Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο γαλαξία μας ένα μικρό αστεράκι που το έλεγαν Σταρίτο. Ήταν πολύ μικρό κι η λάμψη του δεν έφτανε πολύ μακριά, όπως των άλλων μεγάλων αστεριών. Ο Σταρίτο στενοχωριόταν που δεν μπορούσε να φανεί μέχρι τη Γη, όσο κι αν τεντωνόταν. Ήθελε να βρει έναν τρόπο να εκπέμπει περισσότερο φως. Ρωτούσε τα υπόλοιπα αστέρια τί έκαναν και φεγγοβολούσαν τόσο πολύ, αλλά η απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: «Έτσι γεννηθήκαμε, μεγάλα και λαμπερά».
Μερικά αστέρια κορόιδευαν το Σταρίτο, που ήταν τόσο μικροκαμωμένος. Άλλα πάλι του έλεγαν:
- Αχ είσαι τόσο όμορφος και γλυκός έτσι μικρούλης που είσαι.
Ο Σταρίτο όμως ήταν απαρηγόρητος. Ήθελε να λάμπει τόσο πολύ, που θα τον έβλεπαν οι άνθρωποι στη Γη, όπως βλέπουν και τόσα άλλα δισεκατομμύρια αστέρια.
– Θα πάω στο Φεγγάρι!!! Κάτι θα ξέρει! Φώναξε δυνατά.
Αμέσως πλησίασε το Φεγγάρι και του είπε:
- Μπορείς σε παρακαλώ Φεγγαράκι μου να με βοηθήσεις; Μερικά άλλα αστέρια με κοροϊδεύουν που δεν μπορώ να λάμψω περισσότερο. Δε φταίω εγώ. Έτσι γεννήθηκα. Θέλω να λάμπω πολύ! Θέλω να φαίνομαι μακριά μέχρι και τη Γη.
Το σοφό και λαμπερό Φεγγάρι συγκινήθηκε.
- Μπορείς Σταρίτο μπορείς! Η θέληση και η επιμονή στο τέλος πάντοτε κερδίζουν. Να έχεις θάρρος και να ζητάς βοήθεια. Εγώ θα σε βοηθήσω να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου.
Το Φεγγάρι είπε στο Σταρίτο να πλησιάσει πιο κοντά, για να του μεταφέρει φως. Η λάμψη του μικρού αστεριού θα έφτανε επιτέλους ως τη Γη. Ο Σταρίτο απόρησε με την ιδέα του Φεγγαριού, αλλά αποφάσισε να το εμπιστευτεί. Ήταν η μόνη του ελπίδα.
Ο Σταρίτο πήγε πιο κοντά στο Φεγγάρι κι εκείνο έσκυψε και τον φίλησε στοργικά. Του μετέφερε τόση αγάπη, που έγινε φως δυνατό και ο Σταρίτο ένιωσε να ανατριχιάζει όλο του το σώμα. Το Φεγγάρι είπε στο Σταρίτο:
- Πήγαινε τώρα κοντά στη Γη για να ισχύσει ο νόμος της βαρύτητας. Τότε θα δεις τα αποτελέσματα της αληθινής αγάπης μου. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη εποχή να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου! Στη Γη οι άνθρωποι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα! Θα ξετρελαθούν όταν δουν ένα καινούριο φωτεινό αστέρι να λάμπει δυνατά στον ουρανό.
Ο Σταρίτο ξεκίνησε χαρούμενος το ταξίδι του. Όταν έφτασε κοντά στη Γη αισθάνθηκε να τον μαγνητίζει και να τον τραβάει προς τα κάτω ο πλανήτης. Τότε συνέβη κάτι μαγικό… Από το Σταρίτο άρχισε να ξεχύνεται φωτεινή χρυσόσκονη που έπεφτε σαν χιόνι πάνω στη Γη. Ήταν μαγική αστερόσκονη που έφτασε μέχρι ένα χιονισμένο και στολισμένο με πολλά λαμπιόνια χωριό.
Το χιόνι άρχισε να λαμπυρίζει και οι σκεπές των σπιτιών πασπαλίστηκαν με μπόλικη αστερόσκονη. Στο παγοδρόμιο οι άνθρωποι που έκαναν πατινάζ άρχισαν χαρούμενοι να προσπαθούν να πιάσουν την αστερόσκονη, που έπεφτε απαλά από τον ουρανό. Τα παιδιά που τραγουδούσαν τα κάλαντα δεν πίστευαν στα μάτια τους! Τα σκουφάκια τους έγιναν χρυσαφένια και τα γάντια τους με τα τριγωνάκια τους έλαμπαν μαγικά. Οι μαμάδες που ετοίμαζαν το χριστουγεννιάτικο τραπέζι βγήκαν έξω με τις ποδιές τους για να πιάσουν κι αυτές την αστερόσκονη. Το μεγάλο δέντρο της πλατείας άρχισε να αστράφτει και μαζί με τα λαμπιόνια του φαινόταν πια απ’ όλο το χωριό.
Όλοι μπορούσαν να ακολουθήσουν με το βλέμμα τους τη φωτεινή γραμμή που ένωνε τη Γη με τον ουρανό και να δουν το χαμογελαστό μικρό αστέρι, που από τη χαρά του, έγινε το πιο λαμπρό απ’ όλα.
Τότε πολλοί παππούδες και γιαγιάδες θυμήθηκαν το φωτεινό αστέρι της Βηθλεέμ, που φώτισε τα πέρατα της Γης τη νύχτα των Χριστουγέννων. Εκείνο φανέρωσε στους τρεις Μάγους τον τόπο, όπου γεννήθηκε ο μικρός Χριστός και άρχισαν να διηγούνται την ιστορία στα μικρά εγγόνια τους.
Οι κάτοικοι του χωριού είδαν έκπληκτοι ότι το παλιό εργοστάσιο παιχνιδιών που βρισκόταν στο δάσος άνοιξε τα φώτα του και άρχισε να κατασκευάζει και πάλι παιχνίδια, όπως παλιά. Η αστερόσκονη του έδωσε ζωή και οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί, επέστρεψαν στις θέσεις τους.
Ο Σταρίτο δεν έστειλε τυχαία την αστερόσκονή του στο συγκεκριμένο τόπο. Εκεί είχε ζήσει πριν πολλά πολλά χρόνια ο Άγιος Βασίλης. Τον περιμένουν τα παιδιά με μεγάλη προσμονή κάθε χρόνο για να τους φέρει παιχνίδια και δώρα.
Το μέρος όμως αυτό ξεχάστηκε και το μεγάλο εργοστάσιο παιχνιδιών έκλεισε. Πρόκειται για την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί ο Άγιος Βασίλης έδινε απλόχερα τις ευλογίες του όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά κάθε εποχή του χρόνου. Εκεί έκανε το φοβερό θαύμα με τις πίτες, όπου έκρυψε σε κάθε μία από ένα κόσμημα και με θαυμαστό τρόπο το κάθε κόσμημα έτυχε στον ιδιοκτήτη του. Έτσι φτιάχνουμε όλοι μέχρι σήμερα τη γνωστή Βασιλόπιτα και ψάχνουμε το φλουρί. Ο Άγιος Βασίλης αναγκάστηκε να πηγαίνει σε άλλα μέρη να προμηθεύεται παιχνίδια και δώρα για τα παιδιά. Ποτέ δε θα σταματούσε να μοιράζει τη χαρά…
Ο έξυπνος Σταρίτο κατάφερε με την αστερόσκονή του να ξαναζωντανέψει αυτόν τον υπέροχο τόπο, που είχε ξεχαστεί. Έδειξε σε όλη τη Γη ότι το παλιό εργοστάσιο παιχνιδιών άνοιξε και πάλι τις πόρτες του και μια παλιά ιστορία ήρθε πάλι στο φως.
Η αστερόσκονη του Σταρίτο έπεφτε όλη την ημέρα και όλη τη νύκτα των Χριστουγέννων. Την άλλη μέρα γύρισε πάλι στην οικογένεια των αστεριών, στην αρχική του θέση, χαρούμενος που πραγματοποίησε αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο. Κατάφερε να γίνει ορατός από τη Γη ως το πιο λαμπρό αστέρι κι ας γεννήθηκε πιο μικρός απ’ όλα τα άλλα αστέρια. Είναι που δε δίστασε να ζητήσει βοήθεια…
Και που ξέρουμε… Μπορεί του χρόνου τα Χριστούγεννα να ξαναδούμε το Σταρίτο με τη μαγική του αστερόσκονη να φωτίζει κάποιον άλλο ξακουστό τόπο, για τον οποίο δε γνωρίζουμε πολλά…
Κείμενο: Ελένη Κρέτση
Εικονογράφηση: Ελένη Κρέτση
Η Ελένη Κρέτση είναι δικηγόρος. Είναι παντρεμένη με τον Ευαγγελο Κρικίδη, δικηγόρο επίσης, με τον οποίο απέκτησαν τρία πανέμορφα παιδιά. Ασχολείται τα τελευταία δύο χρόνια με τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών, ύστερα από την ανάγκη της να εφευρίσκει νέες ιστορίες, τις οποίες και διαβάζει στα παιδιά της. Ζωγραφίζει και ασχολείται με την κηπουρική.