Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό, στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού, ζούσε η Ρεγγίνα, ένα μικρό κοριτσάκι με κατάξανθα μπουκλάκια. Όνειρο της ήταν να γίνει μπαλαρίνα και να χορέψει μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό.
Οι γονείς της την αγαπούσαν πολύ, όμως ήταν φτωχοί και δεν μπορούσαν να τη στείλουν σε σχολή χορού. Κάθε βράδυ φορούσε κάτι αυτοσχέδια ξύλινα παπούτσια, ένα φουστάνι από κουρέλια και χόρευε με όλη της την καρδιά. Φανταζόταν ότι δίνει τη δική της παράσταση και πως όλοι τη χειροκροτούν.
Μια μέρα, καθώς γύριζε από το σχολείο, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα που καθόταν στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν να υποφέρει από ένα τραύμα στο πόδι της. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε κοντά της και τη βοήθησε να καθίσει σε ένα παγκάκι. Έδεσε το τραύμα της γυναίκας με το μαντήλι της και της έφερε νερό.
“Ευχαριστώ, παιδί μου”, είπε η γυναίκα. “Είσαι πολύ καλόκαρδη. Πώς σε λένε;”.
“Με λένε Ρεγγίνα” απάντησε εκείνη. “Πάντα βοηθάω όποιον έχει ανάγκη”.
“Μπράβο σου. Είσαι σπουδαίο κορίτσι”.
“Πώς χτυπήσατε το πόδι σας”; τη ρώτησε.
“Γλίστρησα και έπεσα. Έχω μεγαλώσει πολύ και τα πόδια μου δεν είναι πλέον γερά. Και να φανταστείς κάποτε με αυτά χόρευα στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου”, αποκρίθηκε εκείνη.
“Ήσασταν χορεύτρια”; Τη ρώτησε λάμποντας από χαρά.
“Ναι. Μια από τις καλύτερες μπαλαρίνες”, είπε νοσταλγικά η γυναίκα.
Η Ρεγγίνα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της.
“Αλήθεια; Ήθελα πάντα να γίνω μπαλαρίνα, αλλά η οικογένειά μου δεν έχει χρήματα για να με στείλει σε σχολή χορού”.
“Όλα γίνονται παιδί μου. Αρκεί να το πιστεύεις πραγματικά”, της είπε.
Έπειτα της ζήτησε να τη συνοδέψει μέχρι το σπίτι, μιας και το τραύμα είχε αρχίσει να την πονά αρκετά. Η Ρεγγίνα δέχθηκε με μεγάλη χαρά. Σε όλο το δρόμο, της μιλούσε για τότε που ήταν μπαλαρίνα, χόρευε τη Λίμνη των Κύκνων και ο κόσμος τη χειροκροτούσε. Εκείνη την άκουγε με μεγάλη προσοχή.
Όταν έφτασαν, μια έκπληξη περίμενε το μικρό κορίτσι. Η γυναίκα θέλοντας να την ευχαριστήσει για την πολύτιμη βοήθεια της έδωσε τα παπούτσια της, τις πουέντ, που φορούσε όταν χόρευε. “Θέλω να τις έχεις εσύ”, της είπε με συγκίνηση. "Ίσως σε βοηθήσουν να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα”.
Η Ρεγγίνα δεν πίστευε στα μάτια της. Τις δέχτηκε με δάκρυα χαράς. Αφού αγκάλιασε σφιχτά τη γυναίκα και την ευχαρίστησε, πήρε το δρόμο για το σπίτι της. Μέχρι να φτάσει, έκανε συνεχώς χορευτικές κινήσεις από τον ενθουσιασμό της και χοροπηδούσε, ενώ δε σταματούσε να κοιτά τις πουέντ.
Οι μέρες κυλούσαν τόσο ευχάριστα για τη Ρεγγίνα. Κάθε βράδυ, ενώ οι γονείς της κοιμόντουσαν, πήγαινε στο πίσω μέρος της αυλής, φορούσε τις αγαπημένες τις πουέντ, σιγοψιθύριζε το τραγούδι της Λίμνης των Κύκνων και χόρευε. Μετά, επέστρεφε στο δωμάτιο της, έβαζε τα παπούτσια στο κουτί και κοιμόταν, βλέποντας όνειρα με μπαλαρίνες που έκαναν πιρουέτες.
Η χαρά της δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ. Ο πατέρας της αρρώστησε βαριά και δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν τα φάρμακα του. Η μητέρα της τότε αποφάσισε να πουλήσει μερικά από τα αγαθά τους. Τα χρήματα όμως δεν ήταν αρκετά. Η Ρεγγίνα θέλοντας να βοηθήσει τον πατέρα της, με θλίψη στην καρδιά, πήρε μια σκληρή απόφαση: να πουλήσει τις αγαπημένες τις πουέντ. Ο έμπορος, όταν είδε τα παπούτσια δεν πίστευε στα μάτια του.
“Ω θεέ μου! Αυτά κοστίζουν μια περιουσία”, αναφώνησε. “Μα που τα βρήκατε”;
“Μου τα χάρισε μια πολύ καλή κυρία για να με ευχαριστήσει”, απάντησε αμέσως το κορίτσι. “Ήταν παλιά μπαλαρίνα”.
“Εε τότε μικρή μου να την ευγνωμονείς γιατί με αυτά εδώ δεν αγοράζεις φάρμακα αλλά ολόκληρο φαρμακείο”, φώναξε ο έμπορος ενθουσιασμένα.
Έτσι κι έγινε. Η Ρεγγίνα πουλώντας τις πουέντ κατάφερε όχι μόνο να αγοράσει τα φάρμακα του πατέρα της αλλά να γραφτεί και σε σχολή μπαλέτου. Δουλεύοντας με πίστη και αφοσίωση κατάφερε να γίνει μια διάσημη μπαλαρίνα μαγεύοντας το κοινό σε όλο τον κόσμο. Κι όλα αυτά χάρη στη δική της μπαλαρίνα με τις «μαγικές» πουέντ.
Στην πρώτη της επίσημη παράσταση την περίμενε μια τεράστια ανθοδέσμη στο καμαρίνι της με μια κάρτα που έγραφε:
“Όλα γίνονται παιδί μου. Αρκεί να το πιστεύεις πραγματικά. Ελπίζω να βοήθησα!”.
Η αγάπη της Ρεγγίνας για το μπαλέτο δεν έσβησε ποτέ. Ακολουθούμε πάντα τα όνειρα μας με πάθος και επιμονή. Και το πιο σημαντικό; Να μην ξεχνάμε πως η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στην προσφορά και την αγάπη.
Κι έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς ακόμα καλύτερα!
Κείμενο: Παναγιώτα Παπαδοπούλου