Κάπου, σε μια πεδιάδα μακρινή ζει μία χαριτωμένη μαϊμουδίτσα ταπεινή. Το όνομά της είναι Βίκυ και της αρέσει να τραγουδάει. Με τις πιο απλές λέξεις κάνει στιχάκια.
Οι υπόλοιπες μαϊμούδες στην κοιλάδα την κοροϊδεύουν και την αποφεύγουν καθώς τη θεωρούν ονειροπόλα και επιπόλαιη. Όσες φορές προσπάθησε να τις πλησιάσει εκείνες την απέφευγαν. Η Βίκυ στεναχωριόταν όμως δε το έβαζε κάτω. Ήλπιζε ότι κάποια στιγμή θα άλλαζε αυτό και θα καταλάβαιναν το λάθος τους. Η φωνή της, το πίστευε πολύ μέσα της, αξίζει να ακούγεται. Μπορούσε με το τραγούδι της να απαλύνει τον πόνο της ψυχής τους και να υμνήσει τις χαρές τους. Θα φτάσει η ώρα που θα το καταλάβουν, σκεφτόταν και έπαιρνε δύναμη.
Ένα πρωινό την κάλεσε στη φωλιά του ο Μπούι ο αρχηγός όπου ήταν και ο πιο σοφός. Ήθελε να της μιλήσει. Όταν η Βίκυ πλησίασε κοντά δεν πρόλαβε να βγάλει μιλιά.
«Άκου να δεις μικρή μου μαϊμού» της είπε ο Μπούι καθώς χάιδευε τη μακριά γενειάδα του. «Ήρθε η ώρα να φύγεις από δω και να ακολουθήσεις το όνειρό σου, το πεπρωμένο σου. Αυτό για το οποίο είσαι γεννημένη να κάνεις». Η Βίκυ απόρησε και αποκρίθηκε διστακτικά.
«Καλέ μου Μπούι, ξέρω ό,τι θέλεις το καλό το δικό μου όπως και όλων των υπολοίπων μαϊμούδων μα δεν καταλαβαίνω. Ποιο πεπρωμένο μου λες; Εδώ είναι η ζωή μου μαζί με τους δικούς μου. Δε μπορώ να φύγω».
«Η μοίρα σου είναι να μαγεύεις τον κόσμο με τη μελωδική σου φωνή. Και τώρα πήγαινε στο καλό», της είπε με ένα νεύμα αποχαιρετισμού.
Η Βίκυ αν και ήταν προβληματισμένη με αυτό, τον άκουσε. Πήγε στο σπίτι της, μάζεψε τα πράγματά της και ξεκίνησε το ταξίδι της.
Για αρκετές ημέρες περιπλανήθηκε πέρα δώθε μη ξέροντας που να πάει και τι να κάνει. «Τι εννοεί ο σοφός αρχηγός;» αναρωτιόταν.
Κάποια στιγμή έφτασε σε ένα ποτάμι, κάθισε να ξαποστάσει για λίγο και να πιει νερό. Όπως είχε χαλαρώσει και ήταν έτοιμη να κοιμηθεί, την πλησίασε μία ζέβρα.
«Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;» ρώτησε η ζέβρα καθώς μασούλαγε ένα χορταράκι.
«Είναι μεγάλη ιστορία μα θα σου την πω» αποκρίθηκε η Βίκυ και της εξιστόρησε όλα όσα της είχε πει ο Μπούι αλλά και τον τρόπο που της φερόντουσαν οι άλλες μαϊμούδες.
«Μάλιστα, κατάλαβα. Δυστυχώς δε μπορώ να σε βοηθήσω μα αν θέλεις μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μου για όσο καιρό χρειαστεί».
Η Βίκυ ενθουσιάστηκε με την πρόταση της ζέβρας και πήγε μαζί της.
Οι μέρες πέρναγαν ευχάριστα. Οι δυο τους είχαν γίνει πολύ καλές φίλες όμως η Βίκυ δεν είχε ξεχάσει τα λόγια του Μπούι . Όσο κι αν ήθελε να μείνει έπρεπε να συνεχίσει τον δρόμο της. Ευχαρίστησε τη ζέβρα κι έφυγε.
Ύστερα από λίγες ώρες ενώ προχωρούσε και τραγουδούσε ανέμελα δίχως να το καταλάβει, κρύφτηκε μία άλλη γηραιά μαϊμού από πίσω της. Άκουγε τη γλυκιά φωνή της και περίμενε να τελειώσει το τραγούδι της. Όταν σταμάτησε να τραγουδάει, πετάχτηκε μπροστά της και της είπε:
«Έχεις υπέροχη φωνή το ξέρεις;»
Η Βίκυ τρόμαξε κι έκανε λίγα βήματα πιο πίσω.
«Σ’ ευχαριστώ» αναφώνησε χαρούμενη. Πρώτη φορά άκουγε τόσο όμορφα λόγια και πόσο μάλλον από μία άλλη μαϊμού.
«Είσαι η Βίκυ σωστά; Εμένα με λένε Σοφία».
«Μα πώς ξέρεις το όνομά μου;» αναρωτήθηκε η Βίκυ.
«Μου μίλησε ο Μπούι για σένα. Σε περίμενα. Θέλω να έρθεις μαζί μου. Να σ’ ακούσουν όλοι».
Η Βίκυ συμφώνησε και την ακολούθησε. Η γηραιά μαϊμού κάλεσε όλα τα ζώα του δάσους να ακούσουν τη Βίκυ. Τα νέα μαθεύτηκαν πολύ γρήγορα σε ολόκληρη τη ζούγκλα κι ύστερα σε κάθε εορτή την προσκαλούσαν.
Λίγο καιρό αργότερα ξαναβρέθηκε στην πεδιάδα ευτυχισμένη που πέτυχε τον στόχο της. Εκεί όλοι την υποδέχτηκαν με χαρά. Όταν τελείωσε η συναυλία η Βίκυ πήγε να βρει τον Μπούι για να τον ευχαριστήσει.
«Καλέ μου Μπούι σ’ ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα».
«Μικρή μου» απάντησε ο Μπούι, «είμαι πολύ περήφανος για σένα. Να θυμάσαι πως όλοι είμαστε καλοί σε κάτι. Πρέπει να πιστεύουμε σε αυτό και να κάνουμε υπομονή βρίσκοντας τον τρόπο και δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους άλλους να το αναγνωρίσουν».
Η Βίκυ έφυγε τρισευτυχισμένη, ακολουθώντας το όνειρό της και κρατώντας στη καρδιά της τη συμβουλή του Μπούι.
Κείμενο: Δέσποινα Μπουρέλη
Εικονογράφηση: www.paidika-paramythia.gr