Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα και σε ένα μικρό χωριό, ζούσε μια νεαρή κοπέλα που την έλεγαν Ελένη. Η Ελένη ήταν ένα ευγενικό κορίτσι που του άρεσε να περνάει χρόνο στο δάσος, ακούγοντας τα πουλιά και κυνηγώντας τις πεταλούδες. Έμενε με τη μητέρα της σε ένα μικρό εξοχικό στην άκρη του δάσους.
Μια μέρα, ενώ η Ελένη περιπλανιόταν στο δάσος, συνάντησε ένα μικρό, τραυματισμένο πουλί. Το πουλί είχε σπασμένο φτερό και δεν μπορούσε να πετάξει. Νιώθοντας λύπη για το φτωχό πλάσμα, το μάζεψε και το έφερε πίσω στο εξοχικό της. Φρόντισε το πουλί, το γαλουχούσε και του έδινε ένα ασφαλές μέρος για να ξεκουραστεί.
Το πουλί ήταν ευγνώμων στην Ελένη και σύντομα έγινε ο στενότερος σύντροφός της. Πέρασαν τις μέρες τους εξερευνώντας μαζί το δάσος, παίζοντας παιχνίδια και λέγοντας ιστορίες. Η Ελένη ήταν χαρούμενη που είχε μια φίλη που την αγαπούσε όπως ακριβώς ήταν.
Μια μέρα, ενώ έπαιζαν, το πουλί έγινε ξαφνικά μια όμορφη νεράιδα. «Ευχαριστώ, Ελένη», είπε η νεράιδα. "Η καλοσύνη σου με έχει γιατρέψει και θα ήθελα να σου το ανταποδώσω με ένα δώρο. Μπορεί να έχεις ό,τι επιθυμείς."
Η Ελένη ξαφνιάστηκε και κυριεύτηκε από τη γενναιοδωρία της νεράιδας. Σκέφτηκε για μια στιγμή πριν απαντήσει: «Το μόνο που θέλω είναι όλοι στον κόσμο να είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο εγώ τώρα».
Η νεράιδα χαμογέλασε και εκπλήρωσε την ευχή της. Από εκείνη τη μέρα και μετά, το χωριό της Ελένης ήταν γεμάτο χαρά και ευτυχία. Οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί μεταξύ τους και ο κόσμος ήταν ένα πιο ήσυχο μέρος.
Κι έτσι, η Ελένη και η νεράιδα της φίλη συνέχισαν να εξερευνούν το δάσος, σκορπίζοντας καλοσύνη και χαρά όπου κι αν πήγαιναν. Και κάθε φορά που κάποιος ρωτούσε, πως ο κόσμος είχε γίνει ένα τόσο χαρούμενο μέρος, η Ελένη απλά χαμογελούσε και έλεγε: «Όλα έγιναν χάρη στην μαγεία της καλοσύνης».
Κείμενο: Sinomi
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια