Αγαπημένε μου Άι Βασίλη,
Φέτος τα Χριστούγεννα δε θέλω να μου φέρεις δώρο. Θέλω όμως, σε παρακαλώ πολύ - πολύ – πολυυύ, να μου κάνεις μια χάρη. Θέλω να πας ένα γράμμα στη μαμά μου που ζει στον ουρανό. Για σένα που πετάς εκεί ψηλά με το έλκηθρο σου δε θα είναι και τόσο δύσκολο να της το δώσεις. Έτσι δεν είναι;
Στο ταχυδρομείο που ρώτησα, μια μέρα που γύριζα απ’ το σχολείο, μου είπαν πως δεν μπορούν να στείλουν γράμμα στον ουρανό. Στεναχωρήθηκα πολύ εκείνη τη μέρα αλλά δε σταμάτησα να το σκέφτομαι και να προσπαθώ να βρω μια λύση.
Και τη βρήκα ένα βράδυ που πήγα να διαλέξω ένα βιβλίο, για να μου διαβάσει ο μπαμπάς μου πριν κοιμηθώ. Σε είδα ξαφνικά μπροστά μου πάνω στο έλκηθρο σου να πετάς στον ουρανό. Όχι εσένα τον ίδιο φυσικά, αλλά την εικόνα σου πάνω στο εξώφυλλο ενός βιβλίου με χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Το άρπαξα στην αγκαλιά μου όλο χαρά και σκέφτηκα, έτσι θα στείλω το γράμμα στη μαμά μου.
Δεν ξέρω όμως να σου πω που ακριβώς μένει η μαμά μου και μάλλον ούτε ο μπαμπάς μου ξέρει γιατί όσες φορές τον έχω ρωτήσει μου λέει ότι είναι εκεί κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και με βλέπει.
Αχ πόσο θα ήθελα να μπορούσα να την έβλεπα κι εγώ αλλά όλοι μου λένε ότι αυτό δε γίνεται. Όλοι εκτός από τη φίλη μου την Πιπίτσα που λέει ότι αν βρούμε ένα μεγάλο τηλεσκόπιο από αυτά που έχουν και βλέπουν τα άστρα είναι σίγουρο ότι θα μπορούμε να δούμε και τη μαμά μου. Δυστυχώς, όμως, ούτε εγώ ούτε η Πιπίτσα ξέρουμε που να βρούμε τέτοιο τηλεσκόπιο.
Γι’ αυτό καλέ μου Άγιε Βασίλη, αφού δεν μπορώ να τη δω και να της μιλήσω, ας της στείλω τουλάχιστον αυτό το γράμμα που της λέω πόσο την αγαπώ. Κάθε μέρα βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάζω προς τον ουρανό και φωνάζω «Σ’ αγαπώ μαμά» αλλά με τόση φασαρία από τ’ αυτοκίνητα δεν ξέρω αν μπορεί να μ’ ακούσει.
Της έχω κάνει και μια ζωγραφιά με όλους τους φίλους μου και την καινούργια δασκάλα που μας ήρθε φέτος στο σχολείο. Έχω γράψει και τα ονόματα τους από κάτω για να ξέρει ποιοι είναι όταν μας βλέπει να παίζουμε στο διάλειμμα.
Της έχω γράψει και όλο μου το πρόγραμμα για να ξέρει τι κάνω κάθε μέρα ώστε όταν θέλει να με δει να ξέρει προς τα πού να κοιτάξει. Καλά δεν έκανα Άι Βασίλη;
Ίσως, και να την έχεις συναντήσει τη μαμά μου αλλά αν όχι είναι πολύ εύκολο να την αναγνωρίσεις γιατί είναι η πιο όμορφη του κόσμου.
Έχει λαμπερά μαλλιά σαν τον ήλιο, μεγάλα μάτια γεμάτα αγάπη και το πιο ζεστό χαμόγελο που έχεις δει ποτέ.
Εγώ αμέσως την αναγνώριζα ανάμεσα σε όλες τις μαμάδες που περιμέναν τα παιδιά τους να σχολάσουν απ’ το σχολείο. Έτρεχα καταπάνω της και χωνόμουν στη ζεστή αγκαλιά της. Όσο κρύο κι αν έκανε η αγκαλιά της ήταν πάντα ζεστή. Μ’ αγκάλιαζε κι εκείνη, μου χάιδευε τα μαλλιά και με φιλούσε. Ύστερα με έπιανε απ’ το χέρι και πηγαίναμε στο σπίτι.
Τώρα γυρίζω με τη μεγαλύτερη αδελφή μου στο σπίτι. Σ’ όλη τη διαδρομή όμως κοιτάζω προς τον ουρανό κι είναι σαν να γυρίζουμε όλες μαζί. Καμιά φορά σκοντάφτω και πέφτω αλλά δε με πειράζει.
Να σου πω κι ένα μυστικό Αι-Βασίλη; Πήρα απ’ την ντουλάπα της μαμάς μου την άσπρη ζακέτα της, εκείνη που όταν τη φορούσε έμοιαζε με άγγελο. Της το είπα μια μέρα πως μοιάζει με άγγελο και τότε άνοιξε τα χέρια της σαν να ήτανε φτερά και με τύλιξε ολόκληρη. Έτσι τυλίγομαι κι εγώ κάθε βράδυ με τη ζακέτα της πριν κοιμηθώ κι όταν με πάρει ο ύπνος βλέπω τα πιο όμορφα όνειρα που μπορείς να φανταστείς.
Δεν έχω πει σε κανένα για το γράμμα που θέλω να πας στη μαμά μου γιατί όλοι μου λένε πως μόνο με θαύμα γίνεται αυτό που θέλω και θαύματα δε γίνονται. Εγώ όμως πιστεύω πως γίνονται θαύματα. Έτσι δεν είναι Αι-Βασίλη;
Με πολλή – πολλή αγάπη
Αντιγόνη
Κείμενο: Έλενα Ρώμπη
Εικονογράφηση: Παιδικά Παραμύθια