της, τους φίλους της, όμως είχε δύο ελαττώματα: Ήταν αρκετά ντροπαλή και είχε αλλεργία στην σοκολάτα. Αν το σκεφτεί κανείς, δεν πρόκειται δα και για κάτι σοβαρό, όμως στην πορεία αυτά θα ήταν δύο βασικά εμπόδια για την μικρή μας ηρωίδα.

Η ιστορία άρχισε μια ηλιόλουστη μέρα όπου η Ρενέ πήγαινε μαζί την φίλη της την Χλόη, στο σχολείο. Περπατούσαν βιαστικά γιατί η ώρα είχε περάσει, και θα έφταναν ακριβώς την ώρα που χτυπούσε το κουδούνι όταν η Ρενέ διαπίστωσε πανικόβλητη πως ξέχασε το τετράδιο των μαθηματικών στο σπίτι.

- "Δεν το πιστεύω!" αναφώνησε καθώς έψαχνε μανιασμένα μέσα στην τσάντα της για να βρει ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά. "Νομίζω ξέχασα το τετράδιο των μαθηματικών στο σπίτι μου".

- "Εντάξει δεν πειράζει τώρα, κάνε γρήγορα γιατί θα αργήσουμε", της είπε η φίλη της.

- "Μα τι λες, δεν γίνεται να πάω στο σχολείο χωρίς αυτό", της απάντησε. "Εχθές το βράδυ ξενύχτησα για να λύσω αυτές τις καταραμένες ασκήσεις. Θα γυρίσω πίσω να το πάρω".

- "Δεν θα προλάβεις Ρενέ, ήδη έχουμε αργήσει πάρα πολύ, αλλά ξέχασα εσύ είσαι το σπασικλάκι της παρέας, θα πεθάνεις από την ντροπή έτσι και πεις στο καθηγητή ότι το ξέχασες", της είπε κρυφογελώντας η φίλη της.

- "Παγώσαμε από τα αστεία σου. Πάω να το πάρω, σε παρακαλώ κάλυψε με", αποκρίθηκε η Ρενέ.

Έτσι λοιπόν η Ρενέ έτρεξε σαν τον άνεμο προς το σπίτι της για να πάρει το τετράδιο. Στον δρόμο, και ενώ έτρεχε, κοίταξε στιγμιαία προς το απέναντι πεζοδρόμιο και τα μάτια της αμέσως γούρλωσαν κατάπληκτα. Εστίασε περισσότερο από δυο φορές για να σιγουρευτεί, τόσο που φαινόταν σαν τυφλή.

Ο Τσαρλς Μάρτιν, ο παιδικός της φίλος, που είχε να τον δει εδώ και 3 χρόνια ήταν εκεί. Έκαναν τόσο πολλή παρέα, ήταν πραγματικά σαν αδέρφια. Μεγάλωσαν μαζί αφού οι δυο οικογένειες έκαναν πολύ παρέα μεταξύ τους, αλλά έτσι απρόσμενα μια μέρα όλα γκρεμίστηκαν όταν ο Τσαρλς της ανακοίνωσε πως θα μετακομίσουν σε μια άλλη μακρινή χώρα. Η στεναχώρια της τότε ήταν απερίγραπτη, είχε κλειστεί στο δωμάτιο της για μια ολόκληρη εβδομάδα και έκλαιγε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Ο Τσαρλς, ήταν και αυτός πολύ στεναχωρημένος τότε ,όμως από την μέρα που έφυγε δεν έστειλε στην Ρενέ ούτε ένα γράμμα. Δεν επικοινώνησε ποτέ ξανά μαζί της , παρότι η ίδια προσπάθησε να τον βρει. Η Ρενέ ποτέ δεν κατάλαβε γιατί της είχε συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο και αν και ήταν πολύ πληγωμένη σταμάτησε μετά από καιρό κάθε προσπάθεια και συνέχισε την καθημερινότητα της κάνοντας καινούργιους φίλους. Μια φορά μόνο, αφού είχε βρει κρυφά στην ατζέντα του μπαμπά της το καινούργιο νούμερο τηλεφώνου της οικογένειας του Τσαρλς, τον κάλεσε και όταν εκείνος απάντησε με εκείνη την χαρακτηριστική παιδική φωνή που η Ρενέ γνώριζε τόσο καλά από τις αμέτρητες φορές που είχαν παίξει κουκλοθέατρο, το έκλεισε αμέσως από ντροπή. Δεν ήξερε τι να του πει. Τα είχε χάσει.

Τώρα στεκόταν ακριβώς απέναντι της στην άκρη του πεζοδρομίου και κοιτούσε  προς τον δρόμο σαν κάτι να περίμενε. Η Ρενέ πανικοβλήθηκε, συνέχισε να τρέχει με όλη της την δύναμη κάπως περίεργα και αμήχανα. Διάφορες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό της και πολλά ερωτήματα αμέσως την βασάνισαν: Τι μπορεί να έκανε εδώ ο Τσαρλς; Γιατί είχε εξαφανιστεί εδώ και 3 ολόκληρα χρόνια; Άραγε είναι καλά στην υγεία του; Του αρέσει άραγε ακόμα να φτιάχνει γλυκά και να παίζει βιντεοπαιχνίδια όπως τότε; Γιατί είμαι τόσο δειλή που δεν έτρεξα αμέσως προς το μέρος του; Ένα άγχος την κυρίευσε. Είχε φτάσει ήδη στο σπίτι της και κοντοστάθηκε για λίγο απέξω. Σκέφτηκε ότι δεν θα έλεγε τίποτα στους γονείς της για αυτή την παράξενη συνάντηση. Μπήκε σαν σίφουνας στο σπίτι, έτρεξε αμέσως προς το δωμάτιο της, πήρε το τετράδιο εξήγησε σε κλάσματα δευτερολέπτου στους γονείς της γιατί γύρισε και αμέσως μετά έφυγε πίσω για το σχολείο.

Πήγε από τον ίδιο δρόμο, αλλά αυτή την φορά περπατούσε αργά αργά σαν μυστικός πράκτορας που έπρεπε να εξιχνιάσει κάποιο έγκλημα. Περνούσε πίσω από τις φυλλωσιές των δένδρων, και κρυφοκοιτούσε κάθε λίγο και λιγάκι για τον Τσαρλς. Μέχρι να φτάσει στο σχολείο δεν τον είχε δει πουθενά. Μπήκε αναστατωμένη μέσα στην τάξη και όλοι την χειροκρότησαν λες και είχε κερδίσει κάποιο πολύ σημαντικό βραβείο.

- "Πέρασε μέσα Ρενέ", είπε ο καθηγητής Καρλ κοιτώντας την Ρενέ με ένα βλέμμα γεμάτο γλυκύτητα. "Σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό που έκανες. Σπανίζει η ανθρωπιά στις μέρες μας. Κάθισε στην θέση σου".

Η Ρενέ είχε ένα ύφος γεμάτο απορία. Έμοιαζε με πρόβατο έτοιμο για σφαγή. Αμέσως κοίταξε την φίλη της, η οποία της έκλεισε το μάτι και είχε ένα βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα. Κατάλαβε αμέσως, πως η Χλόη είχε σκαρφιστεί κάποια ιστορία για να δικαιολογήσει την απουσία της. Χωρίς να πει τίποτα κάθισε στην θέση της και μετρούσε μέχρι και τα δευτερόλεπτα για να χτυπήσει το κουδούνι. Όταν βγήκαν για διάλειμμα και αφού δέχθηκε μερικούς επαίνους ακόμα για το άγνωστο επίτευγμα της έτρεξε προς το μέρος της φίλης της.

- "Μα καλά! Τι ήταν πια αυτό το τρομερό κατόρθωμα μου που όλοι με αντιμετωπίζουν σαν την μητέρα Τερέζα;", αναρωτήθηκε η Ρενέ.

- "Έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι πειστικό. Έτσι λοιπόν είπα σε όλους ότι ενώ ερχόμασταν για το σχολείο βοήθησες μια ηλικιωμένη κυρία η οποία είχε πέσει στον δρόμο και χρειαζόταν βοήθεια. Μετά, ότι κάλεσες τον γιατρό και περίμενες μαζί της μέχρι να έρθει, στέλνοντας εμένα στο σχολείο για να μην ανησυχήσει ο καθηγητής και μας ψάχνει. Ε; Τι έχεις να πεις; δικαιολογείται το 19 που έχω στην έκθεση νομίζω", είπε χαριτολογώντας η φίλη της Ρενέ.

- "Που το σκέφτηκες όλο αυτό; Σε παραδέχομαι και σε ευχαριστώ πολύ που με κάλυψες. Έχω να σου πω όμως κάτι πολύ σημαντικό και έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να ξαναχτυπήσει το κουδούνι".

Αφού η Ρενέ διηγήθηκε στην φίλη της την περιπέτεια που πέρασε, μπήκαν ξανά στην τάξη για μάθημα, προσπαθώντας να σκεφτούν μια λύση για τον μυστηριώδη Τσαρλς. Τότε ο καθηγητής Καρλ, τους έβγαλε από την δύσκολη θέση, και είπε:

- "Στα πλαίσια του μαθήματος της τεχνολογίας, θα χωριστούμε σε δύο ομάδες και θα πραγματοποιήσουμε δύο επισκέψεις. Η μια ομάδα θα επισκεφθεί το μουσείο σοκολάτας ούτως ώστε να δει την διαδικασία της παραγωγής, και η άλλη ομάδα θα επισκεφθεί το εργοστάσιο παραγωγής ενδυμάτων για να θαυμάσει το πως φθάνουν στα χέρια μας τα κάθε λογής ρουχαλάκια που έχουμε στις ντουλάπες μας", είπε γελώντας ο καθηγητής.

Τα βλέμματα της Ρενέ και της φίλης της διασταυρώθηκαν αμέσως. Με ένα νεύμα όλο παρακάλια η Ρενέ, έδειχνε ξεκάθαρα στην φίλη της την προτίμηση της στο μουσείο παραγωγής ενδυμάτων. Και μόνο που σκεφτόταν όλα αυτά τα βουνά από σοκολάτα τα οποία ορμητικά θα την προκαλούσαν να δοκιμάσει έστω και λίγο, τα λαχταριστά παγωτά με γεύση σοκολάτας, τα κρουασάν με γεύση πραλίνας, σπιτάκια από μπισκότα σοκολάτας, τους φίλους της που θα της έκαναν πλάκα και χωρίς καν να βλέπει θα την πασάλειφαν σίγουρα με κάποιας λογής σοκολάτα... σοκολάτα, σοκολάτα, σοκολάτα παντού! Την έλουσε κρύος ιδρώτας.

- "Αυτή η καταραμένη αλλεργία. Δεν γινόταν να έχω αλλεργία στο αβοκάντο; Στην μοβ γλυκοπατάτα; Ή έστω στο καρότο;", σκεφτόταν. "Χωρίς σοκολάτα δεν ζεις". Δεν θυμάται καν να την γεύεται ποτέ, γιατί οι γονείς της είχαν πει πως έχει αλλεργία από μωρό. Και μάλλον δεν θα την γευτεί ποτέ. Οι γονείς της άλλωστε την είχαν τρομοκρατήσει τόσο από όταν ήταν πιο μικρή που της έλεγαν πως αν φάει σοκολάτα θα την καταπιεί ολόκληρη ένας μεγάλος δράκος.

Ο καθηγητής συνέχισε τότε και είπε:

- "Για την ομάδα που θα επιλέξει το μουσείο σοκολάτας, την περιμένει μια έκπληξη. Θα συναντήσει εκεί έναν από τους μεγαλύτερους ζαχαροπλάστες του κόσμου, τον βασιλιά της σοκολάτας, τον κύριο Άνταμ Μάρτιν. Θα έχετε την ευκαιρία να μιλήσετε μαζί του και να του εκφράσετε τις απορίες σας στο τέλος της ξενάγησης σας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για εσάς παιδιά, άλλοι δίνουν μια περιουσία για μια ολιγόλεπτη συνάντηση μαζί του και εσείς θα έχετε την ευκαιρία να μείνετε μαζί του αρκετές ώρες".

Η Ρενέ μπορεί να είχε γύρω στους χίλιους παλμούς το λεπτό. Νόμιζε πως δεν άκουσε καλά. Αμέσως κοίταξε την φίλη της για να το διαπιστώσει. Είχε και εκείνη το ίδιο βλέμμα με εκείνη όταν μπήκε στην τάξη και δέχθηκε τα χειροκροτήματα των συμμαθητών της. Ο Άνταμ Μάρτιν, ο πατέρας του Τσαρλς ήταν ένας από τους καλύτερους ζαχαροπλάστες του κόσμου; Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Η μοίρα μάλλον της έκανε κάποιο πολύ κακόγουστο αστείο. Η ντροπή της, την κυρίευσε. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάει στο μουσείο σοκολάτας και να περάσει μάλιστα τόσες ώρες μαζί με τον πατέρα του Τσαρλς.

Ο καθηγητής ήδη εξηγούσε στα παιδιά τις εκπλήξεις που θα συναντούσαν στο εργοστάσιο παραγωγής ενδυμάτων. Η Ρενέ ούτε που έδινε προσοχή. Σκεφτόταν το όνομα που άκουσε και τι κρυβόταν πίσω από όλο αυτό. Τώρα δεν ήταν μόνο η αλλεργία που την σταματούσε. Το κουδούνι χτύπησε και ο καθηγητής τους έδωσε διορία μέχρι να ξαναμπούν στις τάξεις, για να αποφασίσουν.

Η Ρενέ έτρεξε προς το μέρος της φίλης της.

- "Είναι μεγάλη ευκαιρία μην το σκέφτεσαι. Δεν θα μπορέσουμε αλλιώς να μάθουμε για τον Τσαρλς. Ίσως βλέποντας τον πατέρα του, μπορέσουμε να μάθουμε και για τον ίδιο", είπε όλο θάρρος η Χλόη.

- "Μα και με την αλλεργία μου τι θα κάνω; Επίσης ντρέπομαι φριχτά. Δεν νομίζω να καταφέρω να πλησιάσω τον πατέρα του Τσαρλς και να του μιλήσω", αποκρίθηκε η Ρενέ.

- "Σταμάτα να ντρέπεσαι για το παραμικρό Ρενέ. Σκέψου το καλά. Ήταν ο καλύτερος σου φίλος και όταν τον έχασες είχες πληγωθεί πολύ. Δεν θέλεις να μάθεις γιατί έφυγε; Πρέπει κάποια στιγμή να πάρεις τις εξηγήσεις που θέλεις", την προέτρεψε η φίλη της.

Η δύναμη της φιλίας αυτή την φορά νίκησε την Ρενέ. Αποφάσισε να ακούσει την φίλη της και να επισκεφθούν το μουσείο σοκολάτας. Ίσως και να είχε δίκιο, σκέφτηκε. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μάθει την αλήθεια.

Την επόμενη μέρα, η Ρενέ και κάποιοι από τους συμμαθητές της ξεκίνησαν μαζί με τον καθηγητή Καρλ για την επίσκεψη στο μουσείο σοκολάτας. Η Ρενέ δεν είχε κλείσει μάτι όλη την νύχτα από το άγχος της.  Ήταν τόσο ανυπόμονη να μάθει την αλήθεια.

Μπαίνοντας στο μουσείο, η μυρωδιά της φρέσκιας σοκολάτας γάλακτος ήρθε αμέσως στα ρουθούνια της Ρενέ. Προχώρησαν στον μεγάλο προθάλαμο που είχε, και περίμεναν με αγωνία να έρθει ο Άνταμ Μάρτιν.

Όταν τον είδε από την γωνία να έρχεται, θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια με τον Τσαρλς, που όταν έπαιζαν στο δωμάτιο του εκείνος πάντα ερχόταν και τους έφερνε κάτι να γευματίσουν, είτε κάποιο μικρό γλύκισμα είτε κάτι άλλο. Τώρα κρατούσε έναν μεγάλο δίσκο με σοκολατάκια. Αφού τους κέρασε, πλησίασε τα παιδιά γεμάτος καλοσύνη και τους καλώς όρισε στο μουσείο. Η Ρενέ δεν είχε πάρει το βλέμμα της από το πάτωμα. Δεν τολμούσε να τον κοιτάξει στα μάτια, θαρρείς και είχε κάνει κάποια πράξη για την οποία θα έπρεπε να ντρέπεται. Αφού είδαν τα στάδια παραγωγής της σοκολάτας, και χάζεψαν κάποιες άλλες αίθουσες, προχώρησαν σε έναν άλλον χώρο πολύ όμορφα διακοσμημένο με κάθε λογής στολίδι, από μπισκοτένια σπιτάκια μέχρι ζαχαρωτά μπαστουνάκια. Εκεί ο κύριος Μάρτιν κοντοστάθηκε και τους προσέφερε να δοκιμάσουν μια ξεχωριστή σοκολάτα. Έδωσε στον καθένα από μία και τους έβαλε να παραταχθούν σε μια σειρά. Εκείνος, κρατούσε ένα μεγάλο τετράδιο με μια χρυσή πένα στην οποία όπως τους ενημέρωσε θα σημείωνε τις αντιδράσεις τους με το που δάγκωναν το πρώτο κομμάτι. Επίθετα όπως: μοναδική, ανεπανάληπτη, λαχταριστή, γευστική ηχούσαν ήδη από τις πρώτες δαγκωνιές. Η Ρενέ πανικόβλητη δεν ήξερε τι να κάνει. Αν δοκίμαζε, θα γινόταν ρεζίλι αφού αμέσως θα γέμιζε σπυράκια και θα κοκκίνιζε σαν τον αυγουστιάτικο ήλιο. Από την άλλη αν δεν δοκίμαζε, θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον κύριο Μάρτιν και επίσης ντρεπόταν να πει στους συμμαθητές της για την αλλεργία. Ήδη κάποιοι την κορόιδευαν που ήταν τόσο ντροπαλή.

- "Θα δοκιμάσω!", αποφάσισε. "Εξάλλου ένα μικρό κομματάκι δεν θα μου κάνει μεγάλο κακό. Το πολύ πολύ να βγάλω μικρά σπυράκια. Μικρό κομμάτι, μικρό σπυράκι" σκέφτηκε αθώα η Ρενέ.

Όταν ήρθε η σειρά της, την είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Διστακτικά την πήρε στο χέρι της και έτρεμε σαν το ψάρι. Δεν είχε έρθει ποτέ αντιμέτωπη με την σοκολάτα, αλλά τώρα είχε έρθει η ώρα. Άνοιξε το στόμα της  και χωρίς να το σκεφτεί και πολύ την μάσησε. Η γεύση της σοκολάτας την ξύπνησε αμέσως. Ασυναίσθητα κοίταξε γύρω της μήπως πεταχτεί από πουθενά κανένας δράκος και της επιτεθεί, όπως την είχαν πληροφορήσει άλλωστε οι γονείς της. Μάταια. Τίποτα απολύτως δεν έγινε. Η σοκολάτα ήταν τόσο απολαυστική και γλυκιά. Έφαγε πολύ περισσότερο από ότι έπρεπε και κάθε λεπτό ρωτούσε την φίλη της για το αν εμφάνισε κάποιο σπυράκι ή κοκκινίλα. Είχε περάσει μια ολόκληρη ώρα, η ξενάγηση κόντευε να τελειώσει και εκείνη ήταν μια χαρά.

- "Μπορεί όλο αυτό να ήταν ένα ψέμα", σκέφτηκε. Να ήθελαν απλώς να την τρομοκρατήσουν οι γονείς της με την αλλεργία για να μην τρώει γλυκά όταν μεγαλώσει. Οι γονείς της έτσι κι αλλιώς έτρωγαν πάντα υγιεινά.

Λίγο αργότερα και ενώ η ξενάγηση έφτανε προς το τέλος της, ο Άνταμ Μάρτιν τους είπε πως θα γνωρίσουν τον διάδοχο του μουσείου σοκολατοποιίας, ο οποίος μάλιστα έφτιαξε με τα χεράκια του τις σοκολάτες που μόλις είχαν δοκιμάσει.

Εκεί ήταν που σκοτείνιασαν όλα για την Ρενέ. Θα έβλεπε πάλι τον Τσαρλς από κοντά και ήταν η πιο αμήχανη στιγμή για εκείνη. Μέσα της παρ' όλα αυτά ένιωθε τόσο περήφανη για τον φίλο της που είχε καταφέρει να φτιάξει δικές του σοκολάτες. Πάντα αγαπούσε τα γλυκά και βοηθούσε τον πατέρα του, ήταν το μεράκι του.

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει, ο Τσαρλς μόλις που φαινόταν από την γωνία, και τώρα κατευθυνόταν προς το μέρος τους. Κρατούσε πολλές σοκολάτες στα χέρια του, τόσες που δεν φαινόταν ο ίδιος. Όταν έφτασε ο Άνταμ Μάρτιν, αφού παρουσίασε τον Τσαρλς, είπε στα παιδιά να δοκιμάσουν και άλλες σοκολάτες. Τα βλέμματα των δυο παιδιών διασταυρώθηκαν αμήχανα. Ο λόγος του κυρίου Μάρτιν διέκοψε αυτή την αμηχανία.

- "Την σοκολάτα αυτή παιδιά όπως βλέπετε την έχει φτιάξει ο γιος μου. Μόνος του δημιούργησε την συνταγή και μόνος του την ονόμασε Ρενέ. Βγαίνει σε 2 γεύσεις, πραλίνα φουντουκιού και φράουλα".

Η Ρενέ χλόμιασε. Η σοκολάτα είχε πάρει το όνομα της και μάλιστα από τον ίδιο τον Τσαρλς. Τι αστείο ήταν αυτό; Τι στο καλό είχε συμβεί;

Τον λόγο πήρε ο Τσαρλς.

- "Την σοκολάτα αυτή την έχω φτιάξει για ένα ξεχωριστό κορίτσι, για την καλύτερη μου φίλη με την οποία έχω χαθεί τα τελευταία χρόνια. Την λένε Ρενέ και έχει αλλεργία στην σοκολάτα από τόσο δα μωρό. Λείποντας κάποια χρόνια από εδώ, ταξίδεψα μαζί με τον πατέρα μου σε διάφορες χώρες του κόσμου και έμαθα και εγώ κοντά σε αυτόν διάφορα μυστικά για την παραγωγή της σοκολάτας. Μου άρεσε πάντα να φτιάχνω γλυκά αλλά και να τα τρώω φυσικά", είπε γελώντας. "Σε ένα ταξίδι μου λοιπόν γνωρίσαμε με τον πατέρα μου έναν ζαχαροπλάστη ξακουστό ο οποίος έφτιαχνε αντι-αλλεργικές σοκολάτες, έτσι τις ονόμαζε. Αμέσως ζήτησα να μάθω τη συνταγή για να μπορέσω να φτιάξω και εγώ τέτοιες σοκολάτες για την φίλη μου που ξέρω ότι θα ήθελε πολύ να δοκιμάσει έστω και μια φορά. Ήταν μια μεγάλη διαδικασία που μου πήρε πολύ καιρό αλλά τελικά τα κατάφερα. Και να λοιπόν οι σοκολάτες λαχταριστές μπροστά σας".

Η Ρενέ ζήτησε από την φίλη της να την τσιμπήσει, νόμιζε πως ονειρευόταν. Αυτή την εξέλιξη δεν την είχε υπολογίσει. Κοίταξε τον Τσαρλς και εκείνος της χαμογέλασε. Αμέσως οι συμμαθητές της, άρχισαν να την κοιτούν και γελούσαν που η ίδια είχε το ίδιο όνομα με την σοκολάτα. Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ, γιατί όλοι είχαν απορροφηθεί με τις γευστικές σοκολάτες.

Ο Τσαρλς τότε την πλησίασε και με ένα βλέμμα γεμάτο γλυκύτητα και νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν μαζί ως φίλοι της είπε:

- "Τι έχεις να πεις για όλα αυτά";

- "Δεν έχω λόγια Τσαρλς", αποκρίθηκε η Ρενέ. "Είναι τόσο ξαφνικό όλο αυτό που έγινε. Έχεις να μου δώσεις πολλές εξηγήσεις".

Αφού ο καθηγητής Καρλ έδωσε στα παιδιά την άδεια να περιηγηθούν λίγο μόνοι τους στους χώρους του μουσείου, η Ρενέ και ο Τσαρλς κάθισαν για λίγο σε ένα σοκολατένιο παγκάκι στην είσοδο του μουσείου για να μιλήσουν. Μαζί τους κάθισε και η φίλη της Ρενέ.

- "Ώστε εσύ είσαι λοιπόν ο περιβόητος Τσαρλς", είπε η Χλόη κοιτώντας τον επίμονα.

- "Ναι εγώ! Ντρέπεσαι φαντάζομαι για μένα, που άφησα τρία χρόνια την φίλη μου χωρίς να επικοινωνήσω μαζί της ε"; αποκρίθηκε εκείνος.

- "Τσαρλς! Που ήσουν τόσο καιρό; Τόσα χρόνια ξέρεις πόσο στεναχωρημένη ήμουν; Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρες", είπε λυπημένη η Ρενέ.

- "Έχεις δίκιο αλλά όχι όλο με το μέρος σου. Οι γονείς μου επέλεξαν, τότε αν θυμάσαι να φύγουμε και να ζήσουμε κάπου αλλού. Εγώ στεναχωρήθηκα πολύ τότε όμως δεν μπορούσα να το αλλάξω, ήμουν πολύ μικρός. Όταν έφυγα, πράγματι έκανα λάθος που δεν επικοινώνησα για ένα διάστημα μαζί σου όμως όλη μέρα έτρεχα με τον πατέρα μου σε εργοστάσια παραγωγής, κάναμε συναντήσεις με σπουδαίους ζαχαροπλάστες και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Στην αρχή δυσκολεύτηκα αλλά μετά μου άρεσε πολύ, άλλωστε αυτό ήταν που πάντα ήθελα να κάνω. Να φτιάχνω γλυκά και να παίζω βιντεοπαιχνίδια", είπε γελώντας ο Τσαρλς. "Όταν κατάλαβα το λάθος μου ήθελα να επανορθώσω, προσπαθώντας να βρω μια λύση για την αλλεργία σου και να σε κάνω και εγώ να γλυκαθείς, αφού πρώτα σε είχα πικράνει. Άργησα λίγο αλλά τελικά τα κατάφερα. Και να που είμαι πάλι πίσω".

Η καρδιά της Ρενέ δεν μπορούσε να μην τον συγχωρέσει. Άλλωστε όλη αυτή η γλύκα που χαρακτήριζε την σημερινή ημέρα είχε καταφέρει να μαλακώσει και την δική της καρδιά. Τον αγκάλιασε και αμέσως του είπε:

- "Χάθηκε ο κόσμος δηλαδή αν φτιάχνατε με τον πατέρα σου ένα μουσείο βανίλιας που μου αρέσει και τόσο πολύ";

Όλοι μαζί γέλασαν. Η Ρενέ ευχαρίστησε τον Τσαρλς για την πράξη του. Ήταν ένας πραγματικός φίλος και οι πραγματικοί φίλοι όσα χρόνια και αν περάσουν μένουν αναλλοίωτοι όταν αγαπιούνται πραγματικά. Ο Τσαρλς από τότε, έμεινε για πάντα κοντά της και εντάχθηκε αμέσως στις παρέες της και στην καθημερινότητα της. Μάλιστα κοντά του και κοντά στους φίλους της, έμαθε να μην είναι τόσο ντροπαλή, τρώγοντας πια όσες περισσότερες σοκολάτες μπορούσε.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα….