Τα κεράκια στην τούρτα της γιαγιάς

Συγγραφέας παραμυθιού

Γεια σας παιδιά! Είμαι ο Βίκτωρ και θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία! Είμαι 7 χρόνων και φέτος ξεκίνησα τη Δευτέρα Δημοτικού! Δύσκολη τάξη! Έχω μια μαμά που τη λένε Ντόνα, έναν μπαμπά, τον Έρικ και δύο αδέρφια, τον Τόνυ που είναι 11 χρονών και πηγαίνει στην Έκτη Δημοτικού και τη Λίλη που είναι 3 χρόνων και δεν πηγαίνει ακόμα σχολείο –η τυχερή!- Α! Έχω και μία γιαγιά, την Άλις και σήμερα, νομίζω, ότι θα μπορέσω να σας πω με σιγουριά πόσο χρονών είναι! Έχει τα γενέθλιά της σήμερα και το απόγευμα θα κόψουμε την τούρτα! Ξέρετε, μέχρι πέρσι δεν ήξερα πόσο χρονών είναι η γιαγιά μου γιατί όσες φορές τη ρώτησα δεν θυμόταν να μου πει και όσες φορές προσπάθησα να το καταλάβω μετρώντας τα κεράκια πάνω στην τούρτα δεν τα κατάφερνα, γιατί είναι τοοοοοσα πολλά που δεν προλάβαινα να τα μετρήσω όλα! Σήμερα όμως θα τα καταφέρω ,ξέρετε γιατί; Γιατί ΕΜΑΘΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟ! Ει, μη γελάτε, δεν ήταν καθόλου εύκολο να το καταφέρω! Ώρα να σας διηγηθώ τώρα πώς τα κατάφερα, αν θέλετε, τι λέτε;

Λοιπόν, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ένα μαγαζί με ρούχα λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας κι έτσι λείπουν κάποιες ώρες απότο σπίτι. Η Λίλη, μένει στο σπίτι με τη γιαγιά και εγώ και ο Τόνυ πηγαίνουμε στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μας. Δεν είναι καθόλου εύκολο το να είσαι μαθητής, ξέρετε. Πρέπει από νωρίς το πρωί να είσαι στο σχολείο και να μείνεις εκεί μέχρι αργά το απόγευμα και όλες αυτές τις ώρες γράφεις, διαβάζεις, ακούς τη δασκάλα να σου μαθαίνει πολλά καινούρια πράγματα κάθε μέρα! Ουφ, και μόνο που τα θυμάμαι κουράζομαι.

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μας βάζουν και για το σπίτι μαθήματα! Κάθε απόγευμα, ο Τόνυ κι εγώ, κλεινόμαστε στα δωμάτιά μας και προετοιμαζόμαστε γιατην επόμενη μέρα. Αντιγραφή, ανάγνωση, ορθογραφία, γραμματική, συντακτικό, ιστορία… και το χειρότερο όλων…Μαθηματικά! Συγκεκριμένα, πολλαπλασιασμό! Δεν μπορώ να τον μάθω. Δεν μπορούσα βασικά. Όσο κι αν έκλαιγα πάνω από το βιβλίο.

- «Δεν προσπαθείς, Βίκτωρ!» μου έλεγε η μαμά κάθε φορά που με έβλεπε να κλαίω επειδή πάλι δεν μπόρεσα να μάθω τον πολλαπλασιασμό.

- «Προσπαθώ, μαμά! Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να το μάθω! Ό,τι κι αν κάνω δεν θα μπορέσω να το μάθω ποτέ!» της απαντούσα και έκλαιγα πιο πολύ.

Η μαμά τότε με αγκάλιαζε και συνέχιζε να λέει τα δικά της:

- «Αγοράκι μου, φυσικά και μπορείς να το μάθεις! Και τον πολλαπλασιασμό, και ό,τι άλλο θέλεις. Αρκεί να το θες πραγματικά. Πρέπει να καταλάβεις, τώρα που μεγάλωσες, πως οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα, αρκεί να προσπαθήσουν για αυτά που θέλουν!»

Με θύμωνε πολύ που έλεγε ότι δεν προσπαθώ και ότι δεν θέλω να το μάθω. Λες κι εμένα μου άρεσε που όλοι οι συμμαθητές μου ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά όλους τουςπολλαπλασιασμούς από το 1 μέχρι το 12 κι εγώ δεν ήξερα καλά καλά από το 1 μέχρι το 2!

Σήμερα που σας τα διηγούμαι όλα αυτά έχει περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα από την τελευταία φορά που παραπονέθηκα πως δεν μπορώ να μάθω τον πολλαπλασιασμό.Πλέον, μπορώ να πω ότι τον ξέρω και μάλιστα αρκετά καλά! Και ξέρετε ποιος με βοήθησε πάνω σε αυτό; Η μικρή μου αδερφή η Λίλη! Ναι, ναι! Η Λίλη και η γιαγιά μου! Ακούστε πώς το κατάφεραν...

Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν –όπωςπάντα- στο σχολείο. Είχε έρθει εκείνη η δύσκολη ώρα, η ώρα των Μαθηματικών. Η κυρία για ακόμη μία φορά εξέταζε τον πολλαπλασιασμό. Εγώ ήμουν τυχερός και δεν με είχε ρωτήσει ποτέ! Εκείνη τη μέρα όμως, μάλλον η τύχη μου με εγκατέλειψε γιατί η κυρία ρώτησε πρώτο απ’ όλους ποιον λέτε; ΕΜΕΝΑ!

- «Πόσο κάνει 8 φορές το 6 να μας απαντήσει… ο Βίκτωρ!»

Πάγωσε το αίμα μου μόλις άκουσα την κυρία να λέει το όνομά μου!

«Τι να απαντήσω τώρα; Αφού δεν ξέρω τίποτα! Να πω ένα νούμερο στην τύχη; Ρεζίλι θα γίνω». Αυτές οισκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Πρέπει να είχα γίνει κατακόκκινος από την ντροπή μου! Κάτι έπρεπε να πω, η κυρία περίμενε και τα παιδιά με κοιτούσαν. Εκείνη την ώρα θυμήθηκα μια συμβουλή της μαμάς μου:

- «Όλα τα καλά παιδάκια έχουν γλώσσα καθαρή και δεν λένε ψεματάκια!».

Αποφάσισα να πω την αλήθεια στην κυρία. Πήρα μια βαθιά ανάσα, κοίταξα προς την έδρα και είπα δυνατά:

- «Κυρία, συγγνώμη, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να μάθω τον πολλαπλασιασμό!»

Ενώ ήμουν σίγουρος ότι η κυρία θα θύμωνε που ήμουν αδιάβαστος, αυτή απλώς χαμογέλασε και μου είπε:

- «Δεν πειράζει, Βίκτωρ! Ελπίζω μέχρι την άλλη εβδομάδα που θα γράψουμε τεστ να έχεις καταφέρει να τον μάθεις!»

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΠΕ; ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΕΣΤ; Ωχ Θεούλη μου, την πάτησα!

«Ψυχραιμία, Βίκτωρ» είπα στον εαυτό μου. «Θα το προσπαθήσεις. Σημασία έχει που δεν σε τιμώρησε». Με αυτές τις σκέψεις με παρηγορούσα μέχρι που χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Αυτό το διάλειμμα το περιμέναμε όλοι σαν τρελοί! Ο κολλητός μου φίλος, ο Τιμ, είχε φέρει μαζί του το καινούριο του επιτραπέζιο παιχνίδι για να παίξουμε όλη η τάξη μαζί. Έτρεξα μαζί μετους υπόλοιπους γεμάτος χαρά στο προαύλιο του σχολείου. Είχα μεγάλη αγωνία και περιέργεια για αυτό το καινούριο παιχνίδι. Όμως, όση ώρα ο Τιμ μοίραζε τις κάρτες με κοιτούσε διστακτικά.

- «Τι συμβαίνει, Τιμ;» τον ρώτησα.

- «Να, ξέρεις Βίκτωρ, δεν μπορείς να παίξεις μαζί μας. Για να παίξεις αυτό το παιχνίδι πρέπει να ξέρεις πολλαπλασιασμό. Οι κάρτες όλες είναι με πολλαπλασιασμό».

Δεν μίλησα. Δεν έδωσα καμία απάντηση. Έσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα απότους φίλους μου.

«Να πάρει! Μπήκε και στα παιχνίδια τώρα ο πολλαπλασιασμός! Πάει, το πήρα απόφαση. Αφού δεν μπορώ να μάθω τον πολλαπλασιασμό, δεν θα ξαναέρθω στο σχολείο ποτέ!»

Ο πολλαπλασιασμός και οι αριθμοί είναι παντού!!!

Το επόμενο πρωί, ήρθε η μαμά να με ξυπνήσει για να ετοιμαστώ για το σχολείο.

- «Σήκω Βικτωράκο μου! Είναι 7 η ώρα! Πρέπει να ετοιμαστείς για το σχολείο!» είπε η μαμά ανοίγοντας τις κουρτίνες. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου εισέβαλαν στο δωμάτιό μου και άφηναν να εννοηθεί ότι η μέρα θα ήταν υπέροχη! Όμως εγώ είχα αποφασίσει πωςδεν πρέπει να πάω ξανά στο σχολείο. Έπρεπε να βρω μια καλή δικαιολογία για να πω στη μαμά.

- «Μαμά, πονάει η κοιλιά μου, σε παρακαλώ γίνεται να μην πάω στο σχολείο σήμερα;» ρώτησα όλο αγωνία και ελπίζοντας πως θα μου έλεγε «Ναι, φυσικά, αγόρι μου, άμα σε πονάει η κοιλίτσα σου να μείνεις στο σπίτι, όμως εγώ θα πρέπει να φύγω. Θα είσαι με τη γιαγιά και τη Λίλη, εντάξει»;

- «Ναι, μαμά και θα είμαι και πολύ ήσυχος, στο υπόσχομαι!»

Με φίλησε στο μέτωπο και έφυγε. Λίγη ώρα μετά ήμουν έξω στην αυλή και έπαιζα με την αδερφή μου. Η γιαγιά με φώναξε κοντά της.

- «Βίκτωρ, έλα λίγο!»

- «Τι είναι γιαγιάκα μου;» τη ρώτησα μόλις έφτασα δίπλα της

- «Γιατί δεν ήθελες να πας στο σχολείο σήμερα;»

- «Τι εννοείς δεν ήθελα καλέ γιαγιά; Αφού είμαι άρρωστος, πώς θα πήγαινα;»

- «Έτσι δεν παίζουν τα άρρωστα παιδιά! Εσύ μια χαρά τρέχεις, παίζεις..! Πες μου λοιπόν, ποιος είναι ο λόγος που ήθελες σήμερα να μείνεις σπίτι; Στο υπόσχομαι ότι θα είναι το μυστικό μας!»

Κάπως έτσι με κατάφερε και της είπα τα όσα έγιναν την προηγούμενη μέρα στο σχολείο.

- «Για αυτό και αποφάσισα ότι θα σταματήσω εδώ το σχολείο. Αφού ούτως ή άλλως δεν θα καταφέρω ποτέ να μάθω τον πολλαπλασιασμό. Και στον πολλαπλασιασμό του 2 που είναι ο μόνος που ξέρω, κάνω λάθη. Είμαι αποτυχημένος».

- «Αγόρι μου, αποτυχημένος είναι μόνο ο άνθρωπος που δεν προσπαθεί. Όχι αυτός που προσπαθεί και κάνει λάθη. Τα λάθη μας βοηθάνε στην προσπάθειά μας να μάθουμε κάτι. Είναι λογικό να σε δυσκολεύει ο πολλαπλασιασμός! Είναι κάτι καινούριο για εσένα. Το ίδιο με είχε δυσκολέψει κι εμένα, και τον μπαμπά σου, αν πεις για τον Τόνυ, ουυυ! Εκεί να δεις δυσκολία! Προσπαθήσαμεόμως, δεν το βάλαμε κάτω! Δεν παραιτηθήκαμε με την πρώτη δυσκολία. Πρέπει να κοπιάσουμε για να καταφέρουμε να φτάσουμε στον στόχο μας, όποιος κι αν είναι αυτός. Δες για παράδειγμα τη Λίλη. Έχει πόση ώρα που παιδεύεται με το καινούριο της ποδήλατο. Δεν έχει μάθει ακόμα να κρατάει ισορροπία. Μετράς πόσες φορές έπεσε; Καμία από αυτές δεν είπε 'αστο καλό, δεν μπορώ να μάθω ποδήλατο!' Πέφτει, σηκώνεται, ξαναπροσπαθεί. Και να δεις που μέχρι το μεσημέρι θα το έχει καταφέρει. Βάλε έναν στόχο. Βρες έναν λόγο για τον οποίο θέλεις να μάθεις καλά τον πολλαπλασιασμό και φέρε τα βιβλία σου να το προσπαθήσουμε παρέα, να δούμε, εγώ θυμάμαι τίποτα;»

- «Έχω τρεις λόγους, γιαγιά, για να μάθω τον πολλαπλασιασμό. Για να πάρω Άριστα στο τεστ, για να μπορέσω να παίξω κι εγώ με τοεπιτραπέζιο του Τιμ και… για να μπορέσω να μετρήσω τα κεράκια στην τούρτα σου, γιαγιά!»

- «Χα χα χα! Ε, τότε τρέξε να φέρεις τα βιβλία σου!»

Έτσι, με τη βοήθεια της γιαγιάς έμαθα τον πολλαπλασιασμό! Α, και η Λίλη κατάφερε να κάνει ποδήλατο τελικά! Είχε δίκιο η γιαγιά μας! Όλα μπορεί να τα κάνει κάποιος που προσπαθεί και δεν παραιτείται! Ωχ, βλέπω την τούρτα!

- «Ελάτε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί για τη γιαγιά!» φώναξε η μαμά και όλοι τρέξαμε γύρω της.

- «Χρόνια πολλά γιαγιά!» φωνάξαμε όλοι χαρούμενοι, μόλις η γιαγιά έσβησε τα κεράκια!

- «Πάω να κόψω την τούρτα!» είπε η μαμά και ξεκίνησε προς την κουζίνα

- «Όχι, μαμά μισό λεπτό! Θέλω να μετρήσω τα κεράκια στην τούρτα της γιαγιάς!»

- «Πάλι βρε Βίκτωρα; Αφού και πέρσι προσπάθησες και δεν μπόρεσες!»

- «Φέτος όμως, θα τα μετρήσω με άλλον τρόπο! Άσε σε παρακαλώ για δύο λεπτά την τούρτα στο τραπέζι».

Η μαμά άφησε την τούρτα και ο Βίκτωρ πλησίασε.

- «Λοιπόν η τούρτα έχει 8 σειρές κεράκια με…9 κεράκια η κάθε σειρά. Άρα η γιαγιά είναι…8 φορές το 9… 72 χρόνων!»

- «Μπράβο Βίκτωρ!» είπε η γιαγιά χαρούμενη! «Είμαι πολύ περήφανη για εσένα!»

- «Και θα γίνεις κι άλλο, γιαγιά, μόλις δειςαυτό. Πήρα Άριστα στο τεστ που γράψαμε χθες στο σχολείο στον πολλαπλασιασμό!»

- «Μπράβο αγάπη μου! Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι για εσένα!» είπε η μαμά και όλοι μαζί κάναμε μια αγκαλιά.

- «Λοιπόν, παιδιά μου, μικρά και μεγάλα», ξεκίνησε να μιλάει η γιαγιά, «σήμερα ο Βίκτωρ μας έδωσε ένα μάθημα θέλησης, επιμονής και υπομονής. Μας έδειξε πως δεν αρκεί να βάζουμε στόχους, αλλά πως πρέπει να δουλέψουμε πάνω σε αυτούς, να κοπιάσουμε, να προσπαθήσουμε. Μια εβδομάδα τώρα δεν σταμάτησε να διαβάζει τον πολλαπλασιασμό που τόσο τον δυσκόλευε. Του φαινόταν ακατόρθωτο, όπως ο ίδιος μου είχε πει. Κι όμως. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν έχει προσπαθήσει ποτέ και για τίποτα. Είμαι πολύ περήφανη για εσένα, Βίκτωρ, για όλους σας είμαι περήφανη και χαίρομαι που είστε εσείς η οικογένειά μου! Σας αγαπώ πολύ!»

- «Κι εμείς σ’ αγαπάμε!» απαντήσαμε όλοι μαζί και δώσαμε ο καθένας με τη σειρά από ένα φιλί στη γιαγιά.

Τώρα που σας τα διηγούμαι όλα αυτά είμαι στο δωμάτιό μου, και μόλις ξάπλωσα να κοιμηθώ γιατί αύριο έχω σχολείο. Πλέον θα έχω πάντα στο μυαλό μου τα λόγια της γιαγιάς: «Ο άνθρωπος που προσπαθεί μπορεί να καταφέρει τα πάντα!». Και να το θυμάστε κι εσείς φίλοι μου! Να βάζετε στόχους, να κυνηγάτε τα όνειρά σας, και να μην τα παρατάτε όσο δύσκολο κι αν φαίνεται να είναι, όσες φορές κι αν αποτύχετε! Να επιμένετε και να προσπαθείτε και στο τέλος θα πετύχετε!

- ΤΕΛΟΣ -

Κείμενο: Σοφία Υποδηματοπούλου
Εικόνες: www.paidika-paramythia.gr

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.6 (291 ψήφοι)