Μια φορά και έναν καιρό, σ’ ένα δάσος μακρινό, ζούσε ένας μικρός λαγός που του άρεσε το παιχνίδι με τα άλλα ζώα και το ωραίο φαγητό. Κάπως έτσι λοιπόν, μια ηλιόλουστη μέρα κοντά στο Πάσχα, όπως γύριζε στο σπίτι του το μεσημέρι, μετά το πρωινό παιχνίδι, πρόσεξε κάτι να κουνιέται μέσα σε έναν θάμνο πλάι στον δρόμο. Η περιέργειά του, φυσικά, ήταν πολύ μεγάλη και γι’ αυτό πλησίασε σιγά σιγά τον θάμνο, για να δει, τι ήταν αυτό, που βρισκόταν εκεί. Αυτό, όμως, που αντίκρυσε, ξεπερνουσε κάθε φαντασία, αφού, καθώς κούνησε προσεκτικά μερικά κλαδιά του θάμνου, είδε δύο μικρά σκιουράκια να παίζουν ... με ένα αυγό τόσο μεγάλο, όσο ο λαγός! Με την πείνα που είχε ο μικρός λαγός μετά το πρωινό παιχνίδι, σκέφτηκε ότι αυτό το αυγό θα ήταν το ιδανικό μεσημεριανό γεύμα και έτσι, αφού κατάφερε να ξεγελάσει τα δύο σκιουράκια, άρπαξε το μεγάλο αυτό αυγό και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του.
Εκεί, με την ησυχία του, βάλθηκε να ανοίξει το αυγό, για να χορτάσει την πείνα του, αλλά αυτό το αυγό δεν έμοιαζε με κανένα άλλο από αυτά που ήξερε ο λαγός κι αυτό, γιατί όσο κι αν προσπαθούσε να το ανοίξει, το αυγό όχι μόνο δεν άνοιγε, μα δεν έκανε ούτε έστω μια γρατζουνιά, για να πάρει ο λαγός κουράγιο να συνεχίσει την προσπάθεια. Αφού λοιπόν το πήρε απόφαση ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, κουρασμένος και πεινασμένος, ο μικρός λαγός έπεσε για ύπνο, ελπίζοντας πως, όταν θα σηκωνόταν πάλι, ξεκούραστος και ανανεωμένος, θα έβρισκε τον τρόπο να ανοίξει το μεγάλο αυγό. Πράγματι, αυτό δε θα αργούσε να γίνει τελικά, αλλά σίγουρα όχι με τον τρόπο που είχε φανταστεί ο λαγός και οπωσδήποτε, χωρίς να έχει την παραμικρή υποψία γι’αυτό που τελικά θα αποδεικνυόταν ότι έκρυβε το αυγό στο εσωτερικό του, γιατί, αν το ήξερε, είναι απίθανο, αν θα έβρισκε το θάρρος να παλεύει να το ανοίξει.
Το λέμε αυτό, γιατί, λίγη ώρα αφού είχε αποκοιμηθεί ο λαγός, ξύπνησε απότομα από έναν θόρυβο που ακούστηκε μέσα στο σπίτι του. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά, μήπως έβλεπε κανένα παράθυρο ξεχασμένο ανοιχτό, αλλά όλα τα παράθυρα ήταν καλά κλεισμένα και κλειδωμένα. Κοίταξε έπειτα στην κουζίνα, μήπως είχε ξεχάσει τίποτα στη φωτιά ή μήπως είχε κατρακυλήσει κάνα βαζάκι από τα ράφια, ούτε αυτό συνέβαινε όμως, οπότε ο μικρός λαγός σκέφτηκε να γυρίσει στο κρεβάτι, για να συνεχίσει τον ύπνο του. Επιστρέφοντας όμως στο δωμάτιο, παρατήρησε κάποια μικρά κομμάτια στο πάτωμα, από κάτι που δεν καταλάβαινε τι ακριβώς ήταν, οπότε τα ακολούθησε με το βλέμμα του, για να δει πού κατέληγαν. Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα κομμάτια σταματούσαν έξω από την ντουλάπα του δωματίου, παρόλο που ο λαγός δε θυμόταν να την είχε πλησιάσει καθόλου, από την ώρα που είχε γυρίσει σπίτι του. Χωρίς να χάσει περισσότερη ώρα λοιπόν, ο λαγός προχώρησε αποφασιστικά προς την ντουλάπα, έπιασε το χερούλι της και τι να δει - τα κομμάτια ήταν από το αυγό που ο ίδιος είχε φέρει από το σπίτι, καθώς το αυγό είχε αρχίσει να ανοίγει από μόνο του και από μέσα προσπαθούσε σιγά σιγά να βγει ένα μωρό δράκος, ναι, ένα μωρό δράκος!
Κατατρομαγμένος ο λαγός, πετάχτηκε με δυο δρασκελιές προς την πόρτα, για να φύγει, όταν άκουσε κάτι που τον έκανε να σταματήσει: «Θέλω τη μαμά!». Αμέσως τότε κατάλαβε πως το μωρό δράκος όχι μόνο δεν ήταν επικίνδυνο για εκείνον, αλλά εντελώς το αντίθετο, δηλαδή χρειαζόταν φροντίδα και αγάπη, σαν αυτά που θα έδινε η μαμά στο μωρό της, αν ήταν εκεί. Έλα όμως που ο λαγός όχι μόνο δεν ήταν η μαμά αυτού του μωρού, αλλά ούτε είχε αντιμετωπίσει άλλη φορά μια τέτοια κατάσταση, η οποία ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε φανταζόταν ότι θα μπορούσε να προκύψει, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται τι να κάνει - να γυρίσει πίσω το αυγό εκεί που το είχε βρει και να πάρει το μάθημά του να μην παίρνει πράγματα που δεν είναι δικά του και για τα οποία δεν έχει ιδέα τι μπορεί να κρύβουν, ή να κάνει αυτό που του έλεγε το φιλότιμό του, δηλαδή, να ψάξει να βρει τους γονείς του μωρού δράκου και να τους δώσει πίσω το παιδί τους, γιατί κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι χώρια από τους γονείς; Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, μιας και όπως είπαμε, ο λαγός ήταν κι αυτός μικρός και πεινασμένος, από την άλλη όμως, μιας και του άρεσε το παιχνίδι, σκέφτηκε ότι αυτό θα ήταν σαν ένα κυνήγι θησαυρού, όπου όμως ο στόχος δεν ήταν να τον βρεις, αλλά να τον επιστρέψεις στον ιδιοκτήτη του και έτσι, αφού έβαλε το αυγό μέσα σε ένα σακίδιο πλάτης, για να μην το δει κανείς και μπλέξει χειρότερα, ξεκίνησε για το βουνό.
Εκεί στο βουνό, αποφάσισε να πάει, μιας και δεν είχε τη διεύθυνση των γονιών του μωρού δράκου και από την άλλη, όσες ιστορίες είχε ακούσει για δράκους, έλεγαν ότι οι φωλιές τους ήταν σε ψηλά βουνά, γιατί από εκεί μπορούσαν καλύτερα να προστατεύονται από τους εχθρούς τους, μακριά από τους κινδύνους τους δάσους, να κυνηγάνε πιο εύκολα τα θηράματά τους, βλέποντάς τα από ψηλά και άλλα πολλά. Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, για έναν μικρό λαγό όπως αυτός της ιστορίας μας, δεν ήτανε καθόλου απλό πράγμα, να ανεβαίνει ένα βουνό, με ένα σακίδιο γεμισμένο με ένα αυγό δράκου και κατευθυνόμενος προς τα μέρη που έχουν τη φωλιά τους οι δράκοι κι αυτό είναι αλήθεια πως έκανε τον λαγό πολλές φορές να σκεφτεί να τα παρατήσει. Εκείνο, όμως, που του έδινε δύναμη, ήταν η σκέψη ότι, αν και ο ίδιος βρισκόταν ως μωρό σε μια τέτοια κατάσταση, σίγουρα δε θα ήθελε να τον παρατήσουν στην τύχη του, αλλά να τον φροντίσει με όποιο τρόπο μπορούσε καλύτερα, όποιος θα τύχαινε να τον βρει.
Κάπως έτσι, ο μικρός λαγός έφτασε μετά από αρκετή ώρα αναρρίχησης και περιπλάνησης, στον περίβολο μιας σπηλιάς που ήταν μαζεμένοι κάμποσοι δράκοι, μικροί και μεγάλοι, οπότε με το αυγό στα χέρια ο λαγός εμφανίστηκε μπροστά τους και άρχισε να ρωτάει μήπως ήξερε κανείς σε ποιον ανήκε. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι δράκοι παραξενεύτηκαν από την εικόνα ενός μικρού λαγού που κρατάει ένα αυγό δράκου, κάποιοι μάλιστα άρχισαν να αγριεύουν νομίζοντας ότι ο λαγός θέλει να κάνει κάτι κακό, ευτυχώς όμως, ανάμεσα σε όλους αυτούς ήταν και οι γονείς του μωρού δράκου που αναγνώρισαν αμέσως και το αυγό του μωρού τους, αλλά και τις καλές προθέσεις του λαγού να τους το επιστρέψει σώο και αβλαβές. Μάλιστα, θέλοντας να τον ευχαριστήσουν για το μεγάλο καλό που τους έκανε, οι δράκοι πρόσφεραν στο λαγό τόσο φαγητό και παιχνίδι, που και την πείνα του ξέχασε, αλλά και διασκέδασε μετά από τη δύσκολη αποστολή του και κάπως έτσι μας έκανε κι εμάς να καταλάβουμε ότι σημασία δεν έχει μόνο το τι χρειαζόμαστε εμείς, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, το ίδιο σημαντικό, αν όχι και σημαντικότερο, είναι να καταλαβαίνουμε, τι χρειάζεται και ο διπλανός μας, είτε αυτός είναι λαγός, είτε δράκος, είτε ακόμα και σκιουράκι και αυτό γιατί, όποιος παίρνει καλό, είναι πιο πιθανό και να δώσει, όταν έρθει η ώρα και με τον τρόπο αυτό, ολόκληρος ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος για όλους μας.
Κείμενο: Αλέξανδρος Πανούσης
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια