Το μοναχικό σύννεφο

Συγγραφέας παραμυθιού

Έναν καιρό και μία φορά, κάπου στα αστέρια εκεί κοντά, ζούσε ένα σύννεφο μικρό, που όλο καθόταν μοναχό. Το μικρό σύννεφο, παρατηρούσε τα υπόλοιπα στον ουρανό, που ήταν ενωμένα και μαζί, ενώ αυτό ήταν μονάχο του.

Όλα τα σύννεφα, έτρεχαν όταν φύσαγε ο αέρας και πήγαιναν βόλτες στον ουρανό πέρα δώθε. Το μικρό σύννεφο, έτρεχε και αυτό όταν ο αέρας το φυσούσε, όμως τίποτα. Δε συναντούσε ποτέ κανέναν. Έτρεχε σε μία δική του τροχιά μοναχό του. Μόνο πήγαινε, μονάχο του γύριζε. Εάν προσπαθούσε να φτάσει κάποιο άλλο σύννεφο καμιά φορά που το έβλεπε από μακριά, λίγο πριν φτάσει, ο αέρας φυσούσε από την άλλη κατεύθυνση. Όταν προσπαθούσε να αντισταθεί στον αέρα και να μην κουνηθεί, για να έρθει ένα άλλο σύννεφο να ενωθεί μαζί του, πάλι δεν ερχόταν κανένα, ή μόλις κάποιο πλησίαζε, λίγο πριν το φτάσει, δεν άντεχε να αντιστέκεται, και έφευγε μακριά. Είχε θυμώσει με τον άνεμο, που θεωρούσε ότι το αδικεί επίτηδες. Δεν ήξερε τί είχε κάνει λάθος. Ήθελε ένα σύννεφο για παρέα και για συντροφιά. Δεν άντεχε άλλο έτσι τη ζωή του. Έβλεπε τους ανθρώπους και τα παιδάκια πώς κοίταζαν τα άλλα σύννεφα, που τα έβγαζαν φωτογραφίες, που έλεγαν μεταξύ τους με τι μοιάζουν, με δεινόσαυρους, με αλογάκια, με αεροπλάνα και ό,τι άλλο πράγμα μπορεί κανείς να φανταστεί, σίγουρα τα ενωμένα σύννεφα θα το έχουν δημιουργήσει. Και ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Μόνο του δεν μπορούσε να κάνει και πολλούς σχηματισμούς. Ήθελε οπωσδήποτε το ταίρι του. Έτσι λοιπόν, περπατούσε στους ουρανούς και σιγοτραγουδούσε:

όλοι τους έχουν συντροφιά
φίλο για την παρηγοριά
για ταξίδια μακρινά
και έχουν σχήματα τρανά
και γω μονάχος μου εδώ
χωρίς κανέναν περπατώ
και όλο συνέχεια απορώ
το ταίρι μου πότε θα βρω
αέρα μου που σαι δυνατός
του συννεφόκοσμου αρχηγός
βοήθα, φύσα με να βρω
και γω ένα ταίρι να χαρώ
να κάνουμε αστεία τρομερά
βόλτες στα ουράνια χωριά
να μας κοιτάνε τα παιδιά
και να μαντεύουν μυστικά
τί είμαι εγώ και τί αυτός
ο φίλος που ψάχνω συνεχώς.

Το σύννεφο βέβαια ήξερε τί συμβαίνει με τα ενωμένα σύννεφα. Αφού ενωθούν και πάρουν διάφορα σχήματα, κάνουυν βόλτες και τους ουρανούς περιδιαβούν, ενώνονται τόσο πολύ, που σπάνε, γίνονται βροχή. Όλα τα ήξερε το σύννεφο, αλλά ήθελε τόσο πολύ να μην είναι κι άλλο καιρό πια μοναχό του, που δεν το ένοιαζε, προτιμούσε να βρει το ταίρι του και ας εκραγεί...

κάποιες φορές ίσως ξεχνώ
πως αν το ταίρι μου θα βρω
ίσως να πάψω πια να ζω
και μαζί του εκραγώ
όμως ετούτο δε με νοιάζει
γιατί έτσι ειν΄η ζωή
του συννέφου η αγάπη
κάποτε σπάει για μία στιγμή
προτιμώ να ζήσω λίγο
με αγάπη στην καρδιά
παρά χρόνια κι άλλα χρόνια
δίχως μία αγκαλιά

και συνέχιζε να περπατά μοναχό του, κοιτάζοντας και χαζεύοντας όλα τα ζευγάρια που, περνούσαν από μπροστά του. Πέρασαν κάπως έτσι οι καιροί και οι φορές, οι φορές και οι καιροί, γράφτηκαν τόσα παραμύθια για μικρούς που μεγάλωσαν, όπως μεγάλωσαν και τα παιδιά που κοιτούσαν μικρά τα σύννεφα και τώρα τα έδειχναν στους συντρόφους τους, ώσπου μία μέρα τσσσσφρλλλλαααπ, το σύννεφο δεν ήταν πια μόνο του. Το μοναχικό σύννεφο απέκτησε ταίρι. Το πιο όμορφο, αφράτο, φουσκωτό ταίρι που είχε δει ποτέ του!

Άνεμε άρχοντα καλέ
άκουσες όλες τις ευχές
και τώρα πλέον εγώ θα ζω
με έναν φίλο ν΄αγαπώ
βόλτες θα πάμε σχήματα
και ουρανοσκαλίσματα
θα κάνουμε πλέον μαζί
σ΄ευχαριστώ απ΄την ψυχή

Ξεκίνησαν τις βόλτες του ουρανού χωρίς σταματημό, όποτε φυσούσε ο άνεμος, έτρεχαν πρώτοι να πάρουν θέση, μακριά να πλεύσουν, να τους δει ο κόσμος να τους χαζέψει. Όσο για τα σχήματα που έπαιρναν, τα πιο όμορφα όλου του συννεφόκοσμου. Γιατί βλέπετε, το σύννεφό μας, τόσα χρόνια μοναξιάς, παρατηρούσε πολύ προσεκτικά τους σχηματισμούς των σύννεφων και είχε πάρει πολλές ιδέες. Και όταν σταματούσε να φυσά ο άνεμος και παιχνίδια να κάνει, καθόντουσαν ήσυχα αγκαλιά τα δυο τους, και ξάπλωνε πάνω στον αφράτο σύντροφό του. Όμως μία μέρα φσσσσσ φυσάει, φσσσσ ξεκινούν να τρέχουν τα συννεφάκια, και προς στιγμήν, ξεκόλλησαν, όμως το σύννεφο μονάχο του δεν ήθελε να είναι. Τρέχει να προλάβει το ταίρι του, και μπουμ, κεραυνός το χτυπά. Τρομάζει, κλείνει τα μάτια του, νομίζει ότι πλέον μεταφέρεται σε άλλο κόσμο, μακριά από αυτόν, ίσως στον κόσμο των ανθρώπων, γιατί οι άνθρωποι, όταν πεθαίνουν, πάνε στον κόσμο των ουρανών. Τρομαγμένο τραντάζεται και κλείνει τα μάτια του και μονολογεί:

καλέ μου Άνεμε αυτό,
είναι το τέλος μου θαρρώ
έζησα ό, τι ευχήθηκα
μοναχικός πλανήθηκα
στο τέλος βρήκα συντροφιά
ευτυχία και χαρά
μα μάλλον ήρθε η στιγμή
του ωραίου η γλύκα να χαθεί
μόνο ένα πράγμα να ευχηθώ
τώρα που πέφτω στο κενό
και πλεόν γίνομαι νερό
να πέσω σ΄όλους τους πεζούς
που μόνοι τώρα περπατούν
και ψάχνουν μία παρηγοριά
στη θλίψη και τη μοναξιά
με το νερό μου να βραχούν
και συντροφιά να ποτιστούν

Αυτά ευχόταν το σύννεφο, και, πάνω που νόμιζε πως αυτές ήταν οι τελευταίες του σκέψεις, ανοίγει τα μάτι του, και…υπήρχε ακόμα! Και το ταίρι του ήταν δίπλα, αλλά δεν ήταν όπως πριν. Ήταν μισοί και οι δύο. Το άλλο τους μισό, έγινε βροχή. Δεν πίστευε το σύννεφο απ' την χαρά του! Αγκάλιασε το ταίρι του, ευτυχισμένος που υπάρχουν ακόμα, και ας είναι μισοί, και τότε ακούστηκε μία φωνή να του ψιθυρίζει:

καλό μου σύννεφο εσύ
ήξερες από την αρχή
πως δύο σύννεφα μαζί
διαλύονται, γίνονται βροχή
μα δεν σε ένοιαξε λεπτό
και αποζητούσες συνεχώς
φίλο σου σύντροφο αδερφό
να΄στε μαζί στον ουρανό
και όταν ήρθε η στιγμή
να διαλυθείτε πια μαζί
σκέφτηκες τους μοναχικούς
στης γης τους δρόμους, ορφανούς
κι έκανες ευχή γι΄αυτούς
ό,τι ζητάνε να το δουν
πάνω τους σαν πέσουν
οι βροχοστάλες σου
οπότε εγώ ο αρχηγός
ο άνεμος, ο δυνατός
δεν σ΄άφησα να διαλυθείς
στη λήθη σου να ξεχαστείς
θα σε ορίσω βοηθό
γιατί έκανες μέγα καλό
να βοηθάς πάντα αυτούς
της βροχής τους μοναχικούς
να τους ποτίζεις με ευχές
και παρηγόριες μαγικές
όσο για σένανε ποτέ
δε θα σαι μόνος βοηθέ
εγώ ο αγέρας ο αρχηγός
θα σε φροντίζω διαρκώς...

Μόλις άκουσε αυτά το σύννεφο, έγνεψε με ευγνωμοσύνη προς τον άνεμο και μετά ξάπλωσε πάνω στο αφράτο του ταίρι…

ΤΕΛΟΣ

Κείμενο: Άννα Πατσώνη

Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.8 (155 ψήφοι)