Ο Καθρέφτης

Συγγραφέας παραμυθιού

Ητανε μία φορά πριν χρόνια
ένας καθρέφτης στρογγυλός
σαν κυπαρίσσι ήταν ψηλός
κι όλος πολύ γυαλιστερός

Σ' ένα καφέ αυτός βρισκόταν
σε μία πόλη μακρινή
κι οι άνθρωποι πριν μπούνε μέσα
κοιτάζονταν όλοι εκεί...

Στον στρογγυλό τους τον καθρέφτη
που ήτανε πολύ ψηλός
πελώριος σαν κυπαρίσσι
κι όλος πολύ γυαλιστερός

'Αντρες, γυναίκες και παιδιά, στέκονταν μπροστά του πριν την είσοδό τους στο καφέ, και ο καθρέφτης όλο υπερηφάνεια, καμάρωνε σα να τους δίνει το εισιτήριο της εισόδου τους.

Σ' εμένα όλοι οι άνθρωποι
κοιτούν τον εαυτό τους
κι όμορφοι κι οι άσχημοι
να δουν το είδωλό τους
πώς νοιώθουνε πώς μοιάζουνε
σ' αυτή την κοινωνία
νομίζουν στο καθρέφτισμα
θα βρουν την ευτυχία
εγώ τους δίνω τη χαρά
να δουν την ομορφιά τους
να γίνουνε πιο όμορφοι
παρά τα βάσανά τους
να βάλουνε να βγάλουνε
ετούτο ή το άλλο
εγώ τους δίνω τη χαρά
το χρέος μου μεγάλο

Και έτσι πέρασαν τα χρόνια και οι καιροί, και ο καθρέφτης συνεχώς καμάρωνε για τη θέση του και για τον ρόλο που είχε αναλάβει. Ώσπου, μία μέρα ξαφνικά, όλα γύρω του αλλάξαν! Διαπίστωσε πως δεν καθρεφτίζονταν όλοι οι άνθρωποι πριν από την είσοδό τους στο καφέ. Για την ακρίβεια, κάποιοι τον προσπερνούσαν τρέχοντας. Άραγε για ποιο λόγο κάτι τέτοιο συνέβαινε; Να μην ένιωθαν καλά με το είδωλο τους ή κάτι άλλο πέρα απ' αυτό συνέβαινε;

Τόσο καιρό ενόμιζα
πως έδινα σ' ανθρώπους
χαρά για όσα έχουνε
παίνευαν τον εαυτό τους
όμως δεν έβλεπα καλά
κοιτούσα την εικόνα
κάτι επιφανειακό
που δε θα ζει αιώνια
τόσο καιρό έκανα καλό
μόνο σε κάποιους λίγους
συνάμα έκανα κακό
σε άλλους πιο πολλούς
τί άραγε συμβαίνει, τί άραγε συμβαίνει
στους ανθρώπους;
Ειν' άσχημοι είν' όμορφοι
τί έχει σημασία;
δεν ξέρω ποιο το νόημα
μα είναι αδικία...

Και από τη μέρα εκείνη και ύστερα, μεγάλη θλίψη έπιασε τον καθρέφτη. Ξεκίνησε να παρατηρεί όλους εκείνους που δε στέκονταν μπροστά του. Τους αφανείς ανθρώπους της καθημερινότητας, αυτούς που δεν ήθελαν να κοιτάζονται. Γιατί κάποιοι κοιτάζονται με τις ώρες και άλλοι με αποφεύγουν και με προσπερνούν σχεδόν τρέχοντας; σκεφτόταν. Δεν τους αρέσει η εικόνα τους ή έχουν άλλα πράγματα που τους απασχολούν; Και αν ναι, ποια είναι αυτά; Και με τις σκέψεις αυτές, ξεκίνησε να παρατηρεί ένα νέο. Ένα νέο που πάντα τον προσπερνούσε. Ένα νέο που δεν είχε καμιά ιδιαίτερη ομορφιά πάνω του. Έμπαινε γρήγορα στο καφέ, κάθονταν συνήθως σε ένα συγκεκριμένο τραπέζι. Τόσο καιρό ήταν εκεί όμως ποτέ δεν τον είχε προσέξει. Κάποιες φορές καθόταν μόνος του και διάβαζε. Άλλες φορές, καθόταν με παρέα ανθρώπων και συζητούσαν. Και παρατήρησε κάτι που δεν είχε ξαναδεί και ας είχε ρουφήξει τόσο καιρό τόσα πρόσωπα ανθρώπων. Τα χαμογελαστά του μάτια... Είτε όταν ήταν μόνος του, είτε όταν ήταν με παρέα, τα μάτια του χαμογελούσαν. Και όταν απολάμβανε το βιβλίο του, και όταν απολάμβανε τις κουβέντες του, και όταν απολάμβανε τον καφέ του, πάντα χαμογελούσε.

Νόμιζα πως είμαι αυτός
που κάνω να αισθάνονται καλά
οι άνθρωποι μέσα μου θαρρούν
πως βλέπουν ομορφιά
όμως δεν είναι αυτός σκοπός
σε τούτη τη ζωή
η ομορφιά η εξωτερική
είναι παροδική
ω συμφορά, μέγα κακό
είμαι επιφανειακός
ω συμφορά, μέγα κακό
είμαι επιφανειακός

Ο καθρέφτης, μόλις είχε ανακαλύψει κάτι που ποτέ του δεν είχε δει ξανά. Μέρα με τη μέρα στεναχωριόταν όλο και περισσότερο, κι άλλο, κι άλλο, ώσπου μία ήρεμη Κυριακή, που το καφέ ήταν γεμάτο κόσμο, μπααααμ, ακούγεται και όλοι τρομάξαν. Ο καθρέφτης, έσπασε κι έγινε χίλια κομμάτια...

Τον κόσμο τούτο δεν αντέχω
καλύτερα να καταρρεύσω
να φύγω απ' αυτή την πλάση
κι αληθινή ομορφιά να λάμψει
η θέση που' χω δε μ'αρέσει
ας μην είμαι άλλο πια στη μέση

Με αυτά τα λόγια ο καθρέφτης αποχαιρέτησε τον κόσμο των ανθρώπων. Πολλοί κρύφτηκαν κάτω από τα τραπέζια τους φοβούμενοι πως έχει γίνει κάποιος σεισμός. Άλλοι, έτρεξαν να δουν από κοντά τα συντρίμμια του. Ανάμεσα σε αυτούς, βρίσκονταν και ο νεαρός που τόσο καιρό ο καθρέφτης παρατηρούσε. Κοιτάζοντάς τον, ένιωσε κάτι περίεργο. Αν και ποτέ ως τώρα δεν είχε κοιταχτεί στον καθρέφτη αυτό, αισθάνονταν πως γνωρίζονται και πολύ καλά μάλιστα. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, μάζεψε όλα κομμάτια του, και τα πήρε μαζί του.

Η βδομάδα περνούσε και ο νέος με τα κομμάτια του καθρέφτη κανείς δε γνώριζε τί απέγινε. Έγινε ωστόσο, θέμα συζήτησης στο καφέ.

Ώσπου, την Κυριακή, μία βδομάδα μετά ακριβώς από τη μέρα που ο καθρέφτης είχε σπάσει, μπήκε στο μαγαζί ο νέος, κρατώντας ένα τεράστιο αντικείμενο που ήταν σκεπασμένο με ένα πανί. Όλοι στράφηκαν πάνω του. Ο νέος, κατευθύνθηκε προς τη θέση που παλιά υπήρχε ο καθρέφτης. Στη συνέχεια, έβγαλε το πανί, και αποκαλύφθηκε το δημιούργημά του. Ένας πίνακας κατασκευασμένος από τα συντρίμμια του καθρέφτη! Όλοι κοιτούσαν το δημιούργημά του με χαρά κι ευγνωμοσύνη, μα πιο πολύ απ' όλους ο ίδιος ο καθρέφτης, που πλέον, απ' εδώ και στο εξής θα αντανακλούσε την πραγματική ομορφιά...

Η ομορφιά η πραγματική
υπάρχει μόνο στην ψυχή
κι όλα τα επιφανειακά
είναι πολύ προσωρινά.

ΤΕΛΟΣ

Κείμενο: Άννα Πατσώνη

Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.7 (100 ψήφοι)