Η σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει και τα πρώτα ζόρια με τα μαθήματα ξεκινούσαν. Ευτυχώς, όμως για τα παιδιά, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είχαν ένα μικρό διάλειμμα μιας άλλης γιορτής, που αν και σύντομη, ήταν απ' τις αγαπημένες τους γιορτές του κόσμου. Αυτή του Χαλογουίν.
Σαν όλα τα παιδιά λοιπόν, οι δύο φίλοι αυτής της ιστορίας, η Φρίντα και ο Τόμας, μαζεύτηκαν ένα απόγευμα στο σπίτι του Πάμπλο, που είχε μία αυλή γεμάτη κολοκύθες για να διαλέξουν τις πιο μεγάλες για να τους χαράξουν τρομακτικά χαρακτηριστικά. Πρώτος ξεκίνησε ο Πάμπλο, που έκανε τρομακτικά μάτια και θυμωμένο πρόσωπο στη δικιά του κολοκύθα.
Η Φρίντα, έκανε την κολοκύθα της να ουρλιάζει.
Μα όταν ήρθε η σειρά του Τόμας να κάνει τη δική του, καθώς πήγε να χαράξει τη γραμμή στη δικιά του, του ξέφυγε και της έκανε ένα μεγάλο και πλατύ χαμόγελο. Ο Πάμπλο και η Φρίντα αρχίζουν να τον κοροϊδεύουν…
- Χαχαχα, τι γλυκούλα που είναι…
- Θέλω να κοιμηθώ μαζί της το βράδυ, μοιάζει με αρκουδάκι…
- Τι κρίμα που δε θα μπορείς να βγεις στους δρόμους μαζί μας και να τρομάζεις τον κόσμο… ή μάλλον μπορείς να βγεις και να τους δίνεις φιλάκια…
Αυτά και άλλα παρόμοια έλεγαν τα παιδιά και κορόιδευαν όλο και περισσότερο τον καημένο τον Τόμας. Και μπήκαν μέσα στο σπίτι για να ψάξουν τρομακτικές στολές και για να βγουν στο δρόμο, χωρίς να καταλάβουν ότι ο Τόμας είχε μείνει πίσω.
Οι δρόμοι, ήταν όλοι γεμάτοι παιδιά, και, όσο για τους μεγάλους ήταν σα να' χαν μπει όλοι σε παύση από τις δουλειές τους και είχαν κλειστεί στα σπίτια τους. Τα παιδιά ένιωθαν να πρωταγωνιστούν σε μία ταινία…
Εν τω μεταξύ, οι δύο φίλοι, ήταν έτοιμοι, ντυμένοι και με τις τρομαχτικές κολοκύθες τους στο χέρι, βγήκαν στο δρόμο… χωρίς να δούνε τον Τόμας που ήταν μόνος του στην αυλή, και προσπαθούσε να διορθώσει τη χαμογελαστή κολοκύθα του, ώστε να μοιάζει τρομακτική, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Στο τέλος, στεναχωρημένος, έδωσε μία τόσο δυνατή κλοτσιά στην κολοκύθα του, που από τη δύναμή που έβαλε, βγήκε έξω από την αυλή και κύλησε στο δρόμο.
Η ώρα περνούσε και όλοι γελούσαν με τα αστεία που γίνονταν στη γειτονιά, μέχρι που
- ΑΑΑΑΑ, ακούγεται μία τσιρίδα… Μία κολοκύθα που περπατάει μόνη της… Και γελάει κιόλας!, ακούγεται μία τρομαγμένη φωνή…
Αμέσως όλα τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω της. Ήταν μία χαρούμενη κολοκύθα, κάτι που δε συμβαίνει ποτέ στο Χαλογουίν…
Πανικόβλητα παιδιά άρχισαν να τρέχουν πάνω κάτω…
- Τα φαντάσματα είναι αληθινά, φώναζαν και έψαχναν να κρυφτούν.
Μέσα στον πανικό από μακριά, εμφανίζεται να περπατάει ο Τόμας, που είχε ακούσει τις φωνές. Καθώς πλησίαζε, κατάλαβε. Και χαρούμενος συνέχισε να κάνει την βόλτα του στην άδεια πόλη.
Από τότε και κάθε χρόνο, φτιάχνει μόνο μία χαρούμενη κολοκύθα, και την κλοτσάει σε μία διαφορετική γωνιά της πόλης.
Γιατί, αν και μικρός, ξέρει… πως είναι τέλειο να κάνεις κάτι μοναδικό… και στην πόλη του λένε πως αν βρεις μία χαρούμενη κολοκύθα, θα είσαι ο τυχερός της χρονιάς και δε θα σε φοβερίσει τίποτα μέχρι να ξαναβγούν τα φαντάσματα στους δρόμους!
Κείμενο: Άννα Πατσώνη
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια