Η Ναντίνα, ένα όμορφο κορίτσι από τη Συρία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα της λόγω του πολέμου που ξέσπασε εκεί. Έφτασε με τους γονείς και τα μικρότερα αδέρφια της στην Ελλάδα και ξεκίνησαν από την αρχή τη ζωή τους, ως μετανάστες πια, σε μια χώρα που κάθε άλλο από καλοδεχούμενοι ήταν.
Όλοι τους αντιμετώπιζαν με μίσος και δυσαρέσκεια, λες και έφταιγαν που αναγκάστηκαν να αφήσουν την όμορφη ζωή τους και να μεταναστεύσουν σε μια ξένη χώρα για να σωθούν από τον αιματηρό πόλεμο. Όμως, δεν τους ένοιαζε ιδιαίτερα. Η αγάπη που είχαν μεταξύ τους εμπόδιζε κάθε κακό λόγο να πονέσει την καρδιά τους.
Η Ναντίνα τελείωνε το δημοτικό σχολείο και τα πήγαινε εξαιρετικά με τα μαθήματά της. Οι γονείς της ήταν τόσο περήφανοι για εκείνη που είχε καταφέρει να μάθει τόσο γρήγορα την ελληνική γλώσσα και να γίνει η καλύτερη μαθήτρια. Μια μέρα η Ναντίνα έπαιζε στο προαύλιο με τη μία και μοναδική της φίλη, την Κέισι, που αν και είχε γεννηθεί στην Ελλάδα από Αλβανούς γονείς όλα τα παιδιά της έλεγαν πως επειδή δεν είναι Ελληνίδα δεν μπορούν να κάνουν παρέα μαζί της, κι αυτό την πλήγωνε όμως χαιρόταν που είχε βρει μια καλή φίλη να την αγαπά και να την αποδέχεται. Η Ναντίνα εκείνη τη μέρα παρατηρούσε τα υπόλοιπα παιδιά να την κοιτάζουν παράξενα και να ψιθυρίζουν κάτι μεταξύ τους, όμως δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ήταν συχνό φαινόμενο να σχολιάζουν τη μαντίλα που φορούσε στα μαλλιά.
- "Θα σου πω εγώ τι λένε." της είπε η Κέισι και η Ναντίνα σταμάτησε να τρέχει κι έκατσε να την ακούσει
- "Θα γίνεις σημαιοφόρος. Άκουσα τον διευθυντή να το λέει στη δασκάλα μας. Τα παιδιά το έμαθαν, για αυτό σε σχολιάζουν. Σε ζηλεύουν." της είπε
- "Τι εννοείς; Τι θα γίνω;" ρώτησε γεμάτη απορία η Ναντίνα και τις λέξεις της έπιασε το αφτί του Σωτήρη που άρχισε να φωνάζει με μανία:
- "Ακούστε, παιδιά, ποια θα κρατάει τη σημαία! Μια ξένη που δεν ξέρει τίποτα για την εθνική μας επέτειο!" τσίριζε και όλα τα παιδιά κοιτούσαν απαξιωτικά τη Ναντίνα. Εκείνη άρχισε να τρέχει κλαίγοντας μέχρι που σκόνταψε στα πόδια της δασκάλας της και στάθηκε δίπλα της.
- "Τι συνέβη, Ναντίνα;" τη ρώτησε εκείνη
- "Κυρία Κατερίνα, σας παρακαλώ, δε θέλω να κρατήσω τη σημαία. Κανείς δεν το θέλει αυτό. Δεν είμαι από την Ελλάδα. Δεν πρέπει."
- "Ναντίνα, ποιος τα λέει αυτά; Είσαι η καλύτερη μαθήτρια και όπως ορίζει ο νόμος πρέπει να γίνεις σημαιοφόρος. Δεν έχει σημασία ότι δεν είσαι Ελληνίδα, θα σου μάθω εγώ τα πάντα για την αντίσταση των Ελλήνων το 1940 και θα μας εκπροσωπήσεις επάξια!" της είπε γλυκά η δασκάλα της και την καθησύχασε. Την οδήγησε την τάξη κι άρχισε να της λέει μια ιστορία:
- "Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, η Ιταλία έστειλε τελεσίγραφο στον Ιωάννη Μεταξά, δικτάτορα της Ελλάδας και απαιτούσε να επιτρέψει στον ιταλικό στρατό να μπει στη χώρα και να κατακτήσει κάποια από τα στρατηγικά της σημεία, όπως τα αεροδρόμια, για να διευκολύνει τις ανάγκες της χώρας. Καθώς διάβαζε το γράμμα έτρεμαν τα χέρια του και τα μάτια του είχαν αρχίσει να βουρκώνουν όταν έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι και του είπε αποφασιστικά: "Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο!" δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως δε θα δεχόταν να συμβεί κάτι τέτοιο. Εκείνη τη μέρα ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να υποταχθεί η χώρα μας στους Ιταλούς κι έτσι έγινε διάσημη η λέξη "ΟΧΙ" που μας θυμίζει την απόφασή του. Τότε, ξεκίνησε στη χώρα ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος."
Η Ναντίνα εντυπωσιασμένη από την ιστορία για την επέτειο του Όχι είπε στη δασκάλα της: "Τελικά άλλαξα γνώμη. Θα κρατήσω τη σημαία! Και όχι μόνο θα την κρατήσω, αλλά θα την κρατήσω ψηλά και περήφανα όπως της αξίζει. Γιατί η ιστορία της Ελλάδας είναι μεγάλη και αξίζει στην ελληνική σημαία να ανεμίζει ψηλά και να την κοιτάζουν όλοι. Κυρία, είμαι περήφανη που ζω εδώ!"
Η δασκάλα της είχε μεγάλη χαρά που η Ναντίνα σταμάτησε να σκέφτεται τη γνώμη των άλλων και απέκτησε αυτοπεποίθηση, δύναμη και αγάπη για την Ελλάδα. Την άκουγε να λέει την ιστορία της επανάστασης στους συμμαθητές της που εντυπωσιάζονταν από τις γνώσεις της και ήταν πλέον περήφανοι για εκείνη που θα κρατούσε τη σημαία. Γιατί κατάλαβαν πως δεν είναι απαραίτητο να αγαπάς μόνο τη χώρα που γεννήθηκες και πως δεν έχει σημασία αν είσαι διαφορετικός και αν φοράς μαντίλα για να κρατήσεις περήφανα τη σημαία της Ελλάδας. Η αγάπη για την χώρα είναι το σημαντικό κι η Ναντίνα αγαπούσε την Ελλάδα ακριβώς όπως την Συρία. Και ήταν περήφανη και για τις δυο πατρίδες της. Γιατί και την Ελλάδα πατρίδα την έλεγε κι έτσι είπε μόλις γύρισε χαρούμενη στο σπίτι της: "Μαμά,μαμά! Θα κρατήσω τη γαλανόλευκη σημαία της πατρίδας!" και όλοι πέταξαν από χαρά.
Μια ιστορία με αφορμή την Εθνική μας Επέτειο μέσω της οποίας οι μικροί μας φίλοι θα μάθουν για το "Όχι" και για τη διαφορετικότητα που ενώνει τους λαούς.
Κείμενο: Κάτια Σταύρου
Εικόνες: www.paidika-paramythia.gr