Η Νέλλη στη Χώρα των Θαυμάτων

Συγγραφέας παραμυθιού

Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ μακριά από τον κόσμο μας, στη Χώρα των Θαυμάτων, εκεί που περπατούσαν στους δρόμους τραπουλόχαρτα με πόδια, βασίλισσες ντάμες και λαγοί που μιλούσαν, άνοιξαν διάπλατα οι ουρανοί κι ένας τεράστιος ανεμοστρόβιλος φάνηκε πίσω από τα σύννεφα. Πανικόβλητοι οι πολίτες της χώρας άρχισαν να τρέχουν προς διάφορες κατευθύνσεις, άλλοι προς τη λίμνη, άλλοι προς το χωριό, κι ο λαγός με την Αλίκη προς το λαβύρινθο. Άρχισαν, λοιπόν, να εκσφενδονίζονται από τον ουρανό ρούχα, παπούτσια, βιβλία, κρεμάστρες, ένα πιάνο, μια μολυβοθήκη και χίλια δυο άλλα πράγματα που ήταν άγνωστα σε εκείνη τη Μαγική Χώρα. Ξαφνικά, έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό μόλις αντίκρισαν το μικρό, κατάλευκο κουνελάκι που είχε πέσει κατά γης και μετά βίας ανέπνεε.

Έτρεξαν όλοι κατά πάνω του και άρχισαν να το βομβαρδίζουν με ερωτήσεις. "Τι είσαι;" "Από πού ήρθες;" "Είσαι ζώο;" "Πώς σε λένε;" Και χίλια δυο άλλα πράγματα που διόλου δε βοηθούσαν το μικρό, χτυπημένο κουνελάκι που τους κοιτούσε περισσότερο απορημένο παρά τρομαγμένο.

- Ώπα, ρε παιδιά! Ένα- ένα! φώναξε το κατάλευκο κουνελάκι με νεύρο.

Παρατήρησε πως όλοι γύρω του σταμάτησαν να μιλάνε ο ένας πάνω στον άλλο και το κοίταζαν με τα μάτια τόσο γουρλωμένα, που ήταν έτοιμα να εκραγούν!

Έμεινε έκπληκτο και σάστισε για μια στιγμή, αφού κατάλαβε πως πλέον οι σκέψεις του είναι φανερές και οτιδήποτε λέει ακούγεται δημόσια. Σηκώθηκε χωρίς την παραμικρή βοήθεια, στάθηκε στα δύο μικρά του πατουσάκια, ξερόβηξε και άρχισε να μιλάει με καμάρι.

- Από ό,τι κατάλαβα με ακούτε όλοι και καταλαβαίνετε τη γλώσσα μου. Θέλω, λοιπόν, να μου εξηγήσετε αμέσως τώρα τον λόγο για τον οποίο με κλέψατε από την αγκαλιά της όμορφης οικογένειάς μου και με φέρατε εδώ πέρα. Με ποιο δικαίωμα;

Οι κάτοικοι της Θαυματοχώρας κοιτούσαν το επαναστατικό κουνέλι με δέος, όμως κανείς δεν απαντούσε στην ερώτηση του.

- Σας ακούω, περίεργα πλάσματα! Τι θέλετε από μένα;

Τότε πήρε το λόγο η Αλίκη και με γλυκιά φωνή προσπάθησε να του εξηγήσει.

- Άγνωστο κουνελάκι, δε σε κλέψαμε. Κάνεις μεγάλο λάθος. Μόνο σου ήρθες, μέσα από έναν ανεμοστρόβιλο!

Τα μάτια του κουνελιού άρχισαν να βγάζουν φωτιές από τα νεύρα.

- Νέλλη με λένε! Μη με λέτε άγνωστο κουνέλι! Καθόλου άγνωστο δεν είμαι! Είμαι η Νέλλη το κουνέλι κι είναι τιμή μου και καμάρι μου! Κι αν δε μου πείτε τώρα τι θέλετε από μένα θα γίνει μεγάλη φασαρία εδώ πέρα! Η Αλίκη συνέχισε την προσπάθεια της παρά την επίθεση του κουνελιού, ή μάλλον συγγνώμη, της Νέλλης της Κουνέλας! Γιατί δεν είναι όποια κι όποια, όπως είπε, θα έρχεται μάλλον από βασιλική οικογένεια!

- Άκουσε με, Νέλλη κουνέλι! Σου το ορκίζομαι στον Θεό των Τραπουλόχαρτων πως δε σε πήραμε από την οικογένεια σου. Ήρθες με έναν δυνατό τυφώνα και είμαστε όλοι πολύ τρομαγμένοι με αυτό που συνέβη.

- Ωραία, λοιπόν! Πείστηκε τελικά η Νέλλη. Πείτε μου, έστω, πως θα γυρίσω στην πατρίδα μου. Το κλίμα εδώ φαίνεται πως δεν είναι μεσογειακό και έχω αρχίσει ήδη να ζαλίζομαι. Ποιος θα με πάει σπίτι;

Η Νέλλη το κουνέλι φαίνεται πως τελικά είχε και βασιλικές απαιτήσεις. Ποιος θα μπορούσε τόσο απλά να τη μεταφέρει πίσω στη χώρα των ανθρώπων; Κανείς!

Πήρε το λόγο ο άσπρος λαγός που δε σας κρύβω ότι είχε γίνει κατακόκκινος από την ντροπή του που συναντούσε επιτέλους μια όμοια του.

- Αγαπητή μου, δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσεις πίσω. Όσο κι αν προσπάθησαν όσοι ήρθαν εδώ ήταν μάταιο. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν ξέρω τι σε έφερε εδώ και πως θα επιβιώσεις στο κλίμα μας αλλά είναι ακατόρθωτο να επιστρέψεις στη χώρα σου.

Η Νέλλη άφησε κατά μέρος το επαναστατικό και επιβλητικό της ύφος και το πρόσωπο της πήρε τη μορφή της απογοήτευσης. Βρισκόταν σε αδιέξοδο.

- Δεν μπορεί! Θα υπάρχει μια λύση. Βοηθήστε με! Φώναξε απελπισμένη

- Σε χαλάει η χώρα μας, κυρά κουνέλα; Άλλοι θα πλήρωναν… πετάχτηκε ένα τραπουλόχαρτο.

- Μια χαρά είναι η χώρα σας! Ιδανική, θα έλεγε κανείς. Μα εγώ άφησα μια οικογένεια που με αγαπάει πίσω. Άφησα τρεις ανθρώπους που με φροντίζουν και με έχουν σαν παιδί τους. Τι θα απογίνουν αυτοί;

- Μη φοβάσαι, Νέλλη. Θα κάνουμε ό,τι περνάει απ' το πόδι μας για να σε βοηθήσουμε! είπε με γλυκό ύφος ο άσπρος λαγός που μάλλον ερωτεύτηκε για πρώτη φορά στη ζωή του μια ξένη, μια αλλιώτικη κουνελίτσα.

Πίσω στη χώρα των ανθρώπων, όλοι έψαχναν τη Νέλλη το κουνέλι. Ένα χάος επικρατούσε στο σπίτι της, η μικρή κόρη έκλαιγε, η μαμά ήταν συνέχεια στους δρόμους και ο μπαμπάς ρωτούσε από δω και από κει μήπως την έχει δει κανείς. Μάταια. Άφαντη! Πού να ξεραν τι της συνέβη…

Στη Χώρα των Θαυμάτων είχε πια νυχτώσει κι η Αλίκη πρότεινε στη Νέλλη να τη φιλοξενήσει.

- Σε ευχαριστώ για την ευγενική σου πρόσκληση, όμως πρέπει να δω πρώτα το σπίτι σου. Το κλουβί μου δεν είναι ό,τι κι ό,τι! Είναι μεγάλο, κίτρινο και έχει και χορταρακι για να πατάω στα μαλακά.. βέβαια όλη την ώρα κόβω βόλτες στο σαλόνι γιατί είναι πιο σικάτο αλλά και το κλουβάκι μου το αγαπώ πολύ! είπε με ναζί

- Αχ, πού έμπλεξα... Έλα και θα δεις! είπε η Αλίκη που ήξερε ότι θα μπει σε μπελάδες.

Έφτασαν ,λοιπόν, στο σπίτι και ευτυχώς εγκρίθηκε από τη Νέλλη. Ήρθε φορτσάτος κι ο άσπρος λαγός, καλοντυμένος και προσεγμένος όπως ποτέ ξανά.

- Καλησπέρα στα κορίτσια! είπε με χάρη

- Καλώς τον. Στις ομορφιές σου. Έλα να δώσεις καμία ιδέα. τον παρότρυνε η Αλίκη

- Γεια σου, Λαγέ! Αν βρούμε τρόπο να φύγουμε, ίσως σε πάρω κι εσένα στη χώρα μου, θα σου πάρω κι ένα κίτρινο κλουβί σαν το δικό μου και θα περνάμε τέλεια! Είναι καλύτερα εκεί, να ξέρεις.

- Θα ήταν πολύ ωραία ιδέα! Βαρέθηκα τη χώρα των θαυμάτων! Πού είναι το σπίτι σου; Η Αλίκη παρακολουθούσε απορημένη καθώς ήξερε πως ο λαγός λάτρευε τη χώρα του.

- Ζω στην Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκα. Κι όταν ήμουν δύο μηνών με πήραν κάτι καλοί άνθρωποι και με πρόσεχαν στο σπίτι τους. Ακόμα μαζί τους μένω, καλά τυπάκια! Όλο σκέφτονται τι θα κάνουν αν πεθάνω, θα έχουν στεναχωρηθεί πολύ τώρα που δε θα με βρίσκουν.

- Λυπάμαι πολύ για αυτό που σου συνέβη. Σου υπόσχομαι να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ!

Δούλεψαν σκληρά όλο το βράδυ, σκέφτηκαν χίλια δυο σχέδια και τελικά κατέληξαν σε ένα που τους φάνηκε λιγότερο επικίνδυνο και περισσότερο έξυπνο.

- Λοιπον, αποφασίστηκε! Θα πάμε στον γέρο Τζόκερ! είπε η Αλίκη.

Ο γέρο Τζόκερ ήταν το μεγαλύτερο και πιο σοφό τραπουλόχαρτο της χώρας που έβρισκε λύση ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα. Όταν ξημέρωσε, λοιπόν, πήραν το δρόμο για το σπίτι του. Έφτασαν, τους καλωσόρισε και κάθισαν να βρουν μια λύση.

- Έχω έναν μαγικό καθρέφτη. Μπορώ να σας τον δώσω. Μου τον είχε δώσει η μάνα μου, η γριά Τζόκερ, όμως δε θέλησα ποτέ να φύγω από δω. Έτσι, αν θέλετε εσείς, μπορώ να σας τον χαρίσω.

- Αλήθεια θα το κάνετε αυτό κύριε Τζοκερ; Δεν ξέρετε πόσο το εκτιμώ. Χαμογέλασε η Νέλλη και τον κοίταξε με τα μικροσκοπικά ροζ μάτια της που στον ήλιο έπαιρναν το χρώμα θαλασσιάς χάντρας.

- Δεν κάνει τίποτα. Σε λίγα χρόνια θα πεθάνω. Γιατί να πάει χαμένος;

- Σας ευχαριστώ τόσο πολύ! Νόμιζα πως ήμουν καταδικασμένη να πεθάνω εδώ. Είστε ο σωτήρας μου!

Τον ευχαρίστησαν και επέστρεψαν μαζί με τον καθρέφτη στο σπίτι.

- Δηλαδή, θα φύγεις; Τόσο απλά; ρώτησε ο λαγός

- Ναι! Δε θα έρθεις μαζί μου; Είπες πως θα έρθεις!

- Δεν ξέρω... μ' αρέσει η χώρα μου. Δε θέλω να έρθω σε ένα ξένο μέρος μόνος μου.

- Μα θα έχεις εμένα! Θα έχεις τις ανέσεις σου! Αλήθεια!

- Συγγνώμη, Νέλλη, αλλά θα πρέπει να γυρίσεις μόνη σου…

Όσο κι αν την είχε αγαπήσει ο λαγός, σε μια μόνο μέρα, έπρεπε να την αποχωριστεί. Η Αλίκη ήταν η καλύτερη του φίλη, και αγαπούσε τη χώρα του. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να την αποχαιρετήσει.

- Σας ευχαριστώ πολύ για όλα! Να είστε αγαπημένοι και πάντα να βοηθάτε όποιον σας χρειάζεται! είπε και με ένα σάλτο χώθηκε μέσα στον καθρέφτη.

Εμφανίστηκε ξαφνικά στη χώρα των ανθρώπων, πάνω στον άσπρο καναπέ του σπιτιού της. Μόλις την πήρε είδηση η μικρή Κατερίνα, η "αδερφούλα" της άρχισε να ουρλιάζει από τη χαρά της. Τη γέμισε φιλιά και φώναξε όλους τους υπόλοιπους που από τη χαρά τους σε χόρταιναν να την αγκαλιάζουν και να τη ζουλάνε. Κανένας δεν κατάλαβε που πήγε και πως γύρισε όμως ήταν αρκετό για αυτούς το ότι την είχαν πάλι μαζί τους.

Μετά από λίγες μέρες καθώς η Νέλλη έκοβε βόλτες στο σπίτι κοίταξε έναν ολόσωμο καθρέφτη που είχαν στο δωμάτιο τους οι γονείς της. Θυμήθηκε τη χώρα των θαυμάτων και πήγε κοντά του. Και τότε ξαφνικά ένα δυνατό φως έπεσε πάνω της και βρέθηκε πάλι στο έδαφος της χώρας των θαυμάτων! Μόλις την αντίκρισε ο λαγός μπροστά του δεν πίστευε στα μάτια του.

- Νέλλη! Γύρισες!

- Οοοοοοχιιιι!!! Δε θελωωωω! Θέλω να πάω σπιτιιιι! άρχισε να κλαίει και δεν μπορούσε να διανοηθεί αυτό που της συνέβη

- Μισό λεπτό, πως ήρθες πάλι;

- Κοίταξα απλώς έναν καθρέφτη. Δεν έκανα κάτι κακό…

Τότε ο Άσπρος Λαγός κατάλαβε πως η Νέλλη είχε πια την ικανότητα να επιστρέφει στη Χώρα των Θαυμάτων οπότε θέλει μονάχα με το κοίταγμα σε έναν απλό καθρέφτη.

Έκατσε και της το εξήγησε με ήρεμη φωνή κι όταν εκείνη το κατάλαβε πήραν το δρόμο για το σπίτι ώστε να το δοκιμάσουν ξανά.

Κοίταξε, λοιπόν, έναν καθρέφτη και τσουπ! Βρέθηκε σπίτι της! Κοίταξε τον δικό της καθρέφτη και τσουπ! Στη χώρα των θαυμάτων! Το έκανε 5-6 φορές και ξετρελάθηκε!

Αποφάσισε να πηγαίνει κάθε μέρα στη χώρα των θαυμάτων, να βλέπει τον άσπρο Λαγό και την Αλίκη και να κάνουν παρέα. Τους είχε συμπαθήσει πολύ κι ίσως είχε ερωτευτεί κι εκείνη τον άσπρο Λαγό…

Έτσι, λοιπόν, η Νέλλη έζησε το περιπετειώδες ταξίδι της και συνέχισε να το ζει για πολλά χρόνια χωρίς να καταλάβει κανένας το παραμικρό! Με τον άσπρο Λαγό είχαν γίνει πλέον ζευγάρι και όλοι τους ζήλευαν… ακόμα και τα τραπουλόχαρτα! Η ζωή της έμοιαζε παραμυθένια και δεν ήθελε με τίποτα να σκέφτεται πόσο βαρετή ήταν πριν αλλάξουν όλα μόνο από έναν ανεμοστρόβιλο που την παρέσυρε από το γκαζόν του σπιτιού της σε μια χώρα γεμάτη θαύματα!

Και ζήσαν αυτοί καλά… κι εμείς καλύτερα!

ΤΕΛΟΣ

Αφιερωμένο στη Νέλλη μου, που μου λείπει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Κείμενο: Κάτια Σταύρου

Εικονογράφηση: www.paidika-paramythia.gr

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.8 (56 ψήφοι)