Αφιερωμένο στη δικιά μας Μελίτα που μας χρωμάτισε τη ζωή με τα καταπράσινα μάτια της!
«Με κοιτάς, μα δε με βλέπεις
Κι όταν βλέπεις, κάπως τρέμεις
Κι αν περάσω από μπροστά σου
Θα με διώξεις μακριά σου
Τι φοβάσαι που δεν ξέρω;
Δε με βλέπεις; Υποφέρω!
Κοίταξε με, δωσ'μου χάδι
Πάρε με απ' το σκοτάδι»
- «Τι γράφεις, Μελίτα;» ρώτησε ο Μαξ γεμάτος περιέργεια τη νεοφερμένη αδέσποτη σκυλίτσα της πλατείας.
- «Ένα ποίημα! Θες να ακούσεις;» αποκρίθηκε εκείνη γεμάτη περηφάνια.
Η Μελίτα, αυτό ήταν το όνομα της, από την ώρα που άραξε σε εκείνη την πλατεία, όλο γράφει. Γράφει, σβήνει, γράφει, σβήνει και κανέναν δεν αφήνει να δει τι στο καλό γράφει τόσες ώρες. Μόνο τον Μαξ εμπιστεύτηκε από το πρώτο λεπτό.
- «Και βέβαια θέλω!» γάβγισε ανυπόμονα ο Μαξ κι εκείνη άρχισε να του διαβάζει το καινούριο της ποίημα. Εκείνος την άκουγε προσεκτικά και χαμογελούσε. Μόλις τελείωσε πήρε το θάρρος και τη ρώτησε «Για ποιον το έγραψες αυτό; Τι συμβολίζει;» Εκείνη παραξενεύτηκε που δεν το κατάλαβε και του απάντησε κοφτά, σχεδόν απαξιωτικά «Τι χαζός που είσαι! Είναι για όλα εμάς τα αδέσποτα σκυλάκια, ένα ποίημα προς τους ανθρώπους. Τους απάνθρωπους! Που περνούν δίπλα μας και μας χλευάζουν, που τους πλησιάζουμε και μας φοβούνται, που ξαπλώνουμε κάτω προσφέροντας τις κοιλιές μας για χάδι και αδιαφορούν. Για αυτούς το έγραψα. Για να δουν!»
Ο Μαξ σάστισε. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πραγματικά πόσο άσχημα τους φέρονταν οι άνθρωποι.
Τη συζήτηση τους διέκοψε ο ήχος μιας γνώριμης, για τον Μαξ, φωνής.
- «Η Ζωή! Ήρθε η Ζωή!» άρχισε να γαβγίζει και έτρεξε βιαστικά προς το μέρος της με την ουρά να κάνει τρελούς κύκλους.
- «Ποια είναι η Ζωή;» ρώτησε απορημένη η Μελίτα την Τζένη, μια έγκυο γάτα που άραζε στον ήλιο.
- «Μια εθελόντρια της φιλοζωικής. Έρχεται κάθε μέρα και μας φέρνει να φάμε. Σούπερ τύπισσα. Την πάω πολύ.» απάντησε εκείνη και σηκώθηκε βαριεστημένα για να φάει.
Η Ζωή έριξε το βλέμμα της στη Μελίτα. Χαμογέλασε. «Νέο μέλος; Καλώς ήρθες! Για έλα εδώ να σε δω.»
Την αγκάλιασε, της χάρισε πολλά χάδια και έπειτα την έβαλε με προσοχή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Πριν κλείσει την πόρτα την άκουσε να γαβγίζει μανιασμένα, σαν κάτι να ήθελε να πει. Η Μελίτα κατέβηκε με ένα σάλτο απ' το αυτοκίνητο κι έτρεξε προς την υπόλοιπη αγέλη.
- «Πού με πάνε;» ρώτησε
- «Σε καταφύγιο. Είσαι τυχερή. Είσαι μικρή και θα σου βρουν γρήγορα σπίτι. Για αυτό σε παίρνουν. Εμείς γεράσαμε, θα σαπίσουμε εδώ.» αποκρίθηκε λυπημένα η Βανίλια, μια άλλη καφετιά αδέσποτη σκυλίτσα.
Η Μελίτα χάρηκε πολύ αλλά δεν ήθελε να τους αφήσει όλους πίσω. Άκουσε τη Ζωή να τη φωνάζει, αποχαιρέτησε τους φίλους της και ξεκίνησε για το καταφύγιο.
Όταν έφτασε άρχισαν όλοι να την κοιτάζουν χαμογελώντας, να την βγάζουν φωτογραφίες και να τις κάνουν γλύκες. Δεν ήξερε πως έμοιαζε, πως ήταν η μορφή της, αλλά καταλάβαινε πως ήταν όμορφη και τσαχπίνα με καταπράσινα ματάκια που όλοι σχολίαζαν ενθουσιασμένοι.
Η Μελίτα έμεινε στο καταφύγιο όλο το βράδυ και συζητούσε με τα υπόλοιπα αδέσποτα. Έφαγε, ήπιε..πέρασε ζάχαρη! Όμως, φοβόταν. Και της έλειπαν οι φίλοι της. Κυρίως ο Μαξ. «Θα βρεις γρήγορα σπίτι. Στο λέω εγώ.» άκουσε ένα σιγανό γάβγισμα
- «Ποιος είσαι εσύ;» ρώτησε
- «Με λένε Ερμή. Άκουσα που έλεγαν ότι θα έρθει μια οικογένεια να σε δει απ' τη Θεσσαλονίκη.»
Η Μελίτα χάρηκε πολύ. Μπουγάτσα, κουλούρια, τρίγωνα Πανοράματος! Τόσες λιχουδιές!
Όταν ξύπνησε είδε μπροστά της τα γαλανά μάτια της Ζωής και άρχισε να κουνάει την ουρά της.
- «Είσαι πολύ τυχερή, κορίτσι μου. Βρήκες σπιτάκι.» της είπε χαμογελώντας
Η Μελίτα μπήκε όλο χαρά στο αυτοκίνητο και χάζευε τα αμάξια που περνούσαν δίπλα της. Ξαφνικά είδε τρεις φιγούρες να την πλησιάζουν. Ένα ζευγάρι κι ένα κορίτσι. Η Ζωή την ακούμπησε στα χέρια του κοριτσιού και τα μάτια της έλαμψαν. Ένιωσε εμπιστοσύνη. Ένιωσε αγάπη, τρυφερότητα, στοργή. Ένιωσε δυνατή και ευτυχισμένη. Σε μια στιγμή, σε ένα χάδι ένιωσε όλα όσα είχε στερηθεί τους τρεις μήνες που ζούσε. Ήταν πλέον πλήρης. Βέβαια, τελικά δε θα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν την ένοιαξε καθόλου. Της αρκούσε που θα άραζε ανέμελη στους καναπέδες, θα τους γέμιζε με τρίχες και θα κοιμόταν ήρεμη στα πόδια του κοριτσιού.
«Αγαπητή μου οικογένεια,
Αρχικά σας ευχαριστώ που με πήρατε αν και κανονικά εσείς θα έπρεπε να ευχαριστείτε που δέχτηκα να έρθω. Συγγνώμη που γεμίζω τα ρούχα σας με τρίχες, που σας γεμίζω σάλια, που γαβγίζω τα βράδια και που τσακώνομαι ασταμάτητα με τη γειτόνισσα. Συγγνώμη που βαριέμαι να πλυθώ, που κοιμάμαι όλη μέρα, που δε βγάζω τον σκασμό. Από αγάπη τα κάνω! Από αγάπη και ευγνωμοσύνη γιατί μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω. Κι όχι απλά να ζήσω, να ζήσω ευτυχισμένη. Σας ευχαριστώ που διαλέξατε εμένα και τις εκατοντάδες μου προσωπικότητες, λίγο λυκάκι, λίγο πιτμπουλάκι, λίγο λαμπραντοράκι και γενικά λίγο απ' όλα, ενώ θα μπορούσατε να διαλέξετε μια και καλή. Καλύτερη από μένα, πάντως, δύσκολα! Αν ποτέ σας αφήσω, γιατί αν και δεν το θέλω θα συμβεί, να ανοίξετε ξανά την τεράστια αγκαλιά σας και να σώσετε ξανά άλλο ένα αδεσποτάκι. Ιδανικά κάποιο φιλαράκι απ' τα παλιά! Κάποιο που το 'χει ανάγκη.
Με αγάπη, Μελίτα »
- «Τι γράφει πάλι αυτό το σκυλί;» ρώτησε ο Άρης, ο νταής της γειτονιάς
- «Άστην ήσυχη! Ξέρεις πόσο της αρέσει να γράφει.» του απάντησε αυστηρά ο Σίμπα, ο τυφλός γέρο-γάτος.
Και την άφησαν να γράφει, τρία ολόκληρα χρόνια μετά από τότε, στην πλατεία, με τους παλιόφιλους που μισούσε τους ανθρώπους. Τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει κάπως. Έγραφε για εκείνους που αγαπούσε, που ευχαριστούσε, που δε φοβόταν. Έγραφε για εκείνους που την έσωσαν και μαζί με εκείνη σώθηκαν κι αυτοί. Έγραφε για τη δική της οικογένεια. Για τη μαμά, το μπαμπά και την αδερφή της. Για πραγματικούς ανθρώπους. Κι όχι απάνθρωπους.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων 04/04/2022, αν σκεφτείτε να μεγαλώσετε την οικογένειά σας με ένα τετράποδο η πρόταση είναι μια: «Υιοθετώ. Δεν αγοράζω.» Διδάξετε στα παιδιά σας την αξία της υιοθεσίας αδέσποτων ζώων, την ανιδιοτελή αγάπη και την προσφορά.
Κείμενο: Κάτια Σταύρου
Εικόνες: www.paidika-paramythia.gr
Super