Σ’ ένα πανέμορφο μέρος που λεγόταν Λουλουδοχώρα, ζούσαν κάποτε ο μπαμπάς Λέων, η μαμά Λήδα και τα πέντε χαριτωμένα παιδιά τους, ο Ντίνος, η Αιμιλία, ο Θάνος, η Μαίρη και η μικρή Ιοκάστη.
Ο χρόνος κυλούσε γλυκά για την οικογένεια, μέσα σε κόκκινα τριαντάφυλλα, λιλά ζουμπούλια, λευκά χρυσάνθεμα, ροζ γεράνια και μωβ λεβάντες. Όλα γύρω ήταν ανθισμένα, κάθε εποχή με διαφορετικά χρώματα κι αρώματα.
Τα μεγαλύτερα παιδιά συχνά έπαιρναν τα καλαθάκια τους και μάζευαν λουλούδια. Έφτιαχναν με αυτά πολύχρωμα μπουκέτα. Την άνοιξη τα γέμιζαν με μοσχομυριστούς λεμονανθούς, πασχαλιές και μαργαρίτες. Τους άρεσε πολύ να ακουμπούν τα μικρά θαύματα που έβλεπαν μπροστά τους, όλα αυτά τα ανθισμένα φυτά με τη μοναδική μυρωδιά τους.
Τα λουλούδια που μάζευαν, άλλοτε τα πήγαιναν στο σπίτι, δώρο προς τους γονείς και τα μικρότερα αδέλφια τους, άλλοτε πάλι τα χάριζαν στους φίλους και τους γείτονες. Στις μεγάλες γιορτές στόλιζαν το μικρό εκκλησάκι του χωριού τους.
Στη Λουλουδοχώρα όλοι οι πολίτες ήταν χαρούμενοι. Η ψυχή τους είχε ομορφιά, αγάπη και ειρήνη, όπως το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν. Βασιλιάς ήταν ένας σοφός και δίκαιος γέροντας, ο Δαφνοστόλιστος. Βασίλευε σ’ αυτόν τον τόπο για πάνω από πενήντα χρόνια.
Ο Δαφνοστόλιστος διέτασσε το Στρατό του:
- Φροντίστε και ποτίστε συχνά τα λουλούδια, κλαδέψτε τα, σκαλίστε τα, να μη χάσουν ποτέ την ομορφιά τους. Ήταν τόσο σοφός και δίκαιος Βασιλιάς, που στα χρόνια της Βασιλείας του ποτέ δεν έγινε πόλεμος. Ο στρατός του ποτέ δεν ασχολήθηκε με τα όπλα παρά μόνο με τα λουλούδια.
Όμως ο Δαφνοστόλιστος είχε γίνει πια 85 ετών. Η ηλικία του δεν του επέτρεπε να κρατήσει το Βασίλειο για πολύ ακόμα. Μιας και δεν είχε παιδιά, μετά από βαθιά περίσκεψη, αποφάσισε να παραδώσει το Βασίλειο στον πιο πιστό του Σύμβουλο, τον Στραφταλένιο. Ο Στραφταλένιος ήταν έξυπνος, δραστήριος και κυρίως αγαπούσε τα λουλούδια. Η στέψη θα γινόταν αμέσως μετά την επίσημη ανακοίνωση της απόφασης του Δαφνοστόλιστου.
Όλα ήταν έτοιμα, μα μόλις έγινε η ανακοίνωση ότι επόμενος Βασιλιάς ορίζεται ο Στραφταλένιος, οι υπόλοιποι Σύμβουλοι επαναστάτησαν.
- Αυτό δεν είναι δίκαιο και σωστό, είπαν.
Φώναζαν δυνατά «Να γίνει ψηφοφορία μεταξύ των Συμβούλων, ώστε να αναδειχθεί Βασιλιάς ο πιο άξιος από εμάς!».
Ο ευγενικός Δαφνοστόλιστος μη θέλοντας να στενοχωρήσει τους Συμβούλους του, δέχτηκε να γίνει η ψηφοφορία.
Δεν ήταν λίγοι οι Σύμβουλοι του Δαφνοστόλιστου, που δε συμφωνούσαν με πολλές επιλογές του. Τον θεωρούσαν πια αρκετά γέρο και ανίκανο, αφού δεν είχε καμία σχέση με τους υπολογιστές, το διαδίκτυο, την τεχνολογία και όλα τα καινούρια πράγματα, που οι άλλες χώρες χρησιμοποιούσαν εδώ και χρόνια. Ο Στραφταλένιος ήταν κι αυτός κολλημένος με την ομορφιά των λουλουδιών και την περιποίησή τους. Δεν έπαιρνε παράδειγμα από τις άλλες χώρες, που αγόραζαν αεροπλάνα, πλοία και όπλα κάνοντας δυνατούς τους στρατούς τους.
Όλοι αυτοί οι Σύμβουλοι του Δαφνοστόλιστου, που ήθελαν μεταρρυθμίσεις, συνεδρίασαν μεταξύ τους και είπαν:
- Θα στηρίξουμε και θα ψηφίσουμε τον κύριο Μπουλτόζιους!
Θεωρούσαν τον Μπουλτόζιους πιο ικανό και ενημερωμένο, προκειμένου να πάει τη Λουλουδοχώρα μπροστά.
Πράγματι, νέος Βασιλιάς εκλέχτηκε ο προοδευτικός κύριος Μπουλτόζιους. Την ημέρα της στέψης του έγινε τόσο μεγάλη γιορτή σε ολόκληρη τη Λουλουδοχώρα, που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν. Μία νέα εποχή ξεκινούσε γι’ αυτή την πανέμορφη γωνιά της Γης.
Από την άλλη κιόλας μέρα τα πράγματα στη Λουλουδοχώρα άρχισαν να αλλάζουν και να γίνονται πρωτοποριακά. Επιτέλους όλες οι δημόσιες υπηρεσίες είχαν πια υπολογιστές. Οι πολίτες έτσι δε χρειαζόταν να τρέχουν πάνω κάτω στα σκαλιά από το ένα γραφείο στο άλλο για να εξυπηρετηθούν. Η αγορά γέμισε με κινητά τηλέφωνα και τάμπλετ, ενώ πριν στα μαγαζιά έβρισκες μόνο σκαλιστήρια και ποτιστήρια. Αγοράστηκαν καινούρια λεωφορεία για να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο χωρίς να χρειάζεται να περπατούν ακόμα και μία ώρα για να φτάσουν στον προορισμό τους. Στις μεγάλες πόλεις άρχισαν να χτίζονται πολλές πολυκατοικίες. Έτσι θα μπορούσαν οι άνθρωποι που ζούσαν στα χωριά να πάνε να ζήσουν και να δουλέψουν εκεί.
Ενθουσιασμός επικράτησε στη Λουλουδοχώρα με όλα αυτά τα νέα δεδομένα. Οι πολίτες ήταν ευτυχισμένοι με το Δαφνοστόλιστο, αλλά τέτοιες ανέσεις δε μπορούσαν ούτε να τις φανταστούν. Άκουγαν μόνο γι’ αυτά τα φοβερά επιτεύγματα της τεχνολογίας από τους τουρίστες, που επισκέπτονταν συνεχώς τους απέραντους κήπους της Λουλουδοχώρας.
Ο Ντίνος, η Αιμιλία, ο Θάνος και η Μαίρη που πήγαιναν στο δημοτικό άρχισαν να διδάσκονται ένα νέο μάθημα, την Πληροφορική. Οι γονείς τους, τους αγόρασαν το πρώτο τάμπλετ για εξάσκηση. Η τρίχρονη Ιοκάστη, που είχε ήδη μάθει να τρώει μόνη της, τώρα έτρωγε πολύ πιο εύκολα και γρήγορα το φαγητό της. Την τάιζε πια η μανούλα της, ενώ έβλεπε παραμυθάκια και βιντεάκια στο νέο της κινητό. Σταμάτησε έτσι και να λερώνει όλο τον τόπο κι αυτό ήταν μεγάλη ξεκούραση για τη μαμά της. Ο καιρός περνούσε με ενθουσιασμό και γρήγορη προσαρμογή στο νέο τρόπο ζωής.
Όμως ο Ντίνος άρχισε να τσακώνεται συχνά με τη μαμά του τη Λήδα. Μάλιστα της μιλούσε και απότομα χωρίς το σεβασμό που είχε πριν.
– Σταμάτησε επιτέλους με το τάμπλετ! Θα κάνεις κακό στα μάτια σου παιδί μου! Δεν έχεις διαβάσει τίποτα για το σχολείο σου! Τα παράτησες όλα! Έλεγε η μητέρα του.
– Άσε με μαμά, τελειώνω ένα παιχνίδι σε λίγο, μη με πρήζεις συνέχεια και μου χαλάς τη διάθεση!
Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισε να τσακώνεται και με τα αδέλφια του.
– Δώσε μου το τάμπλετ!!! Φώναζε ο Θάνος.
– Το τάμπλετ δεν είναι μόνο δικό σου τσιγγούνη!!! Τσίριζε η Μαίρη.
– Όχι, δεν πρόκειται να το πάρετε ποτέ! Είμαι μεγαλύτερός σας! Απαντούσε ο Ντίνος.
Από την άλλη πλευρά, η Ιοκάστη έκλαιγε με λυγμούς όταν η μαμά της, της έκλεινε το κινητό μετά το φαγητό της. Ο μπαμπάς Λέων δεν έβρισκε πια στο σπίτι του την ηρεμία και τη γαλήνη που επικρατούσαν σ’ αυτό πριν λίγο καιρό, όταν γυρνούσε από τη δουλειά του. Τα παιδιά, εκτός από την Αιμιλία, σταμάτησαν να φέρνουν σ’ εκείνον και στη μαμά Λήδα λουλούδια από τους αγρούς και τους κήπους.
Στο μεταξύ, ο Βασιλιάς Μπουλτόζιους είχε βάλει μπρος πολύ μεγάλα έργα. Έχτισε καινούρια κτίρια, έφτιαξε μεγάλους δρόμους και κατασκεύασε γήπεδα, λιμάνια και αεροδρόμια. Έφτιαξε και στρατόπεδα και φυλακές, γιατί έτσι έκαναν και οι άλλες χώρες κι ας μην υπήρχε στη Λουλουδοχώρα πόλεμος κι εγκληματίες.
Όμως για να φτιάξει όλα αυτά τα έργα κατέστρεψε πολλούς κήπους. Πολλές πολύχρωμες γειτονιές, που μοσχοβολούσαν γιασεμί, έγιναν ξαφνικά γκρι και άχαρες. Άρχισε να εκπαιδεύει το στρατό της Χώρας σαν να ήταν σε κατάσταση πολέμου αναβαθμίζοντας όλο το στρατιωτικό εξοπλισμό. Έτσι όμως ο στρατός έπαψε να φροντίζει τα λουλούδια, όπως έκανε με το Δαφνοστόλιστο. Πολλοί από τους απέραντους λουλουδένιους κήπους έμειναν απεριποίητοι και τα λουλούδια μαράθηκαν. Μόνο μερικοί πολίτες, που νοιάζονταν ακόμα για τα λουλούδια και δεν παρασύρθηκαν από το νέο τρόπο ζωής, συνέχισαν να ποτίζουν τα λουλούδια τους, να τα σκαλίζουν και να τα κρατούν υγιή και ανθισμένα. Έλεγαν στα παιδιά τους:
- Aγγίξτε τα λουλούδια, μυρίστε τα, που μοσχοβολούν και δημιουργήστε με αυτά τις δικές σας συνθέσεις! Προσφέρτε τα σε όσους αγαπάτε και ζήστε τη χαρά!
Στο σπίτι του Λέοντα και της Λήδας δυστυχώς επικρατούσε η φασαρία. Η Αιμιλία έλεγε στα αδέλφια της πολλές φορές να βγουν έξω, όπως παλιά, και να μαζέψουν στα καλαθάκια τους λουλούδια. Όμως τα αδέλφια της έπαψαν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη φύση και την ομορφιά της. Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα και η Αιμιλία πήγε για πρώτη φορά μόνη της να μαζέψει λουλούδια για τον Επιτάφιο. Ήρθε η Πρωτομαγιά και η Αιμιλία μόνη της έφτιαξε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι. Η Λουλουδοχώρα δεν ήταν πια όπως πριν και η Αιμιλία άρχισε να αισθάνεται μοναξιά και στενοχώρια.
Κάποτε στο σχολείο οι συμμαθητές της Αιμιλίας την κορόιδεψαν κι εκείνη αισθάνθηκε πολύ άσχημα:
- Νια νια νια νια νια, είσαι μωράκι, δεν έχεις κινητό! Της έλεγαν όλη τη μέρα.
Είχαν πάρει όλοι δικό τους κινητό εκτός από εκείνη. Οι γονείς της όμως τα έβγαζαν δύσκολα πέρα με πέντε παιδιά και δεν μπορούσαν να αγοράσουν τάμπλετ και κινητά σε όλα τα παιδιά τους. Εξάλλου, ο Ντίνος είχε ήδη σοβαρό πρόβλημα με το πρώτο τάμπλετ που ήρθε στην οικογένεια. Δεν το χειρίστηκε με σύνεση, αλλά προσκολλήθηκε σ’ αυτό κι έχασε όλα του τα ενδιαφέροντα ακόμα και για το σχολείο.
Ο Στραφταλένιος, ο Σύμβουλος, που ο Βασιλιάς Δαφνοστόλιστος είχε αρχικά επιλέξει για συνεχιστή του, έβλεπε πως η Λουλουδοχώρα άλλαξε. Πολλά πράγματα πήγαν προς το χειρότερο! Αποφάσισε, λοιπόν, να μη μείνει με τα χέρια δεμένα και να αναλάβει δράση. Άρχισε να επισκέπτεται πόλεις και χωριά. Έλεγε στους πολίτες:
- Διατηρήστε τη φυσική ομορφιά της Λουλουδοχώρας και δε θα χάσετε! Αυτή είναι η πηγή της χαράς σας!
Βρήκε πολλούς που συμφωνούσαν μαζί του. Σύνθημα του Στραφταλένιου ήταν το «Πρόοδος με ομορφιά και αγάπη». Παραδέχτηκε ότι η Λουλουδοχώρα είχε ανάγκη από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, αλλά τα λουλούδια ήταν ο μεγαλύτερος πλούτος της. Γι’ αυτή την ομορφιά των λουλουδιών της άλλωστε ερχόντουσαν τόσοι τουρίστες χειμώνα – καλοκαίρι από όλες τις πλευρές της Γης.
Ο Στραφταλένιος δημιούργησε μια ομάδα που την ονόμασε «Ισορροπία» και άρχισε να γράφει άρθρα σε εφημερίδες. Οργάνωσε πολλούς πολίτες για να φυτέψουν και να φροντίσουν λουλούδια ομαδικά. Μάλιστα μίλησε με θάρρος μπροστά στο Βασιλιά Μπουλτόζιους:
- Μεγαλειότατε, του είπε, οι αλλαγές που φέρατε στη Λουλουδοχώρα χωρίς σεβασμό στη φύση και χωρίς να σκεφτείτε τις αρνητικές συνέπειες των μεταρρυθμίσεών σας, είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει η χώρα μας σαν όλες τις άλλες. Δεν ξεχωρίζει πια για το κάλλος της!
Υπέβαλε ο Στραφταλένιος και πολλές προτάσεις στο Βασιλιά για τη βελτίωση των συνθηκών στη Λουλουδοχώρα. Ο Μπουλτόζιους άρχισε να αλλάζει στάση και δέχτηκε στο γραφείο του μικρούς μαθητές για να ακούσει τα προβλήματά τους. Εξάλλου, έγιναν και πολλές ειρηνικές διαδηλώσεις των μελών της «Ισορροπίας» με πανό που έγραφαν «Φροντίστε τα λουλούδια μας!!!», «Ζωή μας η μυρωδιά του γιασεμιού!!!», «Σταματήστε τις μπουλτόζες!!!».
Η «Ισορροπία» απέκτησε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο και γρήγορα έγινε πολύ μεγάλη ομάδα. Ο Μπουλτόζιους δε μπορούσε πια παρά να πάρει στα σοβαρά την «Ισορροπία» και να αρχίσει να κάνει πράξη μερικές από τις προτάσεις της. Φοβόταν κιόλας μην επαναστατήσει ο λαός εναντίον του και χάσει τη Βασιλεία. Ήξερε καλά πως η Δημοκρατία είναι πιο δυνατή από τη μοναρχία και την ολιγαρχία και κερδίζει πάντοτε στο τέλος!
Έτσι η Λουλουδοχώρα άρχισε να αποκτά και πάλι το χρώμα της. Ειδικά συνεργεία φρόντιζαν τα λουλούδια. Κλάδεψαν τα ξεραμένα φυτά, φύτεψαν καινούρια, όπου είχαν καταστραφεί και πότιζαν τους μεγάλους κήπους τακτικά. Τα απογεύματα στα σχολεία καθιερώθηκαν δωρεάν δραστηριότητες, όπως σκάκι, ζωγραφική, θεατρική αγωγή, βόλεϊ, ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Έτσι ο Ντίνος άρχισε να ξεκολλάει από το τάμπλετ του και έβγαινε από το σπίτι για να συμμετέχει με τους φίλους του στις δραστηριότητες. Η Αιμιλία ήταν χαρούμενη και πάλι, γιατί τα αδέλφια της, αλλά και οι φίλοι της, άρχισαν να ασχολούνται ξανά με τα λουλούδια. Στο σχολείο της δημιουργήθηκε μία ομάδα παιδιών που ανέλαβαν τη φύτευση και φροντίδα ενός ολόκληρου κήπου. Οι αλλαγές του Μπουλτόζιους άρχισαν να αποδίδουν τα θετικά αποτελέσματά τους χωρίς να επηρεάζουν την απλή και όμορφη καθημερινότητα των πολιτών.
Η «Ισορροπία» ήταν τελικά μια τρομερή ομάδα με φοβερές ιδέες που δεν είχε στόχο να κυβερνήσει, αλλά να κάνει τον τόπο της καλύτερο. Γι’ αυτό και πέτυχε αμέσως το στόχο της! Mπόρεσε να συγκρατήσει τον Μπουλτόζιους με τις αδιάκριτες αλλαγές.
Ξέρετε, το πιο σημαντικό πράγμα σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι τα περισσότερα μέλη της «Ισορροπίας» ήταν παιδιά. Ο Στραφταλένιος μπόρεσε να αφυπνίσει μικρούς και μεγάλους και κυρίως τους μαθητές, ώστε αυτοί να βρουν τις λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Οι μαθητές κατάλαβαν ότι πρόκειται για το μέλλον τους κι έπαψαν να είναι κολλημένοι στα τάμπλετ και στα κινητά. Έλεγαν μεταξύ τους τα μεγαλύτερα παιδιά:
- Παιδιά το διαδίκτυο με είχε κάνει εντελώς χαζό για λίγο διάστημα! Έμπαινα συνεχώς σε ιστοσελίδες χωρίς νόημα που μου έκαιγαν τον εγκέφαλο!
- Ευτυχώς που δημιουργήθηκε η ιστοσελίδα της «Ισορροπίας» και βρήκαμε λίγο νόημα στη ζωή μας!
- Φαντάζεστε πώς θα ήμασταν χωρίς τα λουλούδια και τις δραστηριότητες; Εντελώς χαζοί!
- Τί ωραία που είναι τώρα, όταν βοηθάμε τα συνεργεία στη φροντίδα των λουλουδιών και περνάμε όλο το απόγευμα στο σχολείο με δραστηριότητες!
Τα παιδιά έβαζαν συνεχώς καινούρια μέλη την ομάδα! Αντιστάθηκαν με θάρρος στον Μπουλτόζιους, χωρίς να επηρεάσουν την ειρήνη του τόπου τους. Όλοι μαζί και με πολλή δουλειά, όχι μόνο με αιτήματα. Κατάφεραν αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο. Έδωσαν στη Λουλουδοχώρα την παλιά της ομορφιά χωρίς να αφήσουν στην άκρη τις νέες τεχνολογίες και τα πρωτοποριακά μέσα του Μπουλτόζιους. Τα χρησιμοποίησαν με σύνεση για να πετύχουν το στόχο τους. Έζησαν σε μια ειρηνική χώρα με μοναδική φυσική ομορφιά που τη ζήλευαν πολλοί. Γι’ αυτό και οι τουρίστες συνέχισαν να την επισκέπτονται κάθε εποχή του χρόνου.
Στην οικογένεια του Λέοντα και της Λήδας επικράτησε και πάλι η γαλήνη. Ο Ντίνος χρησιμοποιούσε το τάμπλετ όσο χρειαζόταν για να κάνει εξάσκηση στην Πληροφορική και για να παίξει λίγο. Ο Θάνος και η Μαίρη μπορούσαν κι αυτοί πλέον να χρησιμοποιούν το μοναδικό τάμπλετ, που είχε η οικογένεια, τόσο όσο ήταν απαραίτητο για να βρουν πληροφορίες στο διαδίκτυο για τα μαθήματά τους. Η Αιμιλία δεν ένιωθε πια μόνη και στενοχωρημένη. Tην αγάπη της για τα λουλούδια την ξαναμοιραζόταν με τα αδέλφια και τους φίλους της. Η μικρή Ιοκάστη, όμως, απέκτησε μια κακιά συνήθεια που κράτησε για μερικά χρόνια... Ήθελε να την ταΐζουν...
Κείμενο: Ελένη Κρέτση
Εικονογράφηση: Ελένη Κρέτση
Η Ελένη Κρέτση είναι δικηγόρος. Είναι παντρεμένη με τον Ευαγγελο Κρικίδη, δικηγόρο επίσης, με τον οποίο απέκτησαν τρία πανέμορφα παιδιά. Ασχολείται τα τελευταία δύο χρόνια με τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών, ύστερα από την ανάγκη της να εφευρίσκει νέες ιστορίες, τις οποίες και διαβάζει στα παιδιά της. Ζωγραφίζει και ασχολείται με την κηπουρική, η οποία και την ενέπνευσε για τη συγγραφή της Λουλουδοχώρας. Ελπίζει με το παραμύθι αυτό να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν ότι πρέπει να έχουν μέσα τους την ισορροπία, να είναι ευαισθητοποιημένα σε σχέση με τη φύση και να διαμαρτύρονται μόνο όταν χρειάζεται και για τους λόγους που επιβάλλεται, με τρόπο ειρηνικό, που δεν ενοχλεί την καθημερινότητα των άλλων.