Σε ένα μικρό χωριό της Ελλάδας γεννήθηκε ένα γλυκό και όμορφο κοριτσάκι. Μόλις άνοιξε πρώτη φορά τα μάτια του, αντίκρισε τα μεγάλα στοργικά μάτια της μητέρας του και χαμογέλασε γλυκά. Η μητέρα της είδε μέσα απ' αυτό το τρυφερό χαμόγελο την ομορφιά, την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής του μικρού μωρού. Κι έτσι, αποφάσισε να το ονομάσει «Κατερίνα». «Κατερίνα γιατί το όνομα αυτό σημαίνει αγνότητα και καθαρότητα στην ψυχή. Αυτό το όνομα της ταιριάζει» είπε στον άνδρα της και πράγματι, το μικρό κορίτσι βαφτίστηκε Κατερίνα.
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Κατερίνα μεγάλωνε με πολλή αγάπη. Η ζωή της ήταν μαγική, παραμυθένια όμως είχε ένα μεγάλο παράπονο. Κανένας δε θυμόταν το όνομά της. Όλοι τη φώναζαν με ένα όνομα διαφορετικό που δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με το πραγματικό της όνομα, που τόσο λάτρευε το μικρό κορίτσι.
Μια μέρα λοιπόν, η μικρή Κατερίνα αποφάσισε να μη δίνει άλλη σημασία σε όλα αυτά τα ονόματα που της έδιναν και να προσποιείται πως πραγματικά καθένα απ' αυτά είναι το όνομά της. Το πραγματικό όνομά της. Και δεν έφερνε αντίρρηση σε κανένα, πάντοτε γυρνούσε όπως κι αν τη φώναζαν. Κι έπειτα έλεγε ψέματα στους άλλους και στον ίδιο της τον εαυτό πως είχε μέσα της όλα τα ονόματα του κόσμου.
Όμως, τα ψέματα δε σταματούσαν στο όνομά της. Η Κατερίνα ξεκίνησε να λέει ψέματα για κάθε πράγμα που συζητούσε με τις φίλες της, με τους γονείς της και με τις δασκάλες της. Έφτιαχνε στο μυαλό της φανταστικές ιστορίες και τις παρουσίαζε σαν αληθινές. Γνώριζε πως δεν ήταν σωστό, όμως λάτρευε να βλέπει τις νευριασμένες φάτσες όλων όταν αποκάλυπτε την αλήθεια. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το παιχνίδι με τα ψέματα θα μπορούσε να της δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα κάποια μέρα. Κι έτσι έγινε!
Μια μέρα το μικρό κορίτσι έπεσε στη γυμναστική και χτύπησε άσχημα το πόδι της. Φώναζε για βοήθεια μα κανένας δεν της έδινε σημασία και όλοι της έλεγαν να σταματήσει να λέει ψέματα και να τους τρομάζει. Μα εκείνη φαινόταν να πονάει στ' αλήθεια και να μετανιώνει για τα ψέματα που συνεχώς αράδιαζε.
Ξαφνικά, στάθηκε μπροστά της ένα αγόρι. Δεν τον είχε ξαναδεί στο σχολείο. Ήταν ψηλός, με καστανά μαλλιά και σκούρα μάτια που όμως αμέσως της τράβηξαν την προσοχή.
- «Χτύπησες;» τη ρώτησε και της έδωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει να σηκωθεί
- «Ναι, μα κανένας δε με πιστεύει και όλοι νομίζουν πως κάνω πλάκα» του απάντησε, σκούπισε τα δάκρυά της και σηκώθηκε βιαστικά.
- «Να μάθεις, Κατερίνα, να μη λες ψέματα. Έλα να σε βοηθήσω» της είπε το άγνωστο αγόρι κι εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει σαστισμένη.
- «Πώς με είπες;» τον ρώτησε φανερά εντυπωσιασμένη που θυμόταν το όνομά της ένα άγνωστο αγόρι
- «Κατερίνα. Μα αυτό δεν είναι το όνομά σου;» της απάντησε απορημένο το αγόρι
- «Αυτό είναι. Πώς το ξέρεις;» τον ρώτησε η Κατερίνα
- «Έχω μάθει για σένα. Σε παρατηρώ που έρχεσαι σε κάθε αγώνα της ομάδας μου. Άλλωστε, πώς να μη θυμάμαι το όνομά σου; Έχεις τόσο όμορφο όνομα. Όλοι θα έπρεπε να το θυμούνται.»
- «Κι όμως, όλοι με έχουν ονομάσει κάπως διαφορετικά. Έχω μισήσει πια το όνομά μου.»
- «Οι περισσότεροι πάντως, σε φωνάζουν "το κορίτσι που λέει συνεχώς ψέματα" για αυτό ξεκίνα να λες από δω και πέρα μόνο αλήθειες και να τους υπενθυμίζεις πώς σε λένε πραγματικά» της είπε το αγόρι κι εκείνη δε σταμάτησε όλη μέρα να σκέφτεται τα λόγια του.
Πήρε τη σημαντικότερη απόφαση της ζωής της. Να μην ξαναπεί ποτέ ψέματα. Και ο καιρός περνούσε. Κι η Κατερίνα φώναζε δυνατά το όνομά της και υπενθύμιζε σε όλους πόσο όμορφο όνομα έχει. Και δεν άφησε κανέναν πάλι να το πει λάθος, ούτε είπε ποτέ ψέματα σε κανέναν.
Ήταν παρούσα σε κάθε αγώνα του αγοριού, του φώναζε δυνατά πόσο πιστεύει σε εκείνον και ήταν ευγνώμων που τη βοήθησε να νιώσει επιτέλους σημαντική και να ξανά αγαπήσει το όνομά της.
Έγιναν κολλητοί, ορκίστηκαν να λένε μόνο την αλήθεια, του έμαθε να γράφει ποιήματα, της έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο και πάντοτε θυμούνταν πως γνωρίστηκαν. Από ένα ψέμα. Το τελευταίο της Κατερίνας. Τότε που έκανε πως χτύπησε στη γυμναστική για να τρέξει εκείνος να τη βοηθήσει.
Κείμενο: Κάτια Σταύρου
Εικόνες: www.paidika-paramythia.gr