Ο διαφορετικός

Συγγραφέας παραμυθιού

Μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα μικρό χωριουδάκι, γεννήθηκε ένα αγοράκι ο Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί.

Καθώς μεγάλωνε έβλεπε τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν στην κεντρική πλατεία του χωριού για το καθημερινό απογευματινό τους παιχνίδι και ήθελε και ο ίδιος να μπορεί να παίξει μαζί τους, μα τα άλλα παιδιά τον θεωρούσαν διαφορετικό από εκείνους.

Μια μέρα που οι γονείς του Αλέξανδρου θέλησαν να τον πάνε και εκείνον όπως όλα τα παιδιά να παίξει στην πλατεία, ήταν τόσο ενθουσιασμένος που επιτέλους έφτασε και η δική του στιγμή να βγει για να παίξει με τα υπόλοιπα συνομήλικα παιδιά που από τη χαρά του η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, σχεδόν την αισθανόταν στο λαιμό του.

Όσο έπαιζε και σκάρωναν τα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν, η ευτυχία του μεγάλωνε. Θέλησε να δείξει στους υπόλοιπους πόσο χαρούμενος ήταν και σε μια στιγμή άρχισε να χοροπηδάει και να χτυπάει τη μια παλάμη του χεριού του με την άλλη κι ένα ένα παιδάκι τα έπαιρνε μια σφιχτή αγκαλιά, σχεδόν τα κυνηγούσε για να μπορέσει να τα αγκαλιάσει.

Τότε τα άλλα παιδιά σκέφτηκαν πόσο παράξενο παιδί ήταν ο Αλέξανδρος και σταμάτησαν να παίζουν μαζί του.

Όσο περνούσε ο καιρός και έβλεπε πως δεν ήθελαν να τον έχουν και εκείνον σε αυτή τη μεγάλη ομάδα των παιδιών, δεν ξανά ζήτησε από τους γονείς του να πάει στην πλατεία. Καθόταν μόνος και απομονωμένος στο σπίτι και τις καλές μέρες έβγαινε στον κήπο του σπιτιού για να ασχοληθεί με διαφορά παιχνίδια που του φάνταζαν βαρετά.

Οι γονείς του έβλεπαν πόσο στεναχωρημένος και κακοδιάθετος ήταν και προσπαθούσαν να βρουν μια λύση να τον κάνουν να νοιώσει καλύτερα. Πήγαιναν σε πάρκα, για περίπατο στο μικρό χωριουδάκι, έπαιζαν μπάλα μαζί του στις μεγάλες αλάνες του χωριού, μα μάταια εκείνος ένοιωθε ακόμη μοναξιά. Μέσα του ήξερε πως αυτό που τον κάνει χαρούμενο είναι να βρίσκεται με τα άλλα παιδιά και να ξεφαντώνουν παίζοντας και τρέχοντας. Ακόμη και οι άνθρωποι που ζούσαν στο ίδιο χωριό τον κοιτούσαν παράξενα σαν να είναι από αλλού φερμένος. Στην πραγματικότητα ήταν απλώς ένα ιδιαίτερο παιδί που έδειχνε έντονα τα συναισθήματα του. Μια σκέψη στο μυαλό του ήρθε λέγοντας στον εαυτό του

- Δεν πειράζει αν είμαι μόνος και κανείς δεν παίζει μαζί μου. Θα αποδείξω σε όλους ότι είμαι σαν όλους του άλλους.

Έτσι ο Αλέξανδρος αφοσιώθηκε στο σχολείο του και τις ελεύθερες ώρες του διάβαζε κάθε λογής βιβλίο που του άρεσε. Περνούσε ο καιρός και τα χρόνια ώσπου έφτασε είκοσι χρόνων, είχε μπει πλέον στη σχολή Καλών Τεχνών. Όταν ακόμη φοιτούσε είχε καταφέρει να δημιουργήσει υπέροχα έργα που αναδείκνυε πόση ομορφιά κρύβει η τέχνη.

Αφού καταξιώθηκε και αναγνωρίστηκε ως ένας πολύ καλός καλλιτέχνης είχε ήδη καταφέρει τον προσωπικό του στόχο που τότε είχε βάλει ως παιδί. Τα καλοκαίρια έκανε ένα διάλειμμα επιστρέφοντας στο χωριό του για τις διακοπές του.

Καθώς περπατούσε μια μέρα και απολάμβανε τα όμορφα τοπία του τόπου του μια γνώριμη φωνή τον σταμάτησε:

- Καλώς ήλθες Αλέξανδρε! Πώς είσαι;

Ήταν ο Κώστας ένα από τα παιδάκια που τον είχανε αφήσει στο περιθώριο τότε. Ο Αλέξανδρος πάντα ευγενικός του απάντησε:

- Καλησπέρα, είμαι καλά. Ευχαριστώ!

Και προχώρησε στην πορεία του.

Αυτό το καλοκαίρι ήταν ξεχωριστό. Όποιος τον έβλεπε πάντα κοντοστέκονταν για να μάθει τα νέα του και να του δώσει συγχαρητήρια για την πορεία του. Βλέπετε ο Αλέξανδρος ήταν ο "διαφορετικός" γιατί σαν παιδί είχε έναν ξεχωριστό και όλο ενθουσιασμό τρόπο να δείχνει τα συναισθήματα του κι αυτό έμοιαζε τόσο παράξενο στους άλλους. Όμως ο ίδιος είχε συγχώρησε όλους εκείνους που τότε τον έβαζαν σε περιθώριο και ήξερε πως πλέον είχε καταφέρει να φτάσει τον στόχο του αποδεικνύοντας σε όλους ότι είναι όπως όλοι οι υπόλοιποι. ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι αλλά ίσοι! 

ΤΕΛΟΣ

Κείμενο: Άννα Τριχωνα

Εικονογράφηση: www.paidika-paramythia.gr

Πληροφορίες
Κατηγορία παραμυθιού
Ετος πρώτης δημοσίευσης
Προέλευση (περιοχή)
Δώσε αστέρια
Average: 4.8 (206 ψήφοι)