Άννα Πατσώνη

Υπήρχε κάποτε μία μπάμπουσκα, που μέσα της είχε επτά μικρά παιδάκια. Ήταν πολύ χαρούμενη για τα παιδάκια της η μπάμπουσκα αυτή. Όλα μέσα της φώλιαζαν κι ευτυχισμένα ζούσαν.

Μία σουπιά πάει στο χταπόδι.

- Μπορείς να μου δανείσεις ένα πόδι σου για να μαγειρέψω;

- Όχι τα χρειάζομαι όλα, απαντά το χταπόδι και φεύγει κουνώντας και τα οχτώ πόδια του.

Την επόμενη μέρα, η σουπιά το ξαναπλησιάζει.

- Μπορείς να μου δανείσεις ένα πόδι σου για να παίξω ρακέτες;

Μαμά θέλω καινούρια παπούτσια!

- Κι άλλα; Πριν δυο βδομάδες πήραμε!

- Κι άλλα…

- Να ρωτήσω γιατί;

- Να… Νομίζω πως δε με συμπαθούν πολύ… Και φοβάμαι μη μου κάνουν κακό όπως στο μικρό
Λουκά κάποτε.

- Ποιόν Λουκά; Τι;

Ητανε μία φορά πριν χρόνια
ένας καθρέφτης στρογγυλός
σαν κυπαρίσσι ήταν ψηλός
κι όλος πολύ γυαλιστερός

Σ' ένα καφέ αυτός βρισκόταν
σε μία πόλη μακρινή
κι οι άνθρωποι πριν μπούνε μέσα
κοιτάζονταν όλοι εκεί...

Κάποτε υπήρχε ένα παζλ σ' ένα δωμάτιο παιδικό έστεκε εκεί στα ράφια του μόνο του για πολύ καιρό ποτέ του δεν το έβγαζε να παίξει το παιδί καθώς ένα κομμάτι του είχε πια αλλαχθεί.

Αφιερωμένο στη μαθήτριά μου που αγαπά την άμμο

Η Αλισιάνα, ήταν πάρα πολύ χαρούμενη, πήγε ήταν επιτέλους διακοπές… Ύστερα από έναν πολύ δύσκολο και χειμώνα, με βαρετά και δύσκολα μαθήματα…Τώρα, θα ήταν μόνο αυτή και η θάλασσα, χωρίς έγνοια καμιά στο κεφάλι της.

Κάποτε υπήρχαν κάτι νότες, τυπωμένες σε ένα πεντάγραμμο, ενός βιβλίου, που σχημάτιζαν μία μελωδία για παιδιά.

Η μελωδία αυτή, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή, γι' αυτό και υπήρχε σε πάρα πολλά βιβλία. Και δεν ήταν άλλη από την εξής:

Ντο ντο σολ σολ λα λα σολ, φα φα μι μι ρε ρε ντο

Μία φορά σε μία πόλη, ήταν μαζεμένα πολλά περιστέρια σε μία πλατεία, όπως γίνεται άλλωστε σε πολλές πόλεις. Εκεί κάποιες φορές, τα τάιζαν οι περαστικοί, άλλοτε όχι, αλλά κάνανε κάθε μέρα το πρωινό τους συμβούλιο. Συζητούσαν πώς περάσανε τη μέρα τους, πού πετάξανε, πού υπάρχει καλό φαγητό, αν χάθηκε κάποιο, και άλλα πολλά.

Ένα αστέρι κάθοταν ψηλά στους ουρανούς
Ήξερε πως τον θαύμαζαν
Μα ήθελε ναν μ' αυτούς
Τους γήινους που το θωρούν πως είναι μαγικό
Ένα αστέρι κάθονταν ψηλά στον ουρανό

Έναν καιρό και μία φορά, κάπου στ΄ αστέρια εκεί κοντά, ζούσε ένα σύννεφο μικρό, που όλο καθόταν μοναχό.

Κάποτε σε μία ντουλάπα, όπως μπορεί να συμβαίνει σε πολλές ντουλάπες στον κόσμο, κάθονταν ένα καλοστημένο, μοσχομυριστό, ακριβό, σιδερωμένο, απαλό, γυαλιστερό, μακρύ και συννεφί φόρεμα. Ήταν το πιο όμορφο φόρεμα σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη. Έξω από την ντουλάπα, πεταμένο στην καρέκλα, στο κρεβάτι, καμιά φορά και στο ίδιο το πάτωμα, καθόταν ένα φούτερ.