Η περιπετειώδης γάτα που ήθελε να μάθει να πετάει

Συγγραφέας παραμυθιού

Μία φορά και έναν καιρό, ζούσε μία μικρόσωμη γατούλα με γκρίζο τρίχωμα και κίτρινα γλυκά ματάκια. Ζούσε με τους γονείς της, την Άρτεμη και τον Τίμο σε ένα δάσος που κατοικούσαν μόνο μικρά, ακίνδυνα ζωάκια. Η Τερέζα, όπως την έλεγαν, ήταν παιχνιδιάρα. Της άρεσαν πολύ οι περιπέτειες και τα παιχνίδια δράσης. Είχε δύο αδέλφια, τον Μίκυ και τη Λυδία, που δεν της έμοιαζαν καθόλου. Ήταν δύο παχουλά γατάκια που όλη την ημέρα ήταν ξαπλωμένα. Ήταν ήσυχα γατιά και πολύ τεμπέλικα.

Μία μέρα προς το τέλος της άνοιξης, που η Τερέζα είχε μεγαλώσει αρκετά και ήξερε να προσέχει και να υπερασπίζεται τον εαυτό της, αποφάσισε να αφήσει την οικογένεια και το σπίτι της αλλά και το όμορφο δάσος και να πάει να ζήσει μία περιπέτεια, μία πραγματική περιπέτεια. Έτσι, αφού αποχαιρέτησε τους γονείς και τα αδέρφια της, ξεκίνησε με κατεύθυνση το άγνωστο.

Καθώς προχωρούσε, άρχισε να φοβάται, δεν ήξερε αν θα τα κατάφερνε. Τα παιχνίδια της ήταν διασκεδαστικά, με παρέμεναν παιχνίδια. Ίσως, να μην ήταν έτοιμη ακόμα. Ποτέ δεν είχε απομακρυνθεί από το σπίτι της. Μάλλον είχε βιαστεί. Σταμάτησε. Η καρδιά της χτυπούσε πιο γρήγορα από ποτέ! Πιο γρήγορα και από τότε που τρεις μεγάλες γάτες την κυνηγούσαν, θέλοντας να της κάνουν κακό. Προς τα πού να πήγαινε; Τι κατεύθυνση να έπαιρνε; Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Φοβόταν και κρύωνε.

Ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο όταν είχε πια σκοτεινιάσει. Η νύχτα ήταν τρομακτική. Οι σκιές των δέντρων θύμιζαν άγρια τέρατα, έτοιμα να «υποδεχτούν» οτιδήποτε πλησιάσει. Η Τερέζα τρέμοντας αποκοιμήθηκε, με τη σκέψη πως την επομένη θα επέστρεφε στο σπίτι της. Άφησε όμως ένα αναπάντητο ερώτημα: Θυμόταν άραγε το δρόμο;

Την άλλη μέρα μόλις άνοιξε τα μάτια της, είδε ένα μπλε πλασματάκι να την κοιτάζει με περιέργεια. Πήδηξε τρομαγμένη στο χαμηλό κλαδί ενός δέντρου. Έτριψε τα γλυκά ματάκια της και κατάλαβε πως απέναντί της ήταν ένα πουλάκι. Ήξερε πως δε θα της έκανε κακό. Πήδηξε ξανά κάτω και τώρα ήταν η σειρά από το πουλάκι να τρομάξει, αλλά γρήγορα γύρισε στη θέση του.

- Γεια σου είμαι η Τερέζα. Πώς σε λένε; ρώτησε το πουλάκι η Τερέζα

- Είμαι ο Ρίο, ένα μικρό παπαγαλάκι από το δάσος, που το έσκασα. Εσύ πώς βρέθηκες εδώ;

- Το έσκασα και εγώ, γιατί νόμιζα πως λάτρευα τις περιπέτειες. Από μικρό γατάκι προσποιούμουν πως ήμουν μακριά από το σπίτι μου, αντιμετώπιζα δυνατότερα και μεγαλύτερα γατιά, Έσωζα τα μικρότερα ζώα της περιοχής μου και ένιωθα σαν να ήμουν ηρωίδα. Επίσης, έκανα ότι μπορούσα να πετάξω δίπλα στα σύννεφα, στα δέντρα και πάνω τη μικρή λιμνούλα του δάσους.

Τα δύο ζωάκια έγιναν πολύ γρήγορα φίλοι. Η Τερέζα σταμάτησε να φοβάται. Συνέχισε το δρόμο της πλάι σε έναν στενό της φίλο που τον είχε ανάγκη, όπως ακριβώς και εκείνος.

Ο καιρός περνούσε ευχάριστα για τους δύο μικρούς μας φίλους. Έκαναν βόλτες, συζητούσαν, έπαιζαν, γελούσαν, έτρωγαν και κοιμόντουσαν για να μπορέσουν να τα επαναλάβουν όλα αυτά την επόμενη μέρα. Η Τερέζα έμαθε στον Ρίο πώς να σκαρφαλώνει με τα δύο ποδαράκια του πάνω σε οποιοδήποτε δέντρο. Το βρήκε πολύ διασκεδαστικό, παρόλο που υπήρχε ευκολότερος τρόπος για αυτόν να ανεβαίνει, με το να πετάει. Πάντοτε του άρεσε να σκαρφαλώνει.

- Θέλω και εγώ να σου μάθω κάτι! Είπε στην Τερέζα ο Ρίο

- Σε παρακαλώ πολύ, μπορείς να μου μάθεις να πετάω; Θα χαιρόμουνα πάρα πολύ αν πραγματοποιούνταν αυτό μου το όνειρο! Τον παρακάλεσε εκείνη

- Ευχαρίστως, άμα το θέλεις, απλά δεν ξέρω αν γίνεται… Απάντησε ο Ρίο

- Ω ας προσπαθήσουμε! Είπε η Τερέζα γεμάτη αποφασιστικότητα

Τα μαθήματα άρχισαν την επόμενη μέρα. Ο Ρίο έδειξε στην Τερέζα τον τρόπο που πρέπει να ανοίγει τα χέρια της, μετά πως να τα πηγαίνει πάνω-κάτω και τέλος πως να ξεκινάει το πέταγμα. Η Τερέζα με όλον τον ενθουσιασμό και τη θέληση προσπάθησε, προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε. Έκανε δοκιμές για δύο περίπου συνεχόμενες ώρες (πάντα με τη βοήθεια του Ρίο), ώσπου απογοητευμένη έκανε ένα διάλειμμα. Όμως δεν τα παράτησε και σε αρκετό καιρό τα κατάφερε.

- Μπόρεσα, μπόρεσα! Πετά, πετάω! Χοροπηδούσε γελώντας με τον Ρίο πάνω στη μαλακιά, ζεστή άμμο μιας παραλίας.

- Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Σε ευχαριστώ! Έλεγε συνέχεια στον μικρό της φίλο.

Οι ευχές και των δύο πραγματοποιήθηκαν. Οι δύο φίλοι έζησαν μαζί για μία ζωή, και ήταν στα αλήθεια πολύ ευτυχισμένοι!

ΤΕΛΟΣ