Βόλτα με το Φεγγάρι!

Συγγραφέας παραμυθιού

Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει και η μικρή Αριστέα ακόμη περίμενε υπομονετικά το δώρο της από τον Άγιο Βασίλη. Μέχρι στιγμής, της είχε φέρει κούκλες, επιτραπέζια και πολλά καινούρια ρούχα. Όμως, εκείνο που ήθελε πραγματικά, η κρυφή ευχή της δεν είχε πραγματοποιηθεί.

Λίγα βράδια πριν αλλάξει ο χρόνος, είχε κοιτάξει ψηλά στον ουρανό κι είχε ευχηθεί να μπορούσε κάποτε να ταξιδέψει στο φεγγάρι. Δεν το είχε πει σε κανέναν γιατί ήταν σίγουρη πως θα γελούσαν μαζί της. Φάνταζε αδύνατο για ένα τόσο δα παιδάκι να ταξιδέψει σε έναν άλλον πλανήτη. Κι όμως, εκείνη ήταν σίγουρη πως θα το καταφέρει. Κάτι της έλεγε πως η ευχή της θα γινόταν σύντομα πραγματικότητα.

Ένα βράδυ, ίδιο με όλα τα υπόλοιπα, ήπιε το γάλα της, διάβασε ένα παραμύθι και ετοιμάστηκε για ύπνο. Κοιμήθηκε αμέσως και ούτε που κατάλαβε για πότε άρχισε να ονειρεύεται.

Ξαφνικά, άνοιξε τα μάτια της και ένα δυνατό φως έκανε το καφετί χρώμα τους να μοιάζει σκούρο πράσινο. Ξαφνιάστηκε και έτρεξε να δει από το παράθυρο τι ήταν αυτό το παράξενο φως που είχε μπει με το έτσι θέλω στο δωμάτιό της. Ήταν το φεγγάρι. Χαμογέλασε.

Το φεγγάρι

- “Αχ, φεγγαράκι μου, πόσο θα ήθελα να έρθω μια βόλτα εκεί ψηλά και να σε κάνω μια τεράστια αγκαλιά...” είπε λυπημένα και αναστέναξε.

- “Και τι σε εμποδίζει, λοιπόν;” ακούστηκε να της απαντά μια γλυκιά φωνή που έμοιαζε με νεράιδας. Γούρλωσε τα μάτια και κοίταξε στον ουρανό. Το φεγγάρι της χαμογελούσε. Δεν πίστευε στα μάτια της!

- “Φεγγαράκι μου, εσύ μου μίλησες;” ρώτησε παραξενεμένα, νομίζοντας πως δεν άκουσε καλά.

- “Εγώ, βέβαια! Ποιος άλλος; Πάτησε στο χρυσό πέπλο που απλώνεται μπροστά σου κι έλα κοντά μου. Πάμε μια βόλτα.” της απάντησε το φεγγάρι κι εκείνη ένιωθε πως η καρδιά της ήταν έτοιμη να εκραγεί από χαρά.

Πάτησε προσεκτικά στο χρυσό πέπλο που είχε απλώσει το φεγγάρι και ανέβηκε στο χρυσοκίτρινο έδαφός του.

Η Αριστέα ανέβηκε στο χρυσοκίτρινο έδαφός του φεγγαριού

- “Πού θα πάμε;” το ρώτησε γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνία. Το φεγγάρι, όμως, δε μίλησε. Απλώς της χαμογέλασε και ξεκίνησαν τη βόλτα τους ανάμεσα στα αστέρια.

- “Βλέπεις εκεί; Ξέρεις τι είναι;” τη ρώτησε και της έδειξε ένα μέρος που έμοιαζε σαν μαγικό χωριό.

- “Μοιάζει με το χωριό του μπαμπά.” του είπε και το φεγγάρι γέλασε.

- “Είναι η Χώρα του Ποτέ. Δες τον Πίτερ Παν, το σκάει πάλι από το σπίτι του.” της είπε κι εκείνη έμεινε να κοιτάζει τη Χώρα του Ποτέ με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Προχωρούσαν στον ουρανό κι είχαν διασχίσει χώρες και χώρες.

Ξεκίνησαν από τη Χώρα του Ποτέ, έπειτα πέρασαν μια βόλτα από τη Χώρα των Θαυμάτων και ήπιαν για λίγο ένα τσάι με την Αλίκη και τον Λαγό, έκαναν μια στάση στη Λιλιπούπολη και σταμάτησαν στο σπίτι των 7 νάνων που προσφέρθηκαν να τους κεράσουν μακαρόνια με σάλτσα μανιταριών.

Σιγά σιγά ξημέρωνε κι η Αριστέα δεν ήθελε να τελειώσει η περιπέτεια της. Το φεγγάρι σταμάτησε και της είπε:

- “Απόλαυσα πολύ τη βόλτα μας, Αριστέα. Η ευχή σου πραγματοποιήθηκε. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα!” Απομακρύνθηκε και τελικά χάθηκε στον απέραντο ουρανό αφού ο ήλιος ήταν έτοιμος να αρπάξει τη σκυτάλη.

Η Αριστέα βρέθηκε ξανά στο κρεβάτι της και δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται αυτό που της είχε συμβεί. Έτρεξε να το πει στους γονείς της, μα εκείνοι γέλασαν και δεν την πίστεψαν. Έπειτα, το περιέγραψε σε όλους τους συμμαθητές της και στον δάσκαλό της, αλλά μάταια. Της έλεγαν πως ήταν απλά ένα όμορφο όνειρο. Μα δεν ήταν. Το ήξερε. Πήγε μια βόλτα με το φεγγάρι και ήταν σίγουρη πως έγινε στην πραγματικότητα. Ναι, ήταν όνειρο. Ένα όνειρο που έγινε αλήθεια. Και ξανά έγινε. Και ξανά. Και ξανά. Το φεγγάρι την έπαιρνε συχνά και έκαναν την βόλτα τους στον ουρανό. Μα δεν το ξαναείπε σε κανέναν. Της αρκούσε να το ξέρει μονάχα αυτή και το φεγγάρι. Κι ας ήταν ένα όνειρο. Αλλά δεν ήταν. Ήταν αλήθεια. Και το ήξερε!

ΤΕΛΟΣ

Κείμενο: Κάτια Σταύρου

Εικονογράφηση: www.paidika-paramythia.gr

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)

Ετικέτες

Δώσε αστέρια
Average: 4.6 (107 ψήφοι)