Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αγοράκι που τον λέγανε Μάρτιν και του άρεσε πάρα πολύ να εξερευνάει είτε σε δάσος είτε σε θάλασσα.
Ένα απόγευμα είχε πάει με τον μπαμπά του και τη μαμά του για πικνίκ σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι τους. Το μικρό αγοράκι άρχισε να μαζεύει σπάνια λουλούδια και μανιτάρια μικρά. Ήθελε να δει αν έχει ζωάκια, αλλά είπε η μαμά του να πάνε σπίτι γιατί άρχιζε και βράδιαζε.
- Μάρτιν, καιρός να πάμε σπίτι σιγά σιγά, γιατί βραδιάζει και θα βγουν οι νυχτερίδες και δεν πρέπει να μας δουν
Ο Μάρτιν δεν είχε δει ποτέ νυχτερίδα και δεν ήξερε τι ήταν και ήθελε να πάει να πιάσει μια.
- Μαμά τι είναι νυχτερίδα;
- Νυχτερίδα είναι ένα ζωάκι της νύχτας που δεν του αρέσει το φως, είναι κάτι σαν πουλί με ποντίκι ταυτόχρονα. Αυτά βγαίνουν μόνο το βράδυ.
- Και γιατί δεν πρέπει να μας δει μαμά;
- Γιατί άμα την τρομάξουμε μπορεί να μας τσιμπήσει ή να τρομάξει και να μη γυρίσει πίσω.
Ο Μάρτιν δε φοβήθηκε αυτά που είπε η μαμά του και ήθελε ακόμα να δει μια νυχτερίδα γιατί του άρεσε που του είχε πει η μαμά του ότι μοιάζει με πουλί και ποντίκι. Ένα βράδυ λοιπόν, όσο κοιμόντουσαν οι γονείς τους, ο Μάρτιν βγήκε έξω για να πάει στο δάσος για να βρει Νυχτερίδες. Πήρε και έναν φακό μαζί για να βλέπει καθαρά στο σκοτάδι.
Έφτασε στο δάσος και είδε μια φουντωτή ουρά. Ήταν μια αλεπού. Του λέει η αλεπού:
- Τι κάνεις εδώ αγοράκι μόνος σου μέσα στη νύχτα;
- Ψάχνω να βρω μια νυχτερίδα. Εσύ ποια είσαι;
- Εγώ είμαι η αλεπού. Συνήθως βγαίνω για κυνήγι το βράδυ αλλά δε βλέπω κάτι. Ώστε ψάχνεις νυχτερίδα έτσι;
- Ναι, μήπως ξέρεις που να πάω για να βρω;
- Θα σε πάω εγώ, αν με βοηθήσεις να βρω κάτι να φάω.
- Μα δεν ξέρω τι τρώνε οι αλεπούδες!
- Εύκολο! Φίδια…ποντίκια…εσένα…
Πήγε να ανοίξει το στόμα της για να τον φάει, αλλά ο Μάρτιν έτρεξε για να γλυτώσει από την πονηρή αλεπού. Κρύφτηκε σε μια μικρή τρύπα μέσα σε ένα δέντρο. Άκουγε ένα θόρυβο και έπεσε στο κεφάλι του ένα βελανίδι. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και είδε έναν σκίουρο.
- Τι κάνεις εδώ μικρέ στη φωλιά μου;
- Ψάχνω μια νυχτερίδα, αλλά κρύφτηκα γιατί είδα μια αλεπού και ήθελε να με φάει!
- Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ να βρεις μια νυχτερίδα.
- Αλήθεια, πως; είπε ο μικρός Μάρτιν.
Τότε ο σκίουρος του απάντησε:
- Αν με βοηθήσεις να μαζέψουμε πολλά βελανίδια, θα σε πάω στη νυχτερίδα
- Εντάξει, θα σε βοηθήσω αλλά γρήγορα γιατί δε θέλω να ξημερώσει, γιατί ούτε νυχτερίδα θα δω ούτε θέλω να καταλάβουν οι γονείς μου ότι λείπω.
Ανέβηκε ο μικρός πάνω στο δέντρο και βοήθησε τον σκίουρο να κατεβάσει πολλά βελανίδια. Όμως, πιάστηκε το πόδι του σε ένα κλαδί και πήγε να πέσει. Και όπως ο μικρός Μάρτιν έπεφτε κάτω, ξαφνικά εμφανίστηκε μια νυχτερίδα. Τον έπιασε για μην πέσει και τον κατέβασε στο έδαφος.
- Μικρέ, πρόσεχε είναι επικίνδυνα, θα χτυπήσεις!
- Είσαι… Είσαι… Είσαι μια νυχτερίδα;
- Ναι, μικρέ μου, είμαι μια νυχτερίδα. Εσύ είσαι ο μικρός Μάρτιν, σωστά;
- Ναι, σωστά, που ξέρεις το όνομα μου;
- Λοιπόν, μικρέ μου Μάρτιν, σε έβλεπα όταν είχες έρθει στο δάσος με τους γονείς σου και θυμάμαι είχες πει ότι ήθελες να δεις μια νυχτερίδα πώς είναι. Σε ακολούθησα μέχρι το σπίτι και όταν σε είδα να έρχεσαι προς το δάσος, έβλεπα τι έκανες με την αλεπού και τον σκίουρο. Αλλά τώρα θα ήταν καλύτερα να γυρίσεις πίσω γιατί οι γονείς σου θα τρομάξουν αν καταλάβουν ότι λείπεις. Αν θες, για να μη φοβάσαι, μπορώ να σε πάω εγώ.
- Έχεις δίκιο νυχτερίδα, καλύτερα να γυρίσω πίσω. Τελικά, είσαι καλή και γλυκιά σαν τη μαμά μου και με πρόσεχες χωρίς να καταλάβω που είσαι. Σε ευχαριστώ!
- Αχ γλυκέ μου Μάρτιν, όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις. Έχω και εγώ ένα παιδάκι, τον μπατ. Συνέχεια μου λέει ότι θέλει να γνωρίσει έναν άνθρωπο να δει πως είναι. Του λέω κάθε βράδυ για σας. Θα στον γνωρίσω μια φορά θα γίνετε καλοί φίλοι αλλά για τώρα θα σε γυρίσω σπίτι γατί αύριο έχεις σχολείο.
- Εντάξει κυρία νυχτερίδα πάμε σπίτι.
Όταν έφτασαν στο σπίτι, η μαμά του Μάρτιν είχε βγει έξω από την πόρτα και τον έψαχνε. Τον είδε να έρχεται με μια νυχτερίδα και τρόμαξε. Πήρε τη σκούπα και πήγε να τη χτυπήσει!
- Μη, μαμά, μη! λέει ο Μάρτιν. Είναι καλή νυχτερίδα. Με πρόσεχε όλο το βράδυ. Δεν είναι κακιά, είναι γλυκιά και καλή όπως και εσύ και ήθελε να γυρίσουμε για να μην ανησυχείς.
- Ωχ συγνώμη, νυχτερίδα μου, και χίλια ευχαριστώ που πρόσεχες το παιδί μου. Τρόμαξα παρά πολύ! Να έρχεσαι οπότε θες εδώ να σε βλέπουμε.
- Μη φοβάστε κυρία μου. Είμαι και εγώ μαμά και ξέρω όλα τα παιδάκια και ζωάκια. Προσέχω και φυσικά και θα έρθω ξανά. Θα φέρω και τον μικρό μου τον γιο. Λοιπόν, ώρα να πηγαίνω, πρέπει να γυρίσω πίσω να προσέχω το δάσος. Χάρηκα που σας γνώρισα και, μικρέ, ποτέ μόνος σου στο δάσος! Θα έρχομαι εγώ να σε βλέπω. Λοιπόν, καλό σας βράδυ!
Ένα μάθημα που μας δίδαξε η κυρία νυχτερίδα είναι να προσέχουμε έξω όταν είμαστε μόνοι μας και να μην εμπιστευόμαστε εύκολα αγνώστους. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Κείμενο: Άρης
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια