Εκδρομή στο κάστρο των ζαχαρωτών

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πανέμορφο κάστρο, ένα κάστρο πάνω στα σύννεφα! Το κάστρο αυτό το φύλαγαν μαγικοί μονόκεροι. Αυτοί οι μονόκεροι ήταν τόσο όμορφοι που σάστιζες από την ομορφιά τους. Είχαν μακρυά βελούδινη χαίτη, πολύχρωμη ουρά και το κέρατό τους ήταν χρυσό. Τα φτερά τους είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου και όταν πετούσαν άφηναν πίσω τους χρυσόσκονη.

Το κάστρο λοιπόν που φυλούσαν ήταν φτιαγμένο από λογής λογής ζαχαρωτά και γλυκά. Οι πόρτες του ήταν τεράστιες πλάκες σοκολάτας, τα παράθυρα ήταν από καραμέλα, στο συντριβάνι του έρεε σοκολάτα και οι κήποι του είχαν τριαντάφυλλα από ζαχαρωτά. Αυτό το κάστρο μπορούσαν να το επισκεφτούν σχολεία από όλο τον κόσμο. Απλά έπρεπε οι μαθητές με τις δασκάλες τους να επιβιβαστούν στο μαγικό ιπτάμενο σχολικό και μπορούσαν να πάνε ως εκεί!

Έτσι λοιπόν μια μέρα ένα σχολείο αποφάσισε να κάνει την εκδρομή του στο κάστρο των ζαχαρωτών. Όταν έφτασαν τα παιδάκια, οι μονόκεροι τα υποδέχτηκαν και τους εξήγησαν τους κανόνες της επίσκεψης. «Καλά μου παιδάκια, μπορείτε να δείτε όλο το κάστρο και να χαζεύετε όλα τα γλυκά, αλλά προσοχή! Απαγορεύεται να ακουμπήσετε και να φάτε οτιδήποτε από αυτά που θα βλέπετε!» είπε ο φούξια μονόκερος στα παιδιά. Εκείνα απόρησαν με τον περίεργο κανόνα, αλλά συμφώνησαν και έτσι ξεκίνησε η ξενάγηση.

Εντυπωσιασμένα τα παιδιά περπατούσαν σε σειρά και κοίταζαν δεξιά τους και αριστερά τους τα γλειφιτζούρια, τις καραμέλες, τα ζαχαρωτά, τις σοκολάτες… Τα δυο τελευταία παιδάκια της σειράς όμως, ο Νότι και η Κιούτι, δεν άντεξαν και άπλωσαν τα χεράκι τους στο συντριβάνι σοκολάτας. Έγλυψαν γρήγορα τα χέρια τους και πήγαν να τρέξουν για να προλάβουν τους άλλους. Εκείνη τη στιγμή όμως, τέσσερις τοίχοι εμφανίστηκαν τριγύρω τους και τους περικύκλωσαν! Ο Νότι και η Κιούτι τρομαγμένοι και μην καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί άρχισαν να χτυπούν δυνατά τους τοίχους. Μάταια όμως… Οι τοίχοι ήταν γεροί και τα δυο παιδάκια είχαν εγκλωβιστεί. Μετά από αρκετή ώρα και προσπάθεια να σπάσουν τους τοίχους, απογοητευμένα αγκαλιάστηκαν και αποκοιμήθηκαν σε μια γωνίτσα.

Οι γονείς των παιδιών είχαν ανησυχήσει γιατί είχαν περάσει πολλές ώρες και δεν είχαν ακόμη επιστρέψει από την εκδρομή στα σύννεφα. Έτσι αποφάσισαν να πάνε οι ίδιοι στο κάστρο για να δουν τι συμβαίνει. Όταν έφτασαν, οι μονόκεροι εξήγησαν στους γονείς την κατάσταση και τους είπαν ότι δεν μπορούν να τους ανοίξουν γιατί τα παιδιά τους παρέβησαν τους κανόνες και πρέπει να τιμωρηθούν. Οι γονείς όμως δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν τα παιδάκια τους εγκλωβισμένα. Άρχισαν όλοι μαζί να χτυπούν δυνατά τη σοκολατένια πόρτα. Μια, δυο, τρεις, τέσσερις φορές μέχρι που κατάφεραν να τη σπάσουν. Έτρεξαν μέσα στο κάστρο, βρήκαν το δωμάτιο που είχαν εγκλωβιστεί τα παιδιά και επανέλαβαν τους χτύπους. Αυτή τη φορά όμως οι τοίχοι δεν ήταν από σοκολάτα αλλά από τσιμέντο και δεν έσπαγαν με τίποτα.

Τότε ένας γονιός σκέφτηκε να σκάψει το δάπεδο που ήταν φτιαγμένο από ζάχαρη άχνη! Έτσι με λίγη προσπάθεια κατάφεραν να φτιάξουν ένα τούνελ κάτω από τον τοίχο. Μπήκαν στο δωμάτιο και μόλις τα παιδιά τους αντίκρισαν έπεσαν στην αγκαλιά τους ευτυχισμένα που τους ξανά έβλεπαν! Οι γονείς έβγαλαν τον Νότι και την Κιούτι από το τούνελ και μετά τους οδήγησαν έξω από το κάστρο. Τα παιδιά υποσχέθηκαν να τηρούν τους κανόνες στο εξής και να μην είναι τόσο λιχούδηδες! Έτσι απομακρύνθηκαν όλοι αγκαλιασμένοι, αφήνοντας πίσω τους το κάστρο και τους μονόκερους για πάντα στα σύννεφα… Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Κείμενο: Μαριέττα Κουτρομάνου

"Ένα παραμύθι που λέω χρόνια στις κορούλες μου"

Εικονογράφηση: www.paidika-paramythia.gr